3ο κεφαλαιο

3.Φαινόμενo

Πραγματικά δεν διψούσα, αλλά αποφάσισα να πάω πάλι για κυνήγι εκείνο το βράδυ. Μια μικρή βοήθεια για να ενισχύσει την αποτροπή, αν και ήξερα πως θα ήταν ανεπαρκής.
Ο Καρλάιλ ήρθε μαζί μου. Είχαμε να μείνουμε μόνοι από τότε που γύρισα από τους Ντενάλι. Καθώς τρέχαμε μέσα στο σκοτεινό δάσος, τον άκουσα να σκέφτεται για το βιαστικό μου αντίο την προηγούμενη εβδομάδα.
Στην ανάμνησή του, είδα ότι τα χαρακτηριστικά μου ήταν παραμορφωμένα από έντονη απελπισία. Ένιωσα την έκπληξη του και την ξαφνική του ανησυχία.
«Έντουαρντ;»
«Πρέπει να φύγω, Καρλάιλ. Πρέπει να φύγω τώρα.»
«Τι συνέβη;»
«Τίποτα. Ακόμα. Αλλά θα συμβεί αν μείνω.»
Είχε τεντώσει το χέρι του ,σαν χειρονομία συμπόνιας και ένιωσα τον πόνο του, όταν το απέφυγα.
«Δεν καταλαβαίνω.»
«Έχεις πότε… υπήρξε ποτέ καμία φόρα…»
Είδα τον εαυτό μου να παίρνει μια βαθιά ανάσα, παρατήρησα το μάτια μου μέσα από το φίλτρο της ανησυχίας του.
«Έχεις συναντήσει ποτέ κάποιον άνθρωπό του οποίου η οσμή να μυρίζει καλύτερα από των υπολοίπων; Πολύ καλύτερα;»
«Α.»
Όταν ήξερα πως είχε καταλάβει, το πρόσωπό μου κρέμασε από ντροπή. Άπλωσε και πάλι το χέρι του για να με αγγίξει, αγνοώντας την προσπάθειά μου να το αποφύγω, και το άφησε στον ώμο μου.
«Κάνε αυτό που πρέπει για να αντισταθείς, γιε μου. Θα μου λείψεις. Έλα, πάρε το αυτοκίνητό μου. Είναι πιο γρήγορο.»


Τώρα, αναρωτιόταν αν είχε κάνει το σωστό τότε, αφήνοντάς με να φύγω. Αναρωτιόταν αν με είχε πληγώσει με την έλλειψη εμπιστοσύνης του.
«όχι,» ψιθύρισα καθώς έτρεχα. «Αυτό ήταν που χρειαζόμουν. Άνετα θα μπορούσα να προδώσω εκείνη την εμπιστοσύνη αν μου είχες πει να μείνω.»
«Λυπάμαι που βασανίζεσαι Έντουαρντ. Άλλα θα πρέπει να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να κρατήσεις την κοπέλα ζωντανή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μας αφήσεις πάλι.»
«Το ξέρω, το ξέρω.»
«Γιατί ήρθες πίσω; Ξέρεις πόσο με χαροποιεί το να σε έχω εδώ, αλλά αν σου είναι πολύ δύσκολο…»
«Δεν μου άρεσε να νιώθω δειλός,» παραδέχτηκα.
Είχαμε μειώσει ταχύτητα. Ίσα που τρέχαμε μέσα στο σκοτάδι τώρα.
«Καλύτερα από το να την βάλεις σε κίνδυνο. Θα έχει φύγει σε κάνα δύο χρόνια.»
«Έχεις δίκιο, το ξέρω.» Αντιθετικά, όμως, τα λόγια του με έκαναν να θέλω πιο πολύ να μείνω. Το κορίτσι θα είχε φύγει σε δύο χρόνια…
Ο Καρλάιλ σταμάτησε να τρέχει και σταμάτησα μαζί του. Γύρισε για να εξετάσει την έκφρασή μου.
Αλλά δεν θα τρέξεις, έτσι;
Κρέμασα το κεφάλι μου.
Είναι από περηφάνια, Έντουαρντ; Δεν υπάρχει ντροπή στο να-
«Όχι δεν είναι περηφάνια που με κρατάει εδώ. Όχι τώρα.»
Δεν έχεις που να πάς;
Γέλασα σύντομα. «Όχι. Αυτό δεν θα με σταματούσε, αν μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να φύγει.»
«Θα έρθουμε μαζί σου φυσικά, αν αυτό χρειάζεσαι. Πρέπει μόνο να το ζητήσεις. Έχεις μετακομίσει χωρίς παράπονο για τους άλλους. Δεν θα το κρατήσουν εναντίον σου.»
Σήκωσα το φρύδι μου.
Γέλασε. «Ναι, η Ρόζαλι μπορεί, άλλα σου χρωστάει. Θα ήταν καλύτερα αν φεύγαμε τώρα, χωρίς να έχει γίνει ζημιά, παρά αργότερα αφού θα έχει αφαιρεθεί μια ζωή.» Μέχρι να τελειώσει την πρότασή του, το χιούμορ στην φωνή του είχε χαθεί.
Δεν μου άρεσε η σκέψη της εικόνας που είχε περιγράψει.
«Ναι,» συμφώνησα. Η φωνή μου ήταν βραχνή.
Αλλά δεν θα φύγεις;
Αναστέναξα. «Θα έπρεπε.»
«Τι σε κρατάει εδώ, Έντουαρντ; Αδυνατώ να δώ…»
«Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω.» Ακόμα και σε εμένα δεν έβγαζε νόημα.
Εξέτασε την έκφρασή μου για μια μεγάλη στιγμή.
Όχι, δεν καταλαβαίνω. Αλλά θα σεβαστώ την ιδιωτικότητα σου, αν προτιμάς.
«Σε ευχαριστώ . Είναι γενναιόδωρο εκ μέρους σου-ενώ εγώ δεν δίνω ιδιωτικότητα σε κανέναν.» Με μια εξαίρεση. Και θα έκανα ότι μπορούσα για να το αλλάξω αυτό, έτσι;
Όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας. Γέλασε πάλι. Πάμε;


Μόλις εντόπισε την οσμή μιας μικρής ομάδας ελαφιών. Ήταν δύσκολο να ενθουσιαστώ με κάτι τέτοιο ακόμα και στις καλύτερες περιπτώσεις-ήταν μία λιγότερο από ελκυστική οσμή. Αυτή τη στιγμή με την ανάμνηση του αίματος της κοπέλας φρέσκια στο μυαλό μου, αυτή η μυρωδιά με αναγούλιαζε.
Αναστέναξα. «Πάμε,» συμφώνησα, αν και ήξερα ότι το να πιώ κι άλλο αίμα θα βοηθούσε ελάχιστα.
Και οι δύο συσπειρωθήκαμε έτοιμοι για το κυνήγι και αφήσαμε την μη-ελκυστική οσμή να μας οδηγήσει, σιωπηλά.

*******
Είχε πιο πολύ κρύο όταν επιστρέψαμε. Το λιωμένο χιόνι είχε παγώσει, και έμοιαζε σαν μια λεπτή στρώση γυαλιού να είχε καλύψει τα πάντα-κάθε κλαδί, κάθε φύλλο ήταν καλυμμένο με πάγο.
Καθώς ο Καρλάιλ πήγε να ετοιμαστεί για την πρωινή του βάρδια στο νοσοκομείο, εγώ έμεινα δίπλα στο ποτάμι, περιμένοντας την ανατολή του ηλίου. Ένιωθα σχεδόν πρησμένος από την ποσότητα αίματος που κατανάλωσα, αλλά ήξερα ότι η έλλειψη δίψας δεν θα σήμαινε και πολλά όταν θα καθόμουν πάλι δίπλα στο κορίτσι.
Παγωμένος και ακίνητος όπως ο βράχος πάνω στον οποίο καθόμουν, κοιτούσα τα σκοτεινά νερά που κυλούσαν δίπλα στις παγωμένες όχθες, το βλέμμα μου τα διαπερνούσε.
Ο Καρλάιλ είχε δίκιο. Θα έπρεπε να φύγω από το Φόρκς. Θα μπορούσαν να διαδώσουν μια ιστορία για την απουσία μου. Εσωτερικός σε κάποιο σχολείο στην Ευρώπη. Επισκεπτόμουν μακρινούς συγγενείς. Έφηβος που το έσκασε. Η ιστορία δεν θα είχε σημασία. Κανείς δεν θα το ανέλυε πολύ.
Μόνο για ένα-δύο χρόνια, και το κορίτσι θα εξαφανιζόταν. Θα συνέχιζε την ζωή της- θα είχε ζωή να συνεχίσει. Θα πήγαινε σε κάποιο πανεπιστήμιο, θα μεγάλωνε, θα ξεκινούσε καριέρα, ίσως και να παντρευόταν κάποιον. Μπορούσα να το φανταστώ-έβλεπα το κορίτσι ντυμένο στα άσπρα να περπατάει με αργό ρυθμό στο πλάι του πατέρα της.
Ήταν παράξενο που αυτή η εικόνα μου προκαλούσε πόνο. Δεν το καταλάβαινα. Ζήλευα επειδή θα είχε ένα μέλλον που εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω; Αυτό δεν έβγαζε νόημα. Κάθε άνθρωπος γύρω μου είχε την ευκαιρία να έχει μια ζωή και σπανίως στεκόμουν να τους ζηλέψω.
Έπρεπε να την αφήσω ήσυχη. Να σταματήσω να ρισκάρω την ζωή της. Αυτό θα ήταν το σωστό. Ο Καρλάιλ πάντα έπαιρνε σωστές αποφάσεις. Έπρεπε να τον ακούσω αυτή τη φορά.


Ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα, και το αδύναμο φώς του άρχισε να φωτίζει όλες τις επιφάνειες με πάγο.
Άλλη μια μέρα, αποφάσισα. Θα την έβλεπα άλλη μια φορά. Θα το άντεχα αυτό. Ίσως να προετοίμαζα και την ιστορία της αποχώρησής μου.
Αυτό θα ήταν δύσκολο. Ένιωθα την απροθυμία να με βαραίνει η οποία με έκανε να σκέφτομαι ήδη δικαιολογίες για να μείνω-να επεκτείνω την προθεσμία σε δύο μέρες, σε τρείς, σε τέσσερις… Αλλά θα έκανα το σωστό. Ήξερα πως μπορούσα να εμπιστευτώ τις συμβουλές του Καρλάιλ. Επίσης ήξερα πως ήμουν πολύ διχασμένος για να πάρω μόνος μου τη σωστή απόφαση.
Αρκετά διχασμένος. Πόση από αυτήν την απροθυμία μου προερχόταν από την έμμονη περιέργειά μου και πόση από την ανικανοποίητη δίψα μου;
Μπήκα μέσα για να αλλάξω για το σχολείο.
Η Άλις με περίμενε, καθόταν στο τελευταίο σκαλί του τρίτου ορόφου.
Φεύγεις πάλι, με κατηγόρησε.
Αναστέναξα και έγνεψα καταφατικά.
Δεν μπορώ να δω που θα πας αυτή τη φορά.
«Δεν ξέρω ακόμα που θα πάω,» ψιθύρισα.
Θέλω να μείνεις.
Κούνησα το κεφάλι μου.
Ίσως εγώ και ο Τζαζ να ερχόμασταν μαζί σου;
«Θα σας χρειάζονται περισσότερο, αν δεν θα είμαι εγώ εκεί να προστατεύω το μυστικό μας. Και σκέψου την Εσμέ. Θα της έπαιρνες την μισή οικογένεια με την μία;»
Θα την στενοχωρήσεις τόσο πολύ.
«Το ξέρω. Για αυτό πρέπει να μείνεις.»
Δεν θα είναι όμως σαν να ήσουν και εσύ εδώ, και το ξέρεις.
«Ναι. Αλλά πρέπει να κάνω το σωστό.»
Υπάρχουν περισσότερες από μια, σωστές επιλογές και επίσης πολλές λάθος, έτσι δεν είναι;

Για μια στιγμή απορροφήθηκε από τα παράξενά της οράματα. Παρακολούθησα μαζί της καθώς εμφανίζονταν ασαφείς εικόνες. Είδα τον εαυτό μου μπλεγμένο με σκοτεινές σκιές που δεν μπορούσα να διακρίνω-θολές μορφές. Και μετά ξαφνικά το δέρμα μου λαμπύριζε στο φώς του ηλίου σε ένα μικρό, ανοιχτό λιβάδι. Αυτό ήταν ένα μέρος που γνώριζα. Υπήρχε άλλη μια φιγούρα μαζί μου, αλλά και πάλι δεν ήταν ευδιάκριτη . Οι εικόνες εξαφανίστηκαν καθώς χιλιάδες μικρές αποφάσεις άλλαζαν ξανά το μέλλον.
«Δεν έπιασα και πολλά,» της είπα όταν έσβησε το όραμα.
Ούτε κι εγώ. Το μέλλον σου αλλάζει τόσο συχνά που δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου. Νομίζω όμως…
Σταμάτησε και έψαξε στην συλλογή των πρόσφατων οραμάτων της. Όλα ήταν θολά και δυσκολονόητα.
«Νομίζω όμως πως κάτι αλλάζει,» είπε δυνατά. «Η ζωή σου φαίνεται να βρίσκεται σε σταυροδρόμι.»
Γέλασα σκοτεινά. «Συνειδητοποιείς ότι ακούγεσαι σαν μέντιουμ σε τσίρκο, έτσι;»
Έβγαλε την γλώσσα της.
«Σήμερα όμως είμαι εντάξει, έτσι;»
«Δεν σε βλέπω να σκοτώνεις κανέναν,» με επιβεβαίωσε.
«Σε ευχαριστώ Άλις.»
«Πήγαινε ετοιμάσου. Δεν θα πω τίποτα. Θα το πω τους άλλους όταν θα είσαι έτοιμος.»


Σηκώθηκε και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες, ελαφρώς καμπουριασμένη. Ήδη μου λείπεις.
Ναι, θα μου έλειπε πραγματικά κι εμένα.
Ήταν ήσυχη η διαδρομή στο σχολείο. Ο Τζάσπερ γνώριζε ότι η Άλις ήταν αναστατωμένη για κάτι, αλλά ήξερε πως αν ήθελε να το συζητήσει θα το είχε ήδη κάνει. Ο Έμετ και η Ρόζαλι ήταν αδιάφοροι. Είχαν άλλη μια από τις ʽστιγμέςʼ τους, κοιτώντας ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου με θαυμασμό- βασικά ήταν αηδιαστικό να τους βλέπει κανείς. Όλοι γνωρίζαμε πόσο ερωτευμένοι ήταν. Ίσως να ένιωθα πικρία επειδή ήμουν ο μοναδικός που ήμουν μόνος στην οικογένεια. Κάποιες μέρες ήταν δύσκολο να ζω με τρία ,τέλεια ταιριασμένα, ζευγάρια. Σήμερα ήταν μια από εκείνες τις μέρες.
Ίσως να ήταν πιο ευτυχισμένοι όλοι τους χωρίς εμένα να τριγυρνάω –κατσουφιασμένος σαν ένας ηλικιωμένος, όπως θα έπρεπε να μοιάζω κι όλας.
Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις έφτασα στο σχολείο ήταν να ψάξω για το κορίτσι. Απλά προετοίμαζα πάλι τον εαυτό μου.
Ναι καλά.
Ήταν ντροπιαστικό το πώς ο κόσμος μου είχε ξαφνικά αδειάσει από τα πάντα εκτός από αυτήν-η ύπαρξη μου περιστρεφόταν γύρω από το κορίτσι, παρά τον εαυτό μου, πια.
Ήταν αρκετά εύκολο να το καταλάβω. Μετά από ογδόντα χρόνια της ίδιας μονότονης ρουτίνας, η παραμικρή αλλαγή θα έφερνε τα πάνω, κάτω.
Δεν είχε φτάσει ακόμα, αλλά μπορούσα να ακούσω τον βροντερό ήχο της μηχανής του φορτηγού της σε απόσταση. Έγειρα στο αυτοκίνητο περιμένοντας. Η Άλις έμεινε μαζί μου καθώς οι υπόλοιποι πήγαν στις τάξεις τους. Είχαν βαρεθεί με την εμμονή μου-τους ήταν αδιανόητο πως κάποιος άνθρωπος μπορούσε να μου κρατάει το ενδιαφέρον για τόσο καιρό, όσο ελκυστικά κι αν μύριζε.
Το κορίτσι φάνηκε, καθώς οδηγούσε αργά, το βλέμμα της ήταν αφοσιωμένο στον δρόμο και τα χέρια της κρατούσαν σφιχτά το τιμόνι. Φαινόταν αγχωμένη για κάτι. Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο να καταλάβω τι ήταν αυτό το κάτι, και να συνειδητοποιήσω ότι όλοι οι άνθρωποι σήμερα είχαν την ίδια έκφραση. Α, ο δρόμος ήταν λείος από τον πάγο, όλοι τους οδηγούσαν πιο προσεκτικά. Έβλεπα ότι είχε πάρει πολύ σοβαρά τον πρόσθετο κίνδυνο.


Αυτό φάνηκε να συμφωνεί με τα λίγα που είχα μάθει για τον χαρακτήρα της. Πρόσθεσα και αυτό στην μικρή μου λίστα. Ήταν σοβαρή και υπεύθυνη.
Δεν πάρκαρε πολύ μακριά από εμένα, αλλά δεν με είχε προσέξει να κάθομαι να την κοιτάω. Αναρωτιόμουν τι θα έκανε όταν θα με έβλεπε. Θα κοκκίνιζε και θα έφευγε; Αυτή ήταν η πρώτη μου υπόθεση. Αλλά ίσως να μου ανταπέδιδε το βλέμμα. Ίσως να ερχόταν να μου μιλήσει.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, γεμίζοντας τα πνευμόνια μου-ελπίζοντας, για καλό και για κακό.
Βγήκε από το φορτηγό προσεκτικά, τσεκάροντας το γλιστερό έδαφος πριν βάλει βάρος στα βήματά της. Δεν σήκωσε το βλέμμα της και αυτό με ενόχλησε. Ίσως να πήγαινα να της μιλήσω εγώ.
Όχι, αυτό θα ήταν λάθος.
Αντί να κατευθυνθεί προς το σχολειό, γύρισε στο φορτηγό της. Πιανόταν από αυτό καθώς προχωρούσε με έναν κωμικό τρόπο, σαν να μην εμπιστευόταν το κάθε της βήμα. Αυτό με έκανε να χαμογελάσω και ένιωσα το βλέμμα της Άλις στο πρόσωπό μου. Δεν άκουσα το τι σκέφτηκε-διασκέδαζα βλέποντας το κορίτσι καθώς εξέταζε τις αλυσίδες για τα χιόνια. Πραγματικά φαινόταν σε κίνδυνο να πέσει, με τον τρόπο που γλιστρούσαν τα πόδια της. Κανείς άλλος δεν δυσκολευόταν. Είχε παρκάρει στο χειρότερο μέρος του πάγου;
Σταμάτησε εκεί κοιτώντας προς τα κάτω με μια παράξενη έκφραση στο πρόσωπό της. Ήταν… μαλακή; Σαν κάτι στα λάστιχα να την… συγκίνησε;
Και πάλι, η περιέργεια με έκαιγε σαν την δίψα. Σαν να έπρεπε να ξέρω τι σκεφτόταν-σαν να μην είχε σημασία τίποτα άλλο.
Θα πήγαινα να της μιλήσω. Φαινόταν σαν να χρειαζόταν βοήθεια, έτσι κι αλλιώς-τουλάχιστον μέχρι να απομακρυνθεί από τις γλιστερές επιφάνειες. Δίστασα, διχασμένος. Μιας και μισούσε το χιόνι, δεν θα καλωσόριζε και το παγωμένο μου άγγιγμα. Έπρεπε να είχα φορέσει γάντια-
«ΌΧΙ!» Φώναξε η Άλις.
Αμέσως, σκάναρα τις σκέψεις τις, μαντεύοντας αρχικά ότι είχα πάρει μια λάθος απόφαση και με είχε δει να κάνω κάτι ασυγχώρητο. Αλλά δεν είχε να κάνει καν με εμένα.
Ο Τάιλερ Κρόουλι είχε αποφασίσει να στρίψει στο παρκινγκ με μεγάλη ταχύτητα. Αυτή η απόφαση θα τον έσερνε στον πάγο…
Αυτό το όραμα ήρθε μισό δευτερόλεπτο πριν την πραγματικότητα. Το βαν του Τάιλερ έστριβε στην γωνία καθώς ακόμα έβλεπα το αποτέλεσμα που είχε κάνει την Άλις να αναφωνήσει τρομοκρατημένη.
Όχι, δεν είχα καμία σχέση με αυτό το όραμα, αλλά από την άλλη είχα και κάθε σχέση, επειδή το βαν του Τάιλερ-τα λάστιχα ανέβηκαν στον πάγο από την χειρότερη πλευρά-θα σερνόταν στο παρκινγκ και θα συνέτριβε το κορίτσι που είχε γίνει το κέντρο του κόσμου μου.
Ακόμα και χωρίς την πρόβλεψη της Άλις, ήταν εύκολο να δω την πορεία του οχήματος, που είχε ξεφύγει από τον έλεγχο του Τάιλερ
Το κορίτσι που στεκόταν στο λάθος σημείο δίπλα στο πίσω μέρος του φορτηγού, σήκωσε το βλέμμα της, ακούγοντας τον ήχο τον λάστιχων. Κοίταξε κατευθείαν στα τρομοκρατημένα μάτια μου, και γύρισε να κοιτάξει τον θάνατο που την πλησίαζε.


Όχι αυτήν! Οι λέξεις φώναξαν στο μυαλό μου σαν να άνηκαν σε κάποιον άλλον.
Ακόμα βλέποντας στις σκέψεις της Άλις, είδα το όραμα να αλλάζει, άλλα δεν είχα χρόνο να δω το αποτέλεσμά του.
Έφτασα στην άλλη άκρη του παρκινγκ, βάζοντας τον εαυτό μου ανάμεσα στο βαν και το παγωμένο κορίτσι. Κινήθηκα τόσο γρήγορα που όλα ήταν θολά εκτός από το αντικείμενο της προσοχής μου. Η κοπέλα δεν με είδε-κανένα ανθρώπινο βλέμμα δεν θα μπορούσε να με ακολουθήσει- κοιτούσε ακόμα την μορφή που θα την συνέθλιβε στο μεταλλικό σχήμα του φορτηγού της.
Την έπιασα από την μέση, κινούμενος πολύ βιαστικά για να είμαι όσο προσεκτικός θα έπρεπε. Στο ένα εκατοστό του δευτερολέπτου ανάμεσα στον χρόνο που την έδιωξα από την πορεία του θανάτου της και στον χρόνο που έπεσα στο έδαφος κρατώντας της στα χέρια μου, ξαφνικά σκέφτηκα το αδύναμο, εύθραυστό της σώμα.
Όταν άκουσα το κεφάλι της να χτυπάει στον πάγο, μου φάνηκε σαν να έγινα κι εγώ πάγος.
Αλλά δεν είχα καν ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο για να εξετάσω την κατάστασή της. Άκουσα το βαν πίσω μας, καθώς τυλιγόταν γύρω από το σιδερένιο φορτηγό του κοριτσιού.
Άλλαζε πορεία, κατευθυνόταν και πάλι κατά πάνω της πάλι- σαν να ήταν μαγνήτης που το τραβούσε προς το μέρος μας.
Μια λέξη που δεν είχα πει ποτέ στην παρουσία γυναίκας, ξέφυγε ανάμεσα από τα σφιγμένα μου δόντια.
Είχα ήδη κάνει πάρα πολλά. Σχεδόν είχα πετάξει μέχρι την άλλη άκρη του παρκινγκ για να την διώξω από την μέση, γνώριζα καλά το λάθος που έκανα. Το ότι το γνώριζα δεν με σταματούσε, αλλά δεν αδιαφορούσα για το ρίσκο που έπαιρνα-όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά για ολόκληρη την οικογένειά μου.
Αποκάλυψη.
Και αυτό σίγουρα δεν θα βοηθούσε, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα το βαν να πετύχει στην δεύτερή του προσπάθεια να αφαιρέσει την ζωή της.
Την άφησα και άπλωσα τα χέρια μου, πιάνοντας το βαν πριν ακουμπήσει το κορίτσι. Η δύναμή του με έσπρωξε προς το αυτοκίνητό παρκαρισμένο δίπλα στο φορτηγό της και ένιωθα το μέταλλο να παίρνει το σχήμα των ώμων μου. Το βαν αντέδρασε στο εμπόδιο των χεριών μου και σηκώθηκε στις δύο πίσω του ρόδες.
Αν μετακινούσα τα χέρια μου, οι ρόδες του αυτοκινήτου θα συνέθλιβαν τα πόδια της.

Για όνομα του θεού, αυτή η καταστροφή δεν θα τελείωνε ποτέ; Έμεινε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να πάει στραβά; Δεν μπορούσα να μείνω έτσι, κρατώντας το βαν στον αέρα, περιμένοντας για βοήθεια. Ούτε μπορούσα να πετάξω το βαν-έπρεπε να λάβω υπόψη και τον οδηγό του, οι σκέψεις του ήταν ακατανόητες από τον πανικό.
Με έναν εσωτερικό αναστεναγμό, έσπρωξα τον βαν ώστε να ταλαντευτεί, απομακρύνθηκε από μας για μια στιγμή. Καθώς επέστρεφε, το έπιασα από κάτω με το ένα μου χέρι καθώς με το άλλο τύλιξα την κοπέλα από την μέση και την απομάκρυνα από κάτω από το βαν, κρατώντας την σφιχτά κοντά μου. Το σώμα της ήταν ακίνητο καθώς την μετακίνησα-ήταν αναίσθητη? Πόση ζημιά είχα κάνει στην προσπάθειά μου να την σώσω;
Άφησα το βαν να πέσει, τώρα που δεν μπορούσε να την τραυματίσει. Χτύπησε δυνατά στο πεζοδρόμιο καθώς τα τζάμια του θρυμματίστηκαν.


Ήξερα πως βρισκόμουν στην μέση της κρίσης. Πόσα είχε δει; Υπήρχαν άλλοι μάρτυρες που με είδαν να σπρώχνω το βαν καθώς έβγαζα την κοπέλα από κάτω του? Αυτές οι ερωτήσεις θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου.
Αλλά ήμουν πολύ αγχωμένος για να νοιαστώ για την απειλή της αποκάλυψής μας, όσο θα έπρεπε. Ήμουν πανικοβλημένος στην σκέψη ότι μπορεί να την τραυμάτισα στην προσπάθειά μου να την σώσω. Φοβόμουν που την είχα τόσο κοντά μου, γνωρίζοντας τι θα μύριζα αν επέτρεπα στον εαυτό μου να αναπνεύσει. Ένιωθα την ζεστασιά του μαλακού της σώματος-ακόμα και μέσα από το διπλό εμπόδιο των μπουφάν μας, ένιωθα εκείνη την ζέστη…
Ο πρώτος μου φόβος ήταν και ο χειρότερος. Καθώς άρχισαν να μας περιτριγυρίζουν φωνές και τσιρίδες των μαρτύρων, έσκυψα να εξετάσω το πρόσωπό της, να δω αν είχε τις αισθήσεις της-ελπίζωντας πως δεν αιμορραγούσε.
Τα μάτια της ήταν ορθάνοικτα και με κοιτούσαν σοκαρισμένα.
«Μπέλλα;» Ρώτησα βιαστικά, «Είσαι εντάξει;»
«Καλά είμαι.» Είπε αυτόματα με ζαλισμένη φωνή.
Ανακούφιση, τόσο τεράστια που ήταν σχεδόν επώδυνη, με διαπέρασε με το άκουσμα της φωνής της. Πήρα μια βαθιά ανάσα μέσα από τα δόντια μου, και δεν με ενόχλησε η φωτιά στον λαιμό μου. Σχεδόν την καλωσόρισα.
Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά δεν ήμουν έτοιμος να την αφήσω. Μου φαινόταν κάπως… πιο ασφαλές; Καλύτερα ,τουλάχιστον, που την είχα στο πλευρό μου.
«Πρόσεχε,» την προειδοποίησα. «Νομίζω ότι χτύπησες αρκετά δυνατά το κεφάλι σου.»
Δεν υπήρχε μυρωδιά φρέσκου αίματος-παλι καλά- αλλά αυτό δεν απέκλειε κάποιον εσωτερικό τραυματισμό. Ξαφνικά ένιωσα την ανυπομονησία να την πάω στον Καρλάιλ που είχε και ολόκληρο ραδιολογικό εξοπλισμό.
«Άου,» είπε, ο τόνος της κωμικά σοκαρισμένος, καθώς συνειδητοποίησε πως είχα δίκιο για το κεφάλι της.
«Αυτό σκέφτηκα,» Η ανακούφιση το έκανε να φανεί αστείο, ήμουν σε υπερένταση ακόμα.
«Πως στο…» Η φωνή της έσβησε και τα μάτια της ανοιγόκλεισαν. «Πως έφτασες εδώ τόσο γρήγορα;»
Η ανακούφιση έγινε πικρή, το χιούμορ εξαφανίστηκε. Είχε προσέξει πολλά.
Τώρα που βεβαιώθηκα ότι ήταν αρκετά καλά, το άγχος για την οικογένειά μου έγινε πιο σημαντικό.
«Στεκόμουν ακριβώς δίπλα σου, Μπέλλα.» Ήξερα από τις εμπειρίες μου ότι ήμουν πολύ πειστικός όταν έλεγα ψέματα, έκανε τους άλλους να αναρωτιούνταν αν όντως ίσχυε το ψέμα.
Προσπάθησε να κινηθεί πάλι, και αυτή τη φορά το επέτρεψα. Χρειαζόμουν να αναπνεύσω για να παίξω σωστά τον ρόλο μου. Χρειαζόμουν απόσταση από την ζεστασιά της για να μην με παρασύρει , σε συνδυασμό με την οσμή της. Γλίστρησα μακριά της, όσο πιο μακριά γινόταν στον μικρό χώρο ανάμεσα στα διαλυμένα οχήματα.
Με κοίταξε και ανταπέδωσα το βλέμμα της. Το να αποφύγω το βλέμμα της θα ήταν ένα λάθος που θα έκανε μόνο ένας ανίκανος ψεύτης, και εγώ δεν ήμουν ανίκανος ψεύτης. Η έκφρασή μου ήταν ήρεμη… φάνηκε να την μπερδεύει. Αυτό ήταν καλό.
Η σκηνή του ατυχήματος ήταν πια περικυκλωμένη. Περισσότερο από μαθητές, παιδιά που κοιτούσαν να δουν αν υπήρχε κανένα διαμελισμένο πτώμα. Υπήρχε ένα μουρμουρητό από φωνές και ένα κύμα σοκαρισμένων σκέψεων. Σκάναρα τις σκέψεις για να σιγουρευτώ πως δεν υπήρχαν υποψίες ακόμα και τις έσβησα για να συγκεντρωθώ μόνο στο κορίτσι.
Φάνηκε να αποσυντονίζεται από την φασαρία. Κοίταξε γύρω της, η έκφρασή της ακόμα ξαφνιασμένη, και προσπάθησε να σηκωθεί στα πόδια της.
Έβαλα μαλακά το χέρι μου στον ώμο της κρατώντας την καθισμένη.
«Μείνε εκεί για τώρα.» Φαινόταν εντάξει, αλλά θα έπρεπε να κουνάει τον λαιμό της; Και πάλι ευχήθηκα για τον Καρλάιλ. Τα χρόνια της θεωρητικής μου μελέτης στην Ιατρική δεν συγκρίνονταν με τους αιώνες της δικής του πρακτικής.
«Μα έχει κρύο.» Παραπονέθηκε.
Σχεδόν είχε σκοτωθεί και αυτή ανησυχούσε για το κρύο. Ένα χαχανητό μου ξέφυγε πριν θυμηθώ πως η κατάσταση δεν ήταν αστεία.
Η Μπέλλα ανοιγόκλεισε τα μάτια της, το βλέμμα της καρφωμένο στο δικό μου. «Ήσουν στην άλλη άκρη.»
Αυτό με ξανασοβάρεψε.
Κοίταξε στα δεξιά της, αν και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν η τσαλακωμένη πλευρά του βαν. «Ήσουν δίπλα στο αυτοκίνητό σου.»
«Όχι, δεν ήμουν.»
«Σε είδα,» επέμενε. Ο τόνος της έμοιαζε παιδικός, πεισματάρικος.
«Μπέλλα, στεκόμουν δίπλα σου και απλά σε έσπρωξα στην άκρη.»
Κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια της, προσπαθώντας να την πείσω να δεχτεί την εκδοχή μου, την λογική πιθανότητα.
«Όχι.»
Προσπάθησα να μείνω ήρεμος, να μην πανικοβληθώ. Μόνο να μπορούσα να την κρατήσω σιωπηλή για λίγο, για να μου έδινε έτσι χρόνο να καταστρέψω τις αποδείξεις… ίσως έτσι η δική της εκδοχή να έμοιαζε με δημιούργημα της φαντασίας της, μιας και είχε χτυπήσει το κεφάλι της.
Δεν θα έπρεπε να ήταν εύκολο να κρατήσω ήσυχο αυτό το μυστικό σιωπηλό κορίτσι; Μόνο να με εμπιστευόταν για λίγες στιγμές…
«Σε παρακαλώ Μπέλλα,» είπα με έντονη φωνή, επειδή ξαφνικά ήθελα να με εμπιστευτεί. Το ήθελα πολύ, και όχι μόνο με αφορμή το ατύχημα. Ήταν μια χαζή λαχτάρα. Τι είδους λογική θα την έκανε να εμπιστευτεί εμένα;

«Γιατί;» ρώτησε αμυντικά.
«Εμπιστέψου με,» παρακάλεσα.
«Υπόσχεσαι πως θα μου τα εξηγήσεις όλα αργότερα;»
Με θύμωνε το γεγονός ότι της έλεγα ψέματα πάλι, όταν συγχρόνως έλπιζα να άξιζα την εμπιστοσύνη της. Όποτε όταν της απάντησα ήταν κοφτά.
«Εντάξει.»
«Εντάξει,» απάντησε στον ίδιο τόνο.
Όταν η προσπάθεια διάσωσης μας περικύκλωνε-έφταναν ενήλικες, ακούγονταν σειρήνες-προσπάθησα να αγνοήσω το κορίτσι και να συγκεντρώσω στο προτεραιότητες μου, σε σωστή σειρά. Έψαξα στα μυαλά όλων γύρω μου, χωρίς να βρίσκω όμως κάποιον κίνδυνο. Πολλοί ξαφνιάστηκαν που με είδαν δίπλα στην Μπέλλα . Αλλά όλοι υπέθεταν ότι απλά δεν με πρόσεξαν να στέκομαι δίπλα στο κορίτσι πριν το ατύχημα.
Αυτή ήταν η μόνη που δεν δεχόταν την εύκολη εξήγηση, αλλά δεν θα την θεωρούσαν και αξιόπιστο μάρτυρα. Ήταν τρομαγμένη, τραυματισμένη και είχε χτυπήσει και το κεφάλι της. Πιθανόν σοκαρισμένη. Θα ήταν λογικό η ιστορία της να ήταν μπερδεμένη, έτσι? Κανείς δεν θα την θεωρούσε πιο πειστική μιας και υπήρχαν τόσοι άλλοι μάρτυρες…
Δεν ήθελα να ακούω τις σκέψεις της Ρόζαλι, του Τζάσπερ και του Έμετ που έφταναν εκείνη την ώρα στην σκηνή του ατυχήματος. Θα το πλήρωνα ακριβά το βράδυ.
Ήθελα να ισιώσω το σχήμα που άφησαν οι ώμοι μου στο άλλο αυτοκίνητο, αλλά το κορίτσι ήταν πολύ κοντά. Θα έπρεπε να περιμένω όταν δεν θα πρόσεχε.
Ήταν ενοχλητικό να περιμένω-τόσα μάτια πάνω μου-καθώς οι άνθρωποι παιδεύονταν με το βαν και προσπαθούσαν να το απομακρύνουν από εμάς. Θα μπορούσα να βοηθήσω, να επιταχύνω λίγο την διαδικασία, αλλά είχα ήδη αρκετούς μπελάδες και το κορίτσι δίπλα μου ήταν ιδιαίτερα παρατηρητικό. Επιτέλους κατάφεραν να απομακρύνουν το βαν αρκετά ώστε να μπορέσει να περάσει βοήθεια..
Ένα οικείο πρόσωπο με χαιρέτησε.


«Γεια σου Έντουαρντ,» είπε ο Μπρέτ Γουόρνερ. Ήταν νοσοκόμος και τον ήξερα καλά από το νοσοκομείο. Ήταν τύχη-η μόνη τύχη που είχα σήμερα- που αυτός ήταν ο πρώτος που μας έφτασε. Στις σκέψεις του πρόσεξε ότι ήμουν ήρεμος. «Είσαι εντάξει μικρέ;»
«Μια χαρά Μπρέτ. Τίποτα δεν με ακούμπησε. Αλλά φοβάμαι ότι η Μπέλλα μπορεί να έπαθε κάτι. Χτύπησε το κεφάλι της αρκετά δυνατά καθώς την έβγαλα από την άκρη…»
Ο Μπρέτ γύρισε να κοιτάξει το κορίτσι, που μου έριξε ένα προδομένο βλέμμα. Α, ναι σωστά. Ήταν σιωπηλός μάρτυρας-προτιμούσε να υπομένει τον πόνο σιωπηλά.
Δεν αμφισβήτησε αμέσως την ιστορία μου και ησύχασα λίγο.
Ο επόμενος νοσοκόμος προσπάθησε να με πείσει να αφήσω κάποιον να με εξετάσει, αλλά δεν ήταν δύσκολο να τον πείσω. Του υποσχέθηκα ότι θα άφηνα τον πατέρα μου να με εξετάσει και το άφησε. Με τους περισσότερους ανθρώπους το μόνο που χρειαζόταν για να πειστούν ήταν να μιλάω με ήρεμη βεβαιότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτός από το κορίτσι φυσικά. Ήταν κανονική σε τίποτα;
Καθώς της έβαζαν κολάρο-και το πρόσωπό της έγινε κατακόκκινο από ντροπή-χρησιμοποίησα τον χρόνο αυτό για να φτιάξω το σχήμα στο αυτοκίνητο με το πόδι μου. Μόνο τα αδέρφια μου πρόσεξαν τι έκανα, και άκουσα τον υπόσχεση του Έμετ στις σκέψεις του, να διορθώσει ότι δεν θα προλάβαινα.

Ευγνώμων για την βοήθειά του-και πιο ευγνώμων που ο Έμετ με είχε ήδη συγχωρέσει για την επικίνδυνη απόφαση μου-ήμουν πιο χαλαρός καθώς μπήκα στην μπροστινή θέση του ασθενοφόρου δίπλα στον Μπρέτ.
Ο αρχηγός της αστυνομίας έφτασε λίγο πριν βάλουν την Μπέλλα στο ασθενοφόρο.
Οι σκέψεις του πατέρα τις Μπέλλα δεν εκφραζόταν με λέξεις, ο πανικός και η ανησυχία που ξεχείλιζαν από το μυαλό του έπνιγαν σχεδόν κάθε άλλη σκέψη γύρω μου. Απερίγραπτη αγωνία και ενοχή τον διαπερνούσαν καθώς είδε την κόρη του.
Τον διαπερνούσαν και έφταναν εμένα, έγιναν πιο δυνατά τα συναισθήματα. Όταν η Άλις με είχε προειδοποιήσει ότι το να σκότωνα την κόρη του Τσάρλυ Σουάν θα σκότωνε κι αυτόν, δεν υπερέβαλλε.
Έσκυψα το κεφάλι μου νιώθοντας ένοχος καθώς άκουγα την πανικόβλητη φωνή του.
«Μπέλλα!» Φώναξε.
«Είμαι μια χαρά, Τσαρ-Μπαμπά» αναστέναξε. «Δεν έχω απολύτως τίποτα.»
Η επιβεβαίωση της δεν τον ηρέμησε και πολύ. Στράφηκε αμέσως σε κάποιον νοσοκόμο για να απαιτήσει περισσότερες πληροφορίες.
Δεν ήταν μέχρι που τον άκουσα να μιλάει, να δημιουργεί απόλυτα λογικές προτάσεις παρά τον πανικό του, που συνειδητοποίησα ότι το άγχος του κα η ανησυχία του δεν ήταν απερίγραπτα. Απλά… δεν άκουγα τις ακριβής λέξεις.
Χμ… Ο Τσάρλυ Σουάν δεν ήταν όσο σιωπηλή ήταν και η κόρη του, αλλά έβλεπα από πού το κληρονόμησε. Ενδιαφέρον.
Δεν είχα ξοδέψει ποτέ πολύ χρόνο με τον αρχηγό της αστυνομίας. Απλά πάντα τον θεωρούσα ως αργό στις σκέψεις του-τώρα συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν ο αργός. Οι σκέψεις του ήταν εν μέρει κρυμμένες αλλά όχι ανύπαρκτες. Απλά έπιανα την χροιά, τον τόνο τους…


Ήθελα να ακούσω περισσότερο, να έβλεπα αν μπορούσα να βρω στο δικό του-λιγότερο μπερδεμένο μυαλό, το κλειδί για τα μυστικά του κοριτσιού. Αλλά η Μπέλλα ήταν ήδη στο ασθενοφόρο, το οποίο ξεκινούσε.
Ήταν δύσκολο να αποσπαστώ από αυτήν την πιθανή λύση στο μυστήριο που μου είχε γίνει εμμονή. Αλλά έπρεπε να σκεφτώ τώρα-να δω ότι είχε γίνει σήμερα από κάθε οπτική γωνία. Έπρεπε να ακούσω, για να σιγουρευτώ ότι δεν μας είχα βάλει σε τόσο κίνδυνο που θα έπρεπε να φύγουμε αμέσως. Έπρεπε να συγκεντρωθώ.
Δεν υπήρχε τίποτα στις σκέψεις του νοσοκόμου που να με ανησυχούσε. Από είδαν αυτοί, το κορίτσι δεν είχε τίποτα σοβαρό. Και η Μπέλλα ακολουθούσε την ιστορία που είχα δώσει εγώ, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Η προτεραιότητα μου μόλις έφτασα στο νοσοκομείο, ήταν να δω τον Καρλάιλ. Προχώρησα βιαστικά προς τις αυτόματες πόρτες, ακούγοντας όμως ακόμα για την Μπέλλα.
Ήταν εύκολο να βρω τις οικείες σκέψεις του πατέρα μου. Ήταν στο μόνος του στο μικρό του γραφείο-τυχερός για δεύτερη φορά σήμερα.
«Καρλάιλ.»
Με είχε ακούσει να πλησιάζω, και ήταν ανήσυχος αφού είδε το πρόσωπο μου. Σηκώθηκε αμέσως στα πόδια του και το πρόσωπο του άσπρισε ακόμη περισσότερο. Έσκυψε μπροστά στο τραπέζι του.
Έντουαρντ-δεν πιστεύω να-
«Όχι, όχι, δεν είναι αυτό.»
Πήρε μια βαθιά ανάσα. Φυσικά και όχι. Λυπάμαι που το σκέφτηκα καν. Τα μάτια σου, φυσικά, θα έπρεπε να ξέρω… είπε προσέχοντας τα χρυσά μου μάτια με ανακούφιση.
«Χτύπησε όμως, Καρλάιλ, μάλλον όχι σοβαρά, άλλα-«
«Τι έγινε;»
«Ένα χαζό ατύχημα. Ήταν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Αλλά δεν μπορούσα απλά να μείνω άπρακτος-να το άφηνα να την λιώσει-»
Ξεκίνα από την αρχή, δεν καταλαβαίνω. Εσύ πως εμπλέκεσαιq»
«Ένα βαν γλίστρησε στον πάγο,» ψιθύρισα. Κοιτούσα τον τοίχο πίσω του καθώς του μιλούσα. Αντί για διπλώματα και βραβεία είχε κρεμασμένο έναν σπάνιο πίνακα, από τα αγαπημένα του. «Ήταν στη μέση. Η Άλις το είδε να έρχεται, αλλά δεν υπήρχε χρόνος να κάνω τίποτα άλλο από το να τρέξω ως την άλλη άκρη του παρκινγκ και να την σπρώξω στην άκρη. Κανείς δεν το πρόσεξε… εκτός από αυτήν. Έπρεπε να σταματήσω και το βαν, αλλά πάλι, κανείς δεν το πρόσεξε… εκτός από αυτήν. Λυπάμαι Καρλάιλ. Δεν ήθελα να μας βάλω σε κίνδυνο.»
Ήρθε κοντά μου και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.
Έκανες το σωστό. Και δεν θα έπρεπε να ήταν εύκολο για σένα. Είμαι περήφανος για σένα Έντουαρντ.
Τότε μπόρεσα να τον κοιτάξω στα μάτια. «Αυτή ξέρει ότι κάτι… δεν πάει καλά με εμένα.»
«Αυτό δεν έχει σημασία. Αν χρειαστεί να φύγουμε, θα φύγουμε. Τι έχει πει;»
Κούνησα το κεφάλι μου, λίγο ενοχλημένος. «Τίποτα ακόμα.»
Ακόμα;
«Συμφώνησε με την εκδοχή μου-αλλά περιμένει εξηγήσεις.»
Το σκεφτόταν για λίγο. «Χτύπησε το κεφάλι της-βασικά εγώ το έκανα αυτό,» συνέχισα βιαστικά. «Την έσπρωξα στο έδαφος αρκετά δυνατά. Φαίνεται μια χαρά, αλλά νομίζω ότι αυτό θα κάνει την δική της ιστορία της πιο δύσπιστη.»
Ένιωσα άσχημα και μόνο που τα είπα αυτά.
Ο Καρλάιλ άκουσε τον τόνο της φωνής μου. Ίσως να μην είναι απαραίτητο. Ας δούμε απλά τι θα γίνει, εντάξει; Μου φαίνεται πως έχω να ελέγξω έναν ασθενή.
«Σε παρακαλώ,» είπα. «Ανησυχώ πολύ ότι την χτύπησα.»
Η έκφραση του Καρλάιλ μαλάκωσε. Έφτιαξε τα μαλλιά του-που ήταν κάνα δυο τόνους πιο ανοιχτά από τα χρυσά του μάτια- και γέλασε.
Ήταν ενδιαφέρουσα μέρα για σένα ε; Στο μυαλό του, έβλεπα την ειρωνεία και ήταν αστείο, σε αυτόν τουλάχιστον. Κάπως σαν αντιστροφή ρόλων. Κάπου στο απερίσκεπτο δευτερόλεπτο που έτρεξα στο παγωμένο παρκινγκ, είχα μεταμορφωθεί από δολοφόνος σε προστάτης.
Γέλασα μαζί του καθώς θυμόμουν που σκεφτόμουν ότι η Μπέλλα ποτέ δεν θα χρειαζόταν προστασία από τίποτε άλλο παρά εμένα. Υπήρχε όμως και ένας άλλος τόνος στο γέλιο μου καθώς- εκτός από το βαν- αυτό ήταν ακόμα απόλυτα σωστό.

Περίμενα μόνος στο γραφείο του Καρλάιλ-μια από τις πιο μεγάλες ώρες που είχα ζήσει ποτέ-ακούγοντας στις σκέψεις που γέμιζαν το νοσοκομείο.
Ο Τάιλερ Κράουλι, ο οδηγός του βαν, φαινόταν χειρότερα από την Μπέλλα και η προσοχή στράφηκε σε αυτόν καθώς αυτή περίμενε την σειρά της για ακτινογραφίες. Ο Καρλάιλ, έμεινε πίσω και εμπιστεύτηκε την διάγνωση ότι το κορίτσι ήταν μόνο ελαφρά τραυματισμένο. Αυτό με άγχωσε, αλλά ήξερα πως είχε δίκιο. Το κορίτσι και μόνο να έβλεπε το πρόσωπο του θα της θύμιζε εμένα, θα της θύμιζε το γεγονός ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την οικογένεια μας, και ίσως να την έκανε να μιλήσει.
Πάντως είχε κάποιον πρόθυμο για συζήτηση. Ο Τάιλερ ένιωθε ένοχές που σχεδόν την σκότωσε, και δεν μπορούσε να κλείσει το στόμα του για αυτό. Μπορούσα να δώ την έκφρασή της μέσα από τις σκέψεις του, και ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να σταματήσει. Πώς δεν το έβλεπε αυτός;
Σφίχτηκα όταν ο Τάιλερ την ρώτησε πως έφυγε από τη μέση.
Περίμενα, χωρίς να αναπνέω, καθώς δίσταζε.
«Εμ...» την άκουσα να λέει. Τότε σταμάτησε για τόσο πολύ μου ο Τάιλερ αναρωτήθηκε αν την είχε μπερδέψει η ερώτησή του. Τελικά, συνέχισε. «Ο Έντουαρντ με τράβηξε στην άκρη.»
Ανέπνεα και πάλι. Και ξαφνικά ο ρυθμός της αναπνοής μου αυξήθηκε. Δεν την είχα ξανακούσει να λέει το όνομά μου. Μου άρεσε πως ακουγόταν-ακόμα και μέσα από τις σκέψεις του Τάιλερ. Ήθελα όμως να το ακούσω μόνος μου...
«Ο Έντουαρντ Κάλεν,» είπε, όταν ο Τάιλερ δεν κατάλαβε ποιόν εννοούσε. Βρήκα τον εαυτό μου στην πόρτα με το ένα χέρι στο πόμολο. Η θέλησή μου να την δώ γινόταν πιο δυνατή. Έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου να προσέχει.
«Στεκόταν δίπλα μου.»
«Ο Κάλεν;» Χμ. Παράξενο. «Δεν τον είδα.» Θα ορκιζόμουν... «Ουάου, ήταν όλα τόσο γρήγορα. Είναι καλά;»
«Νομίζω πως ναι. Κάπου εδώ γύρω θα είναι, αλλά δεν τον έβαλαν σε φορείο.»
Είδα το σκεφτικό της ύφος, την υποψία στα μάτια της αλλά αυτές οι μικρές λεπτομέρειες διέφυγαν στον Τάιλερ.
Είναι όμορφη, σκεφτόταν σχεδόν έκπληκτος. Ακόμα και έτσι μετά το ατύχημα. Δεν είναι και ο τύπος μου, αλλά πάλι... Θα πρέπει να την βγάλω καμιά φορά. Να επανορθώσω για σήμερα...
Ήμουν έξω στον διάδρομο σχεδόν στα επείγοντα, χωρίς να σκεφτώ για ένα δευτερόλεπτο τι κάνω. Ευτυχώς μια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο πριν μπορέσω εγώ-ήταν η σειρά της Μπέλλα για ακτινογραφίες. Έγειρα στον τοίχο σε μια σκοτεινή γωνία προσπαθώντας να συνέλθω καθώς την απομάκρυναν.
Δεν είχε σημασία που ο Τάιλερ την θεωρούσε όμορφη. Οποιοσδήποτε θα το πρόσεχε. Δεν υπήρχε λόγος να νιώθω... τι ένιωθα; Ενοχλημένος; Ή μήπως θυμωμένος ήταν πιο κοντά στην αλήθεια; Δεν έβγαζε νόημα.

Έμεινα εκεί που ήμουν για όσο περισσότερο μπορούσα, αλλά η ανυπομονησία με κυρίευσε και πήγα στο δωμάτιο ραδιολογίας. Την είχαν ήδη μετακινήσει πίσω στα επείγοντα, αλλά μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στις ακτινογραφίες καθώς μια νοσοκόμα είχε γυρισμένη την πλάτη της.
Ένιωσα πιο ήρεμος όταν το έκανα. Το κεφάλι της ήταν μια χαρά. Δεν την είχα τραυματίσει.
Ο Καρλάιλ με βρήκε εκεί.
Φαίνεσαι καλύτερα, σχολίασε.
Απλά κοίταξα ευθεία. Δεν ήμασταν μόνοι, οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι με επισκέπτες.
Α ναι. Εξέτασε τις ακτινογραφίες, αλλά εγώ δεν χρειαζόμουν δεύτερη ματιά. Μάλιστα. Είναι μια χαρά. Μπράβο Έντουαρντ.
Το άκουσμα της έγκρισης του πατέρα μου, μου δημιούργησε μπερδεμένα συναισθήματα. Θα ήμουν ευχαριστημένος μόνο που ήξερα ότι δεν θα έγκρινε αυτό που σκόπευα να κάνω τώρα. Ή μάλλον δεν θα το έγκρινε αν ήξερα τα κίνητρα μου...
«Νομίζω πως θα της μιλήσω-πριν δει εσένα,» μουρμούρισα σιωπηλά. «Να φερθώ φυσιολογικά, σαν να μην συνέβη τίποτα. Να βελτιώσω λίγο την κατάσταση.» Όλα αποδεχτοί λόγοι.
Ο Καρλάιλ έγνεψε καταφατικά, κοιτώντας ακόμα τις ακτινογραφίες. «Καλή ιδέα .Χμ.»
Κοίταξα να δώ ποιο ήταν το ενδιαφέρον του.
Κοίτα όλα αυτά τα επουλωμένα! Πόσες φορές την έριξε η μαμά της; Ο Καρλάιλ γέλασε μόνος του.
«Αρχίζω να πιστεύω ότι το κορίτσι δεν έχει καθόλου τύχη. Πάντα στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.»
Το Φόρκς είναι σίγουρα το λάθος μέρος για αυτήν, με εσένα εδώ.
Μόρφασα.
Πήγαινε, βελτίωσε την κατάσταση όσο μπορείς. Θα έρθω σε λίγο.
Απομακρύνθηκα βιαστικά νιώθοντας ενοχές. Ίσως να ήμουν καλός ψεύτης, αφού μπορούσα να ξεγελάσω τον Καρλάιλ.
Όταν έφτασα στην εντατική ο Τάιλερ μουρμούριζε , ακόμα ζητώντας συγνώμη. Το κορίτσι προσπαθώντας να τον αποφύγει, έκανε πως κοιμόταν. Τα μάτια της ήταν κλειστά, αλλά η αναπνοή της δεν ήταν ρυθμική, καμιά φορά κουνούσα τα δάχτυλά της από εκνευρισμό.
Κοίταξα το πρόσωπό της για μια μεγάλη στιγμή. Αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα. Η σκέψη και μόνο, μου δημιούργησε έναν πόνο στο στήθος. Ήταν επειδή δεν μου άρεζε να αφήνω άλυτα προβλήματα; Δεν φαινόταν όμως ως αρκετός λόγος.
Τελικά, πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα σε κοινή θέα.
Όταν με είδε ο Τάιλερ, ξεκίνησε να μιλήσει, αλλά σήκωσα το ένα μου δάχτυλο.


«Κοιμάται;» Μουρμούρισα.
Τα μάτια της Μπέλλα άνοιξαν ξαφνικά και συγκεντρώθηκαν στο πρόσωπό μου.
Γούρλωσαν για μια στιγμή και μετά στένεψαν με υποψία. Θυμήθηκα πως είχα να παίξω
έναν ρόλο, οπότε χαμογέλασα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ασυνήθιστο το πρωί-εκτός
από το ότι το χτύπημα στο κεφάλι της, άφησε την φαντασία της να καλπάζει.
«Γεια σου Έντουαρντ,» ξεκίνησε ο Τάιλερ. «Λυπάμαι πολύ-»
Σήκωσα το χέρι μου για να διακόψω την απολογία του. «Ούτε αίμα, ούτε ζημιά,» είπα
προσεκτικά. Χωρίς να το σκεφτώ χαμογέλασα παραπάνω από όσο έπρεπε, με το
προσωπικό μου αστείο.
Ήταν υπερβολικά εύκολο να αγνοήσω τον Τάιλερ, που καθόταν δύο μέτρα μακριά μου,
καλυμμένος με φρέσκο αίμα. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ο Καρλάιλ μπορούσε να
το κάνει αυτό-να αγνοεί το αίμα των ασθενών του για να τους θεραπεύσει. Ο συνεχής πειρασμός δεν θα ήταν τόσο ελκυστικός, τόσο επικίνδυνος; Αλλά, τώρα μπορούσα να δω πως, αν συγκεντρωνόσουν σκληρά σε κάτι άλλο, ο πειρασμός δεν είναι τίποτα.
Ακόμα και φρέσκο, το αίμα του Τάιλερ δεν συγκρινόταν με της Μπέλλα.
Κράτησα απόσταση από αυτήν και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού του Τάιλερ.
«Λοιπόν, τι λέει;» Την ρώτησα.
Έκανε μια μικρή γκριμάτσα. «Δεν έχω απολύτως τίποτα, αλλά δεν με αφήνουν να φύγω . Εσύ πως και δεν είσαι δεμένος σε ένα κρεβάτι σαν κι εμάς;»
Η ανυπομονησία της με έκανε να χαμογελάσω πάλι.
Άκουγα τον Καρλάιλ στον διάδρομο.
«Έχει να κάνει με τις διασυνδέσεις,» είπα με ευχάριστο τόνο. «Αλλά μην ανησυχείς, ήρθα για να σε ελευθερώσω.»
Παρατήρησα προσεκτικά την αντίδρασή της καθώς ο πατέρας μου μπήκε στο δωμάτιο.
Τα μάτια της γούρλωσαν και το στόμα της άνοιξε. Παραπονέθηκα εσωτερικά. Ναι, σίγουρα πρόσεξε την διαφορά.
«Λοιπόν, δεσποινίς Σουάν, πως νιώθεις;» Ρώτησε ο Καρλάιλ. Είχε έναν υπέροχα ηρεμιστικό τόνο στην φωνή του που χαλάρωνε αμέσως τους ασθενείς. Δεν ήξερα όμως πως επηρέαζε την Μπέλλα.
«Μια χαρά είμαι,» απάντησε χαμηλόφωνα.
Ο Καρλάιλ ξανά εξέτασε τις ακτινογραφίες δίπλα της. «Οι ακτινογραφίες σου φαίνονται καλές. Πονάει το κεφάλι σου; Ο Έντουαρντ μου είπε πως το χτύπησες αρκετά δυνατά.»
Αναστέναξε και είπε, «Καλά είμαι,» αλλά αυτή την φορά ο τόνος της ήταν ελάχιστα ενοχλημένος. Μου έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα.
Ο Καρλάιλ την πλησίασε και ψηλάφησε για το καρούμπαλο κάτω από τα μαλλιά της.
Ήμουν απροετοίμαστος για το κύμα συναισθημάτων που με πλάκωσαν εκείνη τη στιγμή.
Είχα δει τον Καρλάιλ να δουλεύει με ασθενείς κι άλλες φορές. Πριν χρόνια κι όλας τον είχα βοηθήσει ανεπίσημα-μονο όμως σε καταστάσεις που δεν εμπλεκόταν αίμα. Για αυτό και δεν ήταν κάτι καινούριο το να τον βλέπω να συναναστρέφεται με την κοπέλα σαν να ήταν άνθρωπος κι αυτός. Ζήλευα τον έλεγχό του μερικές φορές, αλλά αυτό το συναίσθημα δεν ήταν το ίδιο. Ζήλευα αυτόν περισσότερο από τον έλεγχό του. Ήθελα τόσο πολύ εκείνη την διαφορά ανάμεσά μας- μπορούσε να την ακουμπάει τόσο απαλά, χωρίς φόβο, γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να την τραυματίσει…
Μόρφασε και εγώ σφίχτηκα στην θέση μου. Έπρεπε να συγκεντρωθώ για να διατηρήσω χαλαρή την στάση μου.
«Ευαίσθητο;» Ρώτησε ο Καρλάιλ.


Σήκωσε λίγο το πιγούνι της. «Όχι ιδιαίτερα,» είπε.
Άλλο ένα κομμάτι του χαρακτήρα της μπήκε σε θέση: ήταν θαρραλέα. Δεν της άρεσε να δείχνει τις αδυναμίες της.
Ήταν πιθανόν τον πιο εύθραυστο πλάσμα που είχα δει ποτέ και αυτή δεν ήθελε να φανεί αδύναμη. Μου ξέφυγε ένα μικρό χαχανητό.
Μου έριξε άλλο ένα θυμωμένο βλέμμα.
«Λοιπόν,» είπε ο Καρλάιλ. «Ο πατέρας σου είναι στην αίθουσα αναμονής-μπορείς να παςσπίτι μαζί του τώρα. Αλλά έλα πίσω αν νιώσεις ζαλάδες ή αν έχεις κάποιο πρόβλημα με την
όρασή σου.»
Ο πατέρας της ήταν εδώ; Έψαξα στις σκέψεις αλλά δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω την φωνή πριν μιλήσει η Μπέλλα, το πρόσωπό της αγχωμένο.
«Δεν μπορώ να πάω πίσω στο σχολείο;»
«Καλύτερα να χαλαρώσεις σήμερα,» πρότεινε ο Καρλάιλ.
Τα μάτια της στράφηκαν σε εμένα. «Αυτός θα πάει σχολείο?»
Κανονική συμπεριφορά, βελτίωσε την κατάσταση...αγνόησε το πώς νιώθεις όταν σε κοιτάζει στα μάτια...
«Κάποιος θα πρέπει να διαδώσει τα νέα ότι επιζήσαμε,» είπα.
«Βασικά,» διόρθωσε ο Καρλάιλ, «σχεδόν όλο το σχολείο βρίσκεται στην αίθουσα Αναμονής.»
Περίμενα την αντίδρασή της αυτή τη φορά-η αποστροφή της για προσοχή. Δεν με απογοήτευσε.
«Ωχ, όχι,» παραπονέθηκε, και σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια της.
Μου άρεσε που επιτέλους μάντεψα σωστά. Άρχισα να την καταλαβαίνω...
«Προτιμάς να μείνεις;» Ρώτησε ο Καρλάιλ.
«Όχι, όχι!.» είπε βιαστικά, γλιστρώντας από το κρεβάτι ώστε να ακουμπήσουν τα
πόδια της στο πάτωμα. Παραπάτησε μπρός τα εμπρός-ανισόρροπα- καταλήγοντας στα χέρια του Καρλάιλ. Την έπιασε και την σταθεροποίησε.
Και πάλι με πλημμύρισε φθόνος.
«Είμαι εντάξει,» είπε, πριν προλάβει να σχολιάσει, τα μάγουλα της ροζ.
Φυσικά αυτό δεν θα ενοχλούσε τον Καρλάιλ. Σιγουρεύτηκε ότι είχε ισορροπία και την άφησε.
«Πάρε Τίλενολ για τον πόνο,» την συμβούλεψε.
«Δεν πονάω πολύ.»
Ο Καρλάιλ χαμογέλασε καθώς υπέγραφε. «Ακούγεται σαν να ήσουν πολύ τυχερή.»
Γύρισε το κεφάλι της για να με κοιτάξει με σκληρό βλέμμα. «Τι τύχη που ο Έντουαρντ έτυχε να βρίσκεται δίπλα μου.»
«Εμ, ναι,» συμφώνησε βιαστικά ο Καρλάιλ, διακρίνοντας αυτό που είχα προσέξει και εγώ στον τόνο της. Δεν είχε θεωρήσει τις υποψίες της ως δημιούργημα της φαντασίας της.
Όχι ακόμα.
Όλη δική σου, σκέφτηκε ο Καρλάιλ. Χειρίσου το όπως εσύ νομίζεις καλύτερα.
«Ευχαριστώ πολύ,» ψιθύρισα γρήγορα και σιωπηλά. Κανένας από τους ανθρώπους δεν με άκουσε. Ο Καρλάιλ σχεδόν χαμογέλασε στον σαρκασμό μου καθώς στράφηκε στον Τάιλερ.
«Λυπάμαι πως εσύ θα πρέπει να μείνεις μαζί μας λίγο ακόμα,» είπε.
Εγώ είχα δημιουργήσει τα προβλήματα, άρα λογικό ήταν που εγώ θα έπρεπε να τα λύσω.
Η Μπέλλα προχώρησε προς το μέρος μου, χωρίς να σταματήσει, μέχρι που ήταν τόσο κοντά μου που ήταν άβολο. Θυμόμουν που πριν από όλον αυτό το χαμό έλπιζα να με πλησίαζε...Ήταν ειρωνικό πραγματοποιούταν έτσι.
«Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο;» είπε.
Η ζεστή της αναπνοή χτένισε το πρόσωπό μου και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω. Ήταν όσο ελκυστική όσο ποτέ. Κάθε φορά που ήταν κοντά μου ξυπνούσε τα χειρότερα ένστικτα. Ένιωθα το δηλητήριο στο στόμα μου και το σώμα μου έτοιμο για επίθεση-για να της ορμήσω και να βυθίσω τα δόντια μου στον λαιμό της.
Το μυαλό μου ήταν πιο δυνατό από το σώμα μου, με μικρή διαφορά.
« Ο πατέρας σου σε περιμένει,» της θύμισα, το σαγόνι μου σφιγμένο.
Έριξε μια ματιά στον Καρλάιλ και τον Τάιλερ. Ο Τάιλερ δεν μας πρόσεχε αλλά ο Καρλάιλ έλεγχε την κάθε μου ανάσα.
Προσεκτικά Έντουαρντ.

«Θα ήθελα να σου μιλήσω ιδιαιτέρως αν δεν σε πειράζει,» επέμενε χαμηλόφωνα.
Ήθελα να της πω πως με πείραζε πολύ αλλά ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να της μιλήσω. Καλύτερα να ξεμπέρδευα.


Ήμουν διχασμένος ανάμεσα σε τόσα διαφορετικά συναισθήματα καθώς έβγαινα από το δωμάτιο, ακούγοντας τα βιαστικά της βήματα .
Έπρεπε να παίξω τον ρόλο μου τώρα. Ήξερα ποιος ήταν αυτός: ο κακός της υπόθεσης. Θα έλεγα ψέματα και θα ήμουν αγενής.
Ήταν αντίθετο με αυτό που ήθελα πραγματικά. Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα τόσο απεγνωσμένα να κερδίσω κάποιου την εμπιστοσύνη, και εγώ αυτή την στιγμή θα κατέστρεφα κάθε πιθανότητα.
Ήταν ακόμα χειρότερο επειδή ήξερα πως αυτή θα ήταν η τελευταία ανάμνηση της από εμένα. Αυτή ήταν η αποχαιρετιστήρια μου σκηνή.
Γύρισα να την κοιτάξω.
«Τι θέλεις;» Ρώτησα κρύα.
Ξαφνιάστηκε από την εχθρότητά μου. Τα μάτια της απορούσαν, εκείνη η έκφραση που με στοίχειωνε
«Μου χρωστάς μια εξήγηση,» είπε χαμηλόφωνα , το πρόσωπο της άσπρισε.
Ήταν δύσκολο να διατηρήσω σκληρή την φωνή μου. «Σου έσωσα την ζωή-δεν σου χρωστάω τίποτα.»
Με έκαιγε σαν οξύ να βλέπω τα λόγια μου να την πληγώνουν.
«Υποσχέθηκες,» ψιθύρισε.
«Μπέλλα, χτύπησες το κεφάλι σου, δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάς.»
Τώρα ήταν θυμωμένη, και με διευκόλυνε. Συνάντησα το βλέμμα της ανταποδίδοντας το.
«Τι θέλεις από εμένα Μπέλλα;»
«Θέλω να ξέρω την αλήθεια. Θέλω να ξέρω τον λόγο που λέω ψέματα για εσένα.»
Αυτό που ζητούσε ήταν δίκαιο-με ενοχλούσε που έπρεπε να αρνηθώ.
«Τι νομίζεις ότι έγινε;» σχεδόν γρύλισα.


Τα λόγια της άρχισαν να κυλούν σαν ποτάμι. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ήσουν καν κοντά μου-ουτε ο Τάιλερ σε είδε, όποτε μην μου λες ότι χτύπησα το κεφάλι μου. Το βαν θα μας έλιωνε και τους δυο-αλλά αυτό δεν το έγινε, και τα χέρια σου άφησαν βαθουλώματα στις άκρες του-και άφησες και βαθούλωμα στο άλλο αυτοκίνητο, και δεν έχεις χτυπήσει καν-το βαν θα έπρεπε να είχε λιώσει τα πόδια μου, αλλά εσύ το κρατούσες-» Ξαφνικά έσφιξε τα δόντια της και τα μάτια της γυάλιζαν με δάκρυα.
Την κοιτούσα με χλευαστικό ύφος, αν και πραγματικά ένιωθα θαυμασμό-είχε δει τα πάντα.
«Νομίζεις ότι σήκωσα ένα βαν από πάνω σου;» Ρώτησα σαρκαστικά.
Απάντησε με ένα μηχανικό γνέψιμο.
Η φωνή μου έγινε πιο χλευαστική. «Κανείς δεν θα σε πιστέψει, ξέρεις.»
Έκανε μια προσπάθεια να ελέγξει τον θυμό της. Όταν απάντησε τόνισε καθαρά την κάθε λέξη. «Δεν θα το πω σε κανέναν.»
Το εννοούσε-τα έβλεπα στα μάτια της. Ακόμα θυμωμένη και προδομένη , θα κρατούσε το μυστικό μου.
Γιατί;
Η έκπληξη, χάλασε την προσεκτικά σχεδιασμένη μου έκφραση για μισό δευτερόλεπτο, και μετά συνήλθα.
«Και τότε γιατί έχει σημασία;» Ρώτησα προσπαθώντας να κρατήσω την φωνή μου σοβαρή.
«Έχει σημασία για εμένα,» είπε με έμφαση. «Δεν μου αρέσει να λέω ψέματα-οπότε θα πρέπει να υπάρχει καλός λόγος όταν το κάνω.»
Μου ζητούσε να την εμπιστευτώ. Όπως ήθελα και αυτή να εμπιστευτεί εμένα. Αλλά δεν μπορούσα να περάσω αυτή τη γραμμή.
Η φωνή μου ήταν συγκρατημένη. «Δεν μπορείς απλά να με ευχαριστήσεις και να το αφήσεις;»
«Ευχαριστώ,» είπε και περίμενε βράζοντας ακόμα.
«δεν σκοπεύεις να το αφήσεις ε;»
«Όχι.»
«Σε αυτήν την περίπτωση...» δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια και να ήθελα...αλλά δεν ήθελα. Προτιμούσα να έφτιαχνε μια δική της ιστορία παρά να ήξερε τι ήμουν, γιατί τίποτα δεν ήταν χειρότερο από την αλήθεια-ήμουν ένας ζωντανός εφιάλτης, κατευθείαν από θρίλερ. «Ελπίζω να σου αρέσει η απογοήτευση.»
Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν παράξενο το πόσο χαριτωμένος ήταν ο θυμός της. Σαν ένα εξαγριωμένο γατάκι, μαλακό και ακίνδυνο- αγνοούσε τις αδυναμίες της.
Κοκκίνισε και έτριξε τα δόντια της. «Γιατί μπήκες καν στον κόπο;»
Η ερώτησή της δεν ήταν μια που ήμουν προετοιμασμένος να απαντήσω. Έχασα την λαβή που είχα στον ρόλο μου. Ένιωσα την μάσκα μου να γλιστράει, και της είπα-αυτή τη φορά-την αλήθεια.
«Δεν ξέρω.»
Αποτύπωσα το πρόσωπό της μια τελευταία φορά-ήταν ακόμα θυμωμένη, με κόκκινα μάγουλα- και της γύρισα την πλάτη και απομακρύνθηκα.