4. Οράματα

Πήγα πίσω στο σχολείο. Αυτό ήταν το σωστό. Αυτή η συμπεριφορά δεν θα προκαλούσε υποψίες.
Μέχρι το τέλος της ημέρας, σχεδόν όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν επιστρέψει κι αυτοί στα μαθήματα τους. Μόνο ο Τάιλερ, η Μπέλλα καθώς και ελάχιστοι άλλοι – που προφανώς χρησιμοποιούσαν το ατύχημα σαν ευκαιρία για σκασιαρχείο-, παρέμεναν απόντες.

Δεν θα έπρεπε ήταν τόσο δύσκολο για εμένα να κάνω το σωστό. Αλλά όλο το απόγευμα έτριζα τα δόντια μου ενάντια στην επιθυμία να το σκάσω κι εγώ-ώστε να ξαναβρώ το κορίτσι και πάλι.
Όπως ένας κυνηγός. Ένας μανιώδης κυνηγός. Ένας μανιώδης, κυνηγός βρικόλακας.

Το σχολείο σήμερα ήταν-κατά κάποιο τρόπο-απίστευτα πιο βαρετό απʼ ότι φαινόταν πριν μία εβδομάδα. Σαν να είχαν πέσει όλοι σε κώμα. Ήταν σαν να είχε αποστραγγιστεί το χρώμα από τα τούβλα, από τα δέντρα, από τον ουρανό, από τα πρόσωπα ολόγυρα μου. Εστίασα στις ρωγμές του τοίχου.

Υπήρχε άλλο ένα σωστό πράγμα που θα έπρεπε να κάνω… το οποίο δεν έκανα. Φυσικά ήταν συγχρόνως λάθος. Όλα είχαν να κάνουν με την οπτική που τα έβλεπε κανείς.
Από την οπτική ενός Κάλεν – όχι ενός οποιουδήποτε βρικόλακα, αλλά ενός Κάλεν, κάποιου που ανήκε σε μία οικογένεια, τόσο σπάνια περίπτωση για τον δικό μας κόσμο – το σωστό πράγμα θα ήταν κάπως έτσι:

“ Εκπλήσσομαι που σε βλέπω στην τάξη Έντουαρντ. Άκουσα ότι είχες εμπλακεί σε εκείνο το φοβερό ατύχημα που συνέβη σήμερα το πρωί.”

“ Ναι κύριε Μπάνερ αλλά ήμουν τυχερός.” Ένα φιλικό χαμόγελο. “Δεν έχω ούτε μία γρατσουνιά… Εύχομαι να μπορούσα να πω το ίδιο για τον Τάιλερ και τη Μπέλλα.”

“Πως είναι;”

“Νομίζω πως ο Τάιλερ είναι καλά… Μόνο κάποιες επιφανειακές γρατσουνιές από το τζάμι. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την Μπέλλα.” Ένα ανήσυχο ύφος. “Μπορεί να έχει πάθει διάσειση. Άκουσα πως έλεγε ασυναρτησίες για ένα διάστημα.-έβλεπε και πράγματα ακόμη. Ξέρω πως οι γιατροί ανησύχησαν…”

Κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνει. Αυτό όφειλα στην οικογένεια μου.

“Εκπλήσσομαι που σε βλέπω στην τάξη Έντουαρντ. Άκουσα ότι είχες εμπλακεί σε εκείνο το φοβερό ατύχημα που συνέβη σήμερα το πρωί.”

“Δεν έπαθα τίποτα.” Κανένα χαμόγελο.

Ο Κύριος Μπάνερ, έριξε το βάρος του από το ένα του πόδι στο άλλο, άβολα.

“Έμαθες τίποτα για το πώς είναι ο Τάιλερ Κράουλι και η Μπέλλα Σουάν; Άκουσα πως υπήρξαν τραυματισμοί.”
“Δεν θα μπορούσα να ξέρω.”

Ο Κύριος Μπάνερ καθάρισε τον λαιμό του. “Μάλιστα…” Είπε, το κρύο μου βλέμμα έκανε τη φωνή του λίγο ανήσυχη.

Περπάτησε γρήγορα πίσω προς στην έδρα του και ξεκίνησε την παράδοση του. Αυτό που έκανα ήταν λάθος. Εκτός αν το έβλεπες από τη πλευρά αυτού που προσπαθούσε να κρύψει κάτι.

Μου φαινόταν τόσο άνανδρο να μαρτυρήσω το κορίτσι πίσω από την πλάτη του, ειδικά όταν εκείνη μου είχε δείξει πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη απʼ όση θα είχα ονειρευτεί ποτέ. Δεν είχε πει τίποτα για να με προδώσει παρʼ όλο που είχε πολύ καλό λόγο για να το κάνει. Θα την πρόδιδα ενώ αυτή το μόνο που είχε κάνει ήταν να κρατήσει το μυστικό μου?

Είχα μία παρόμοια συζήτηση με την κυρία Γκόφ-μόνο που ήταν στα Αγγλικά και όχι στα Αγγλικά- και ο Έμετ μου έριξε μία κοφτερή ματιά.

Ελπίζω να έχεις μία καλή εξήγηση για αυτό που έγινε σήμερα. Η Ρόουζ είναι έξαλλη!

Μόρφασα αλλά χωρίς να τον κοιτάξω.

Στην πραγματικότητα, είχα έτοιμη μία απόλυτα λογική εξήγηση. Αν υποθέσουμε ότι δεν είχα κάνει τίποτα για να σταματήσω το φορτηγάκι ώστε αυτό να λιώσει το κορίτσι – προσπάθησα να διώξω αυτή τη σκέψη – αλλά αν την είχε πραγματικά χτυπήσει, αν τραυματιζόταν και αιμορραγούσε, η μυρωδιά του φρέσκου κόκκινου αίματος θα διαπερνούσε στον αέρα…

Ανατρίχιασα ξανά και μόνο σε αυτή τη σκέψη αλλά όχι μόνο από τρόμο. Ένα κομμάτι μου έτρεμε από επιθυμία. Όχι, δεν θα ήμουν ικανός να τη βλέπω να ματώνει χωρίς να μας εκθέσω όλους ακόμα περισσότερο με αυτό τον απαίσιο τρόπο.

Ακουγόταν σαν την τέλεια δικαιολογία… αλλά δεν θα τη χρησιμοποιούσα. Ήταν πολύ ντροπιαστική. Και η αλήθεια ήταν πως δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τη στιγμή του συμβάντος.

Έχε στον νου σου τον Τζάσπερ. Συνέχισε ο Έμετ που πρόσεξε ότι είχα αλλού το μυαλό μου. Δεν είναι τόσο εκνευρισμένος, έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις του.

Κατάλαβα τι εννοούσε και για μία στιγμή ένιωσα πως το δωμάτιο θα με ρουφούσε. Η οργή μου ήταν ευδιάκριτη τόσο, που ένιωσα ένα κόκκινο σύννεφο να με περιβάλει και να θολώνει την κρίση μου. Νόμιζα πως θα με έπνιγε.

“Ήρεμα Έντουαρντ. Χαλάρωσε.” Φώναξε ο Έμετ μέσα στο κεφάλι μου. Το χέρι του έπιασε τον ώμο μου και με κράτησε στη θέση μου πριν σηκωθώ. Πολύ σπάνια χρησιμοποιούσε όλη του τη δύναμη – σπανίως ήταν αναγκαία, ήταν άλλωστε πολύ πιο δυνατός από κάθε άλλο βρικόλακα που είχαμε συναντήσει ποτέ– αλλά τη χρησιμοποίησε τώρα.
Έσφιξε το χέρι μου για να με κρατήσει στη θέση μου. Αν συνέχιζε να με πιέζει η καρέκλα από κάτω μου θα γινόταν κομμάτια.
Ήρεμα. Με διέταξε.

Προσπάθησα να ηρεμήσω αλλά ήταν δύσκολο. Η οργή μου έκαιγε το κεφάλι.

Ο Τζάσπερ δεν σκοπεύει να κάνει τίποτα μέχρι να συζητήσουμε το θέμα όλοι μαζί. Απλά νόμιζα ότι θα έπρεπε να γνωρίζεις τις προθέσεις του.

Συγκεντρώθηκα στο να χαλαρώσω και τότε ένιωσα το χέρι του Έμετ να υποχωρεί.

Προσπάθησε να ελέγξεις τον εαυτό σου. Έχεις ήδη μπελάδες όπως είναι.

Πήρα μία βαθιά ανάσα και τελικά ο Έμετ υποχώρησε εντελώς.

Έψαξα μέσα στο δωμάτιο τυπικά αλλά η αντιπαράθεση μας ήταν τόσο σύντομη και σιωπηλή που μόνο κάποιοι που κάθονταν πίσω από τον Έμετ το πρόσεξαν. Κανείς τους δεν ήξερε τι είχε συμβεί και δεν έδωσαν σημασία. Οι Κάλεν ήταν φρικιά – κάτι που ήξεραν όλοι ήδη.

Πωωω μικρέ, είσαι ράκος. Ο Έμετ πρόσθεσε με λίγη συμπόνια στην φωνή του.

“Παράτα μας.” Ψέλλισα μέσα από την αναπνοή μου και άκουσα το χαμηλό, του χαχανητό.

Ο Έμετ δεν συνήθιζε να κρατάει κακίες και πιθανότατα του όφειλα περισσότερη ευγνωμοσύνη για αυτό. Αλλά μπορούσα να δω ότι οι προθέσεις του Τζάσπερ φαίνονταν λογικές στον Έμετ και πίστευε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δράσουμε.
Η οργή μου σιγόβραζε και μου ήταν δύσκολο να την ελέγξω. Ναι, ο Έμετ ήταν πιο δυνατός από εμένα αλλά δεν είχε καταφέρει ακόμα να με νικήσει σε αγώνα πάλης. Ισχυριζόταν ότι αυτό συνέβαινε επειδή έκλεβα. Αλλά το να ακούω σκέψεις ήταν κομμάτι του εαυτού μου ακριβώς όπως ήταν και η σωματική δύναμη για τον Έμετ. Ταιριάζαμε απόλυτα ομοιόμορφα σε μία τέτοια μάχη.

Μία μάχη; Εκεί θα οδηγούσε όλο αυτό; Θα μαχόμουν την οικογένεια μου για να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο που ούτε καν γνώριζα;

Το σκέφτηκα για μία στιγμή, σκέφτηκα το εύθραυστο κορμί του κοριτσιού στα χέρια μου σε αντιπαράθεση με τον Τζάσπερ, τη Ρόουζ και τον Έμετ – υπερφυσικά δυνατοί, γρήγοροι, δολοφονικές μηχανές από τη φύση τους…

Ναι, θα μαχόμουν για εκείνη. Θα πήγαινα ενάντια στην οικογένεια μου. Ανατρίχιασα.
Αλλά δεν θα ήταν δίκαιο να την άφηνα ανυπεράσπιστη όταν εγώ ήμουν αυτός που την είχα βάλει σε κίνδυνο.
Δεν θα μπορούσα να νικήσω μόνος. Ήμουν ένας και ήταν τρεις. Αναρωτήθηκα ποιοι θα ήταν οι σύμμαχοι μου.

Ο Καρλάιλ οπωσδήποτε. Δεν θα μαχόταν κανέναν αλλά θα ήταν σίγουρα εναντίον στα σχέδια της Ρόουζ και του Τζάσπερ. Ίσως αυτό να ήταν το μόνο που θα χρειαζόμουν. Θα το έβλεπα…

Η Εσμέ, αμφίβολο… αλλά δεν θα ήταν εναντίον μου και μισούσε το να διαφωνεί με τον Καρλάιλ, αλλά θα ήταν υπέρ του όποιου σχεδίου θα κρατούσε την οικογένεια ασφαλή.
Η προτεραιότητα της δεν θα ήταν το σωστό, αλλά εγώ. Αν ο Καρλάιλ ήταν η ψυχή της οικογένειας τότε η Εσμέ ήταν η καρδιά. Ο Καρλάιλ μας είχε δώσει μία οδηγό, άξια να την ακολουθούμε. Κι εκείνη το είχε μετατρέψει όλο αυτό σε πραγματική πράξη αγάπης.
Όλοι αγαπιόμασταν αναμεταξύ μας ακόμα και κάτω από τη μανία που ένιωθα αυτή τη στιγμή απέναντι στον Τζάσπερ και στη Ρόουζ, ακόμα και αν σκόπευα να παλέψω μαζί τους ώστε να σώσω το κορίτσι, ήξερα ότι τους αγαπούσα.

Η Άλις… Δεν είχα ιδέα. Πιθανότατα θα εξαρτιόταν απʼ αυτά που θα έβλεπε στα οράματα της ότι θα έρχονταν. Θα έπαιρνε το μέρος του νικητή, φαντάστηκα.

Οπότε θα έπρεπε να το κάνω αυτό χωρίς βοήθεια. Δεν θα ήταν καν μάχη για αυτούς εφόσον θα ήμουν μόνος μου, αλλά δεν σκόπευα να αφήσω το κορίτσι να πάθει κακό εξαιτίας μου. Ίσως αυτό να ήταν αυτοκαταστροφικό.

Η οργή μου είχε υποχωρήσει λίγο με το ξαφνικό μαύρο χιούμορ. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα αντιδρούσε το κορίτσι εάν την απήγαγα. Φυσικά σπάνια μάντευα σωστά τις αντιδράσεις της αλλά ποια άλλη αντίδραση θα μπορούσε να έχει εκτός από τρόμο;
Δεν ήμουν όμως σίγουρος πως θα το κατάφερνα-να την απαγάγω. Δεν θα ήμουν ικανός να μείνω πολύ κοντά της για αρκετή ώρα. Ίσως να την πήγαινα πίσω στην μητέρα της. Ακόμα και αν αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο. Για εκείνη.
Αλλά και για εμένα επίσης, συνειδητοποίησα ξαφνικά. Αν τη σκότωνα κατά λάθος… Δεν ήμουν σίγουρος ακριβώς πόσο πόνο θα μου προκαλούσε, αλλά ήξερα ότι τα συναισθήματα μου θα ήταν πολύπλευρα και έντονα.

Η ώρα πέρασε γρήγορα καθώς στο μυαλό μου τριγύριζαν όλες οι επιπλοκές που υπήρχαν μπροστά μου: η διαφωνία που θα με περίμενε στο σπίτι, η σύγκρουση με την οικογένεια μου, οι ακραιότητες που θα αναγκαζόμουν να κάνω αργότερα…
Πάντως δεν θα μπορούσα να παραπονιέμαι ότι η ζωή έξω από αυτό το σχολείο θα ήταν βαρετή πλέον. Αυτό το κορίτσι είχε αλλάξει τόσα πολλά…

Ο Έμετ και εγώ περπατήσαμε σιωπηλά προς το αμάξι όταν χτύπησε το κουδούνι. Ανησυχούσε για εμένα και παράλληλα ανησυχούσε και για τη Ρόζαλι. Ήξερε ποιανού την πλευρά θα έπρεπε να διαλέξει σε αυτή τη φιλονικία και αυτό τον ενοχλούσε.

Οι άλλοι περίμεναν στο αμάξι για εμάς το ίδιο σιωπηλά. Ήμασταν μια πολύ ήσυχη ομάδα. Μόνο εγώ άκουγα τις φωνές.

Ανόητε! Τρελέ! Καθυστερημένε! Βλάκα! Εγωιστή, ανεύθυνε, ηλίθιε! Η Ρόζαλι συνέχισε να αραδιάζει όλες αυτές τις προσβολές και με δυσκολία συγκρατιόταν για να μη τις ξεστομίσει. Μου ήταν δύσκολο να ακούω τους υπόλοιπους αλλά την αγνόησα όσο καλύτερα μπορούσα.

Ο Έμετ είχε δίκιο για τον Τζάσπερ. Είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του.
Η Άλις ήταν προβληματισμένη. Ανησυχούσε για τον Τζάσπερ και έψαχνε εικόνες που θα της έδειχναν κάτι στο μέλλον. Δεν είχε σημασία με ποιο τρόπο θα πήγαινε ο Τζάσπερ να βρει το κορίτσι. Η Άλις με έβλεπε πάντα εκεί να τον σταματάω. Ενδιαφέρον… Ούτε η Ρόζαλι αλλά ούτε και ο Έμετ ήταν μαζί με τον Τζάσπερ σε αυτά τα οράματα. Οπότε ο Τζάσπερ σκόπευε δράσει μόνος του. Αυτό θα ισορροπούσε λίγο την κατάσταση
Ο Τζάσπερ ήταν ο καλύτερος, οπωσδήποτε ο πιο έμπειρος μαχητής απʼ όλους μας. Το μόνο μου πλεονέκτημα ήταν ότι μπορούσα να μάθω τις κινήσεις του πριν τις κάνει καν ο ίδιος.
Δεν είχα ποτέ αντιταχτεί στον Τζάσπερ ή στον Έμετ εκτός από κάποια παιχνίδια που κάναμε μεταξύ μας. Ένιωσα αηδία στην σκέψη ότι θα προσπαθούσα στʼ αλήθεια να βλάψω τον Τζάσπερ…

Όχι, όχι αυτό. Μόνο να τον σταματήσω ήθελα. Αυτό θα ήταν όλο.
Συγκεντρώθηκα στην Άλις η οποία θυμόταν τους διαφορετικούς τρόπους που σκεφτόταν ο Τζάσπερ για να επιτίθεται. Καθώς το έκανα αυτό, τα οράματα της άρχισαν να παίρνουν άλλη μορφή και να απομακρύνονται από το σπίτι των Σουάν. Κάθε φορά τον σταματούσα και νωρίτερα…

Σταμάτα Έντουαρντ! Δεν πρόκειται να γίνει έτσι. Δεν θα το αφήσω να συμβεί. Δεν της απάντησα, απλά συνέχιζα να βλέπω.
Άρχισε να ψάχνει παραπέρα μέσα στην ομιχλώδες και αβέβαιη σφαίρα των μακρινών πιθανοτήτων. Όλα ήταν σκιώδη και ασαφή.


Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι , η φορτισμένη σιγή που είχε απλωθεί δεν ελάφρυνε. Πάρκαρα στο μεγάλο γκαράζ του σπιτιού. Η Μερσεντές του Καρλάιλ ήταν εκεί, δίπλα στο μεγάλο τζιπ του Έμετ, στην Μ3 της Ρόζαλι και στο δικό μου Άστον Μάρτιν. Ήμουν χαρούμενος επειδή ο Καρλάιλ ήταν ήδη στο σπίτι – αυτή η σιωπή θα τελείωνε σύντομα και εκρηκτικά και ήθελα να είναι εκεί όταν θα γινόταν αυτό.

Πήγαμε κατευθείαν στην τραπεζαρία.
Αυτό το δωμάτιο δεν το χρησιμοποιούσαμε ποτέ για τον σκοπό του φυσικά. Αλλά ήταν επιπλωμένο με ένα μακρύ, οβάλ, μαονένιο τραπέζι περιτριγυρισμένο από –μας άρεζε να έχουμε όλα τα σωστά αντικείμενα στις κατάλληλες θέσεις.
Στον Καρλάιλ άρεσε να χρησιμοποιούμε αυτό τον χώρο σαν δωμάτιο συνεδρίασης. Μέσα σε μία ομάδα τόσο δυνατών και διαφορετικών προσωπικοτήτων μερικές φορές ήταν απαραίτητο να συζητάμε τα πράγματα ήρεμα και καθιστοί με τρόπους.

Είχα ένα προαίσθημα ότι αυτό δεν θα βοηθούσε και πολύ σήμερα. Ο Καρλάιλ, κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, στην ανατολική, κεφαλή του τραπεζιού; Η Εσμέ ήταν δίπλα του-τα χέρια τους σταυρωμένα.

Τα μάτια της Εσμέ ήταν πάνω μου, βαθιά και χρυσαφιά γεμάτα από ανησυχία.

Μείνε. Ήταν η μόνη της σκέψη.

Ευχήθηκα να μπορούσα να χαμογελάσω στη γυναίκα που ήταν αληθινή μητέρα για εμένα αλλά δεν γινόταν να τη διαβεβαιώσω για τίποτα τώρα.

Κάθισα από την άλλη πλευρά, δίπλα στον Καρλάιλ. Η Εσμέ άπλωσε το χέρι της γύρω από τον Καρλάιλ για να το τοποθετήσει στον ώμο μου. Δεν είχε ιδέα για το τι θα διαδραματιζόταν σε λίγο, απλά ανησυχούσε για εμένα.

Ο Καρλάιλ, είχε καταλάβει μια καλύτερη ιδέα για το τι θα γινόταν σε λίγο. Τα χείλη του ήταν σφιγμένα και το μέτωπο του ζαρωμένο. Η έκφραση αυτή έδειχνε πολύ ώριμη για το νεανικό του πρόσωπο.

Αφού είχαν καθίσει όλοι μπορούσα να διακρίνω τις γραμμές που είχαν σχηματιστεί ανάμεσα μας.

Η Ρόζαλι είχε καθίσει ακριβώς απέναντι από τον Καρλάιλ στην άλλη άκρη του μεγάλου τραπεζιού. Με κοίταξε και δεν πήρε τη ματιά της από πάνω μου. Ο Έμετ κάθισε δίπλα της. Το πρόσωπο του και οι σκέψεις του ήταν αναστατωμένα.

Ο Τζάσπερ δίστασε και μετά πήγε και έγειρε στον τοίχο, πίσω από την Ρόζαλι. Ήταν ήδη αποφασισμένος άσχετα από την εξέλιξη της συζήτησης. Τα σαγόνια μου κλείδωσαν.
Η Άλις, ήταν η τελευταία που ήρθε στο δωμάτιο και τα μάτια της εστίαζαν κάπου μακριά – στο μέλλον, ακόμα πολύ ασαφές για εκείνη ώστε να είναι χρήσιμο. Χωρίς να το σκεφτεί κάθισε δίπλα στην Εσμέ. Έτριψε το κεφάλι της σαν να είχε πονοκέφαλο.
Ο Τζάσπερ κινήθηκε με αμηχανία και σκέφτηκε να πάει κοντά της αλλά έμεινε στη θέση του.

Πήρα βαθιά ανάσα. Εγώ το είχα ξεκινήσει αυτό – έπρεπε να μιλήσω πρώτος.

«Συγνώμη.» Είπα, κοίταξα πρώτα τη Ρόουζ, μετά τον Τζάσπερ και μετά τον Έμετ. «Δεν είχα σκοπό να βάλω κανέναν από εσάς σε κίνδυνο. Ήταν μία απερισκεψία και παίρνω όλη την ευθύνη για ότι έκανα.»
Η Ρόζαλι με κοίταξε …. «Τι εννοείς λέγοντας παίρνω όλη την ευθύνη; Σκοπεύεις να το διορθώσεις;»

«Όχι με τον τρόπο που εννοείς.» Είπα προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου ακόμα ήσυχη. «Σκοπεύω να φύγω τώρα αν αυτό κάνει καλύτερα τα πράγματα.» Αν πίστευα ότι το κορίτσι θα είναι ασφαλές, αν πίστευα ότι κανένας από εσάς δεν θα την άγγιζε, πρόσθεσα στο κεφάλι μου.

«Όχι,» Είπε η Εσμέ. «Όχι Έντουαρντ.»

Άγγιξα το χέρι της. «Θα είναι μόνο για λίγα χρόνια.»

«Η Εσμέ έχει δίκιο.» Είπε ο Έμετ. «Δεν μπορείς να πας πουθενά τώρα. Αυτό δεν θα μας βοηθήσει καθόλου τώρα. Πρέπει να ξέρουμε τι σκέφτονται οι άνθρωποι τώρα περισσότερο από ποτέ.»
«Η Άλις θα μπορέσει να το προβλέψει αν συμβεί κάτι σημαντικό.» Διαφώνησα. Ο Καρλάιλ κούνησε το κεφάλι του. «Νομίζω ότι ο Έμετ έχει δίκιο Έντουαρντ. Είναι πιο πιθανό το κορίτσι να μαρτυρήσει κάτι αν εξαφανιστείς. Ή θα φύγουμε όλοι μας ή κανείς μας.»

«Δεν θα πει τίποτα.» Επέμενα βιαστικά. Η Ρόουζ ήταν έτοιμη να εκραγεί και ήθελα αυτό να ήταν το πρώτο πράγμα που θα ήξεραν.

«Δεν μπορείς να διαβάσεις το μυαλό της.» Μου θύμισε ο Καρλάιλ.

«Αυτό όμως τουλάχιστον το ξέρω. Άλις πες τους.»

Η Άλις μου έριξε ένα κουρασμένο βλέμμα. «Δεν μπορώ να δω τι θα συμβεί αν απλά αγνοήσουμε αυτή την κατάσταση.» Κοίταξε τη Ρόουζ και τον Τζάσπερ.

Όχι, δεν μπορούσε να δει αυτό το μέλλον – όχι όταν η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ ήταν τόσο αποφασισμένοι αγνοώντας οτιδήποτε άλλο.

Η Ρόζαλι χτύπησε το χέρι της με δύναμη στο τραπέζι. «Δεν μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτόν τον άνθρωπο να πει κάτι. Καρλάιλ πρέπει να το γνωρίζεις αυτό. Ακόμα και αν αποφασίσουμε να εξαφανιστούμε, δεν είναι ασφαλές να αφήσουμε ιστορίες πίσω μας. Ζούμε τόσο διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους του είδους μας, το ξέρεις πως υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν δικαιολογία για να μας κατηγορήσουν για κάτι. Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί από τον οποιονδήποτε άλλο!»

«Έχουμε ξαναφήσει φήμες πίσω μας κι άλλη φορά.» Της υπενθύμισα.

έξαλλη.

«Μόνο φήμες και υποψίες, Έντουαρντ. Όχι μάρτυρες και αποδείξεις!»

«Αποδείξεις…» Είπα σαρκαστικά.

Αλλά ο Τζάσπερ έγνεφε, τα μάτια του άγρια.

«Ρόουζ -» Ξεκίνησε ο Καρλάιλ.

«Άφησε με να τελειώσω Καρλάιλ. Δεν χρειάζεται να κάνουμε ολόκληρη επιχείρηση. Το κορίτσι χτύπησε το κεφάλι της σήμερα. Οπότε ίσως αυτό το τραύμα να είναι πιο σοβαρό απʼ ότι φάνηκε.» Συνέχισε η Ρόζαλι. «Κάθε θνητός πάει για ύπνο με την πιθανότητα να μη ξαναξυπνήσει. Οι άλλοι θα περιμένουν από εμάς να το τακτοποιήσουμε μόνοι μας. Τεχνικά αυτό θα σήμαινε ότι είναι δουλειά του Έντουαρντ αλλά προφανώς αυτό είναι πέρα των δυνατοτήτων του. Το ξέρεις ότι έχω την ικανότητα να ελέγξω την κατάσταση. Δεν θα άφηνα αποδείξεις πίσω μου.»

«Ναι, Ρόζαλι. Όλοι ξέρουμε πόσο ικανή δολοφόνος είσαι.» Γρύλισα. Με κοίταξε έξαλλη.

«Έντουαρντ, σε παρακαλώ.» Είπε ο Καρλάιλ. Ύστερα γύρισε στη Ρόζαλι. «Ρόζαλι, επέτρεψα αυτό που έγινε στο Ρότσεστερ επειδή ένιωσα ότι άξιζες να δικαιωθείς. Οι άνδρες που σκότωσες σε είχαν βλάψει σε τερατώδη βαθμό. Αυτή όμως δεν είναι η ίδια περίπτωση. Το κορίτσι είναι αθώο.»

«Δεν είναι προσωπικό Καρλάιλ,» Είπε η Ρόζαλι μέσα από τα δόντια της. «Είναι για την προστασία όλων μας.»

Τότε υπήρξε μία στιγμή σιωπής καθώς ο Καρλάιλ σκεφτόταν την απάντηση του. Όταν έγνεψε τα μάτια της Ρόζαλι γυάλισαν. Θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Ακόμα και αν δεν ήμουν ικανός να διαβάσω τις σκέψεις του θα μπορούσα να μαντέψω τα λόγια του. Ο Καρλάιλ ποτέ δεν θα συμβιβαζόταν.

«Ξέρω πως οι προσθέσεις σου είναι καλές Ρόζαλι αλλά θα προτιμούσα η οικογένεια μας να είναι άξια για προστασία. Οποιοδήποτε περιστασιακό ατύχημα ή έλλειψη ελέγχου είναι μέρος αυτού που είμαστε-δυστυχώς.» Ήταν του στυλ του που περιέλαβε και τον εαυτό του στον πληθυντικό, αν και αυτός δεν είχε κάνει τίποτα από όσα ανέφερε.

«Το να δολοφονήσουμε ένα αθώο παιδί εν ψυχρώ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Πιστεύω πως το ρίσκο που παρουσιάζεται ,είτε μιλήσει είτε όχι για τις υποψίες της, δεν είναι τόσο μεγάλο ρίσκο συγκριτικά. Αν κάνουμε εξαιρέσεις για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, ρισκάρουμε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Ρισκάρουμε να χάσουμε την ουσία αυτού που είμαστε.» Συγκράτησα την έκφραση μου πολύ προσεχτικά. Δεν θα με πείραζε καθόλου να χαμογελάσω ή να χειροκροτήσω. Ευχήθηκα να μπορούσα να το κάνω.

Η Ρόζαλι μόρφασε. «Είναι ανευθυνότητα.»

«Είναι αισχρότητα,» Τη διόρθωσε ο Καρλάιλ ευγενικά. «Κάθε ζωή είναι πολύτιμη.»

Η Ρόζαλι αναστέναξε βαθιά και στράβωσε τα χείλη της. Ο Έμετ την χτύπησε ελαφρά στον ώμο της.

«Όλα είναι εντάξει Ρόουζ.» Την καθησύχασε χαμηλόφωνα.

«Η ερώτηση είναι,» συνέχισε ο Καρλάιλ, «αν θα έπρεπε να μετακομίσουμε;»

«Όχι.» Φώναξε η Ρόζαλι. «Μόλις τακτοποιηθήκαμε. Δεν θέλω να κάνω την ίδια τάξη πάλι στο Λύκειο!»

«Μπορείς να κρατήσεις την τωρινή σου ηλικία.» Είπε ο Καρλάιλ.

«Και να μετακομίσουμε ξανά τόσο σύντομα;» Παραπονέθηκε.

Ο Καρλάιλ ανασήκωσε τους ώμους του..

«Μου αρέσει εδώ! Έχει πολύ λίγο ήλιο, είμαστε σχεδόν φυσιολογικοί.»

«Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να αποφασίσουμε τώρα. Μπορούμε να περιμένουμε και να δούμε αν θα είναι απαραίτητο. Ο Έντουαρντ φαίνεται σίγουρος για τη σιωπή του κοριτσιού.»

Η Ρόζαλι ρουθούνισε.
Αλλά δεν ανησυχούσα πια για τη Ρόουζ. Μπορούσα να δω ότι θα συμβιβαζόταν με την απόφαση του Καρλάιλ άσχετα από το πόσο εξαγριωμένη ήταν μαζί μου. Η συζήτηση τους είχε περάσει σε ασήμαντες λεπτομέρειες.

Ο Τζάσπερ παρέμενε στη θέση του ακίνητος.

Καταλάβαινα γιατί. Πριν εκείνος και η Άλις συναντηθούν, είχε ζήσει σε μία ζώνη αγώνα, σε ένα ανήλεο θέατρο πολέμου. Ήξερε τις συνέπειες του να παραβλέψει τους κανόνες, είχε δει τις φρικιαστικές συνέπειες με τα ίδια του τα μάτια.

Έλεγε πολλά το ότι δεν προσπάθησε να ηρεμήσει την Ρόζαλι με την ικανότητά του, αλλά και που δεν την εξαγρίωνε κι όλας. Δεν θα εξαρτιόταν από αυτήν την απόφαση- θα δρούσε μόνος του.

«Τζάσπερ,» Είπα.

Συνάντησε το βλέμμα μου, το πρόσωπό του ανέκφραστο.

«Δεν θα πληρώσει εκείνη για το δικό μου λάθος. Δεν θα το επιτρέψω αυτό.»

«Αλλά θα ωφεληθεί και από αυτό; Θα έπρεπε να έχει πεθάνει σήμερα Έντουαρντ. Απλά θα το διορθώσω αυτό.»

Επανέλαβα ότι είχα πει δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στα λόγια μου. «Δεν θα το επιτρέψω.»

Σήκωσε τα φρύδια του. Δεν το περίμενε αυτό, δεν φανταζόταν ότι θα αντιδρούσα προσπαθούσα να τον σταματήσω.

Κούνησε το κεφάλι του. «Δεν θα αφήσω την Άλις να ζήσει με τον παραμικρό κίνδυνο. Δεν νιώθεις για κανέναν έτσι όπως νιώθω εγώ για εκείνη Έντουαρντ και δεν έχεις ζήσει ότι έχω ζήσει και ας έχεις δεις τις αναμνήσεις μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις.»

«Δεν το αμφισβητώ αυτό Τζάσπερ. Αλλά σου λέω τώρα πως δεν θα επιτρέψω να βλάψεις την Ιζαμπέλλα Σουάν.»

Κοιτάξαμε επίμονα ο ένας τον άλλο-όχι με κακία, απλά ζυγίζαμε την αντίθεση. Τον ένιωσα να ελέγχει τα συναισθήματα γύρω μου, εξέταζε την αποφασιστικότητά μου.
«Τζαζ,» είπε η Άλις διακόπτοντας μας.
Με κοίταξε για λίγο ακόμα και μετά έστρεψε το βλέμμα του στην Άλις. «Μην μου πεις ότι μπορείς να προστατευτείς και μόνη σου, Άλις. Το γνωρίζω ήδη αυτό. Αλλά και πάλι πρέπει να-»
«Δεν ήθελα να πω αυτό,» τον διέκοψε. «Θα σου ζητούσα μια χάρη.»
Είδα τι είχε στο μυαλό της και το στόμα μου άνοιξε με έκπληξη-αφήνωντας ένα αναφώνημα. Την κοιτούσα σοκαρισμένος, ούτε καν πρόσεξα ότι όλοι εκτός από την Άλις και τον Τζάσπερ με κοιτούσαν ανήσυχα.
«Ξέρω πως με αγαπάς. Ευχαριστώ. Αλλά θα το εκτιμούσα αν δεν σκότωνες την Μπέλλα. Πρώτον, ο Έντουαρντ δεν αστειεύεται και δεν θέλω οι δύο σας να μαλώνετε. Δεύτερον, είναι φίλη μου. Ή τουλάχιστον θα γίνει φίλη μου.»
Ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό της: Η Άλις χαμογελούσε και είχε περασμένο το χέρι της γύρω από τους ζεστούς, ευθραύστους ώμους του κοριτσιού. Και η Μπέλλα χαμογελούσε κι αυτή κρατώντας την Άλις από την μέση.
«Μα… Άλις…» Αναφώνησε ο Τζάσπερ. Δεν μπόρεσα να γυρίσω το κεφάλι μου για να δω την έκφρασή της. Δεν μπορούσα να αποσπαστώ από το όραμα της Άλις για να προσέξω τον Τζάσπερ.
«Θα την αγαπήσω κάποια μέρα, Τζαζ. Θα θυμώσω μαζί σου αν δεν το αφήσεις αυτό να συμβεί.»
Ήμουν ακόμα κλειδωμένος στις σκέψεις της Άλις. Έβλεπα το μέλλον να τρεμοπαίζει καθώς οι αποφάσεις του Τζάσπερ μεταβάλλονταν από την απαίτηση της Άλις.
«Α,» αναστέναξε-η αλλαγή αυτή ξεκαθάρισε ένα νέο μέλλον. «Βλέπεις? Η Μπέλλα δεν θα πει τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος για ανησυχία.»
Ο τρόπος που έλεγε το όνομά της… σαν να ήταν ήδη κολλητές…
«Άλις,» κατάφερα να ξεστομίσω. «Αυτό… τι…?»
«Σου είπα πως ερχόταν μια αλλαγή. Δεν ξέρω Έντουαρντ.» Αλλά κλείδωσε το σαγόνι της, και είδα πως υπήρχε κι άλλο. Προσπαθούσε να μην το σκέφτεται. Ξαφνικά συγκεντρώθηκε σκληρά στον Τζάσπερ, αν και ήταν ακόμα αποσβολωμένος για να πάρει μια σαφής απόφαση.
Το έκανε αυτό κάποιες φορές όταν προσπαθούσε να κρατήσει κάτι μυστικό από εμένα.
«Έχει να κάνει με το κορίτσι?» Απαίτησα. «Έχει να κάνει με την Μπέλλα?»
Έσφιξε τα δόντια της καθώς ανέφερα το όνομά της. Γλίστρησε μόνο για λίγο αλλά ήταν αρκετό.
«ΟΧΙ!» Φώναξα. Άκουσα την καρέκλα μου να χτυπάει στο πάτωμα, και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα σηκωθεί.
«Έντουαρντ!» Σηκώθηκε και ο Καρλάιλ, τα χέρια του στους ώμους μου. Ούτε που τον πρόσεχα.
«Γίνεται όλο και πιο σίγουρο,» ψιθύρισε η Άλις. «Κάθε λεπτό είσαι και πιο αποφασισμένος. Υπάρχουν μόνο δύο επιλογές για εκείνη. Είναι ή το ένα ή το άλλο, Έντουαρντ.»
Έβλεπα αυτό που έβλεπε αλλά δεν μπορούσα να το αποδεχτώ.
«Όχι,» επανέλαβα, αλλά δεν υπήρχε ένταση στην φωνή μου. Δεν ένιωθα τα πόδια μου και χρειάστηκε να κρατηθώ από το τραπέζι.
«Θα μας πει κάποιος επιτέλους για αυτό το μυστήριο?» Παραπονέθηκε ο Έμετ.
«Πρέπει να φύγω,» ψιθύρισα, αγνοώντας τον.
«Έντουαρντ τα ξαναείπαμε αυτά,» είπε δυνατά ο Έμετ. «Αυτό θα την κάνει μόνο να μιλήσει. Εξάλλου αν φύγεις δεν θα μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα αν μιλήσει ή όχι. Πρέπει α μείνεις και να το αντιμετωπίσεις.»
«Δεν σε βλέπω να πηγαίνεις πουθενά Έντουαρντ,» μου είπε η Άλις. «Δεν ξέρω αν μπορείς να φύγεις, πια.» Σκέψου το, πρόσθεσε στις σκέψεις της. Σκέψου τον εαυτό σου να φεύγει.
Είδα τι εννοούσε. Ναι, η ιδέα του να μην ξαναέβλεπα το κορίτσι, πάλι ήταν… επώδυνο. Αλλά ήταν επίσης αναγκαίο. Δεν μπορούσα να επιτρέψω καμία από τις δύο επιλογές στις οποίες, κατά κάποιο τρόπο, είχα καταδικάσει το κορίτσι.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για τον Τζάσπερ, Έντουαρντ, συνέχισε η Άλις. Αν φύγεις και πιστεύει ότι είναι κίνδυνος…
«Δεν έχει σημασία,» είπα αγνοώντας το κοινό. Ο Τζάσπερ δεν θα έκανε κάτι που θα πλήγωνε την Άλις.
Θα ρίσκαρες την ζωή της, αφήνοντας την απροστάτευτη?
«Γιατί μου το κάνεις αυτό?» είπα. Έπιασα με τα χέρια μου, το κεφάλι μου.

Δεν ήμουν ο προστάτης της Μπέλλα. Δεν μπορούσα να είμαι. Το διχασμένο όραμα της Άλις δεν ήταν απόδειξη αυτού?
Την αγαπάω και εγώ, σκέφτηκε. Ή θα την αγαπήσω. Δεν είναι το ίδιο Έντουαρντ. Δεν βλέπεις που κατευθύνεται?
«Την αγαπάς κι εσύ?» ψιθύρισα, έκπληκτος.
Αναστέναξε. Είσαι τόσο τυφλός Έντουαρντ. Δεν βλέπεις που οδηγείσαι? Δεν βλέπεις που είσαι ήδη? Είναι όσο αναπόφευκτη είναι και η ανατολή του ήλιου. Προσπάθησε να το δεις…
Κούνησα το κεφάλι μου έντρομος. «Όχι.» Προσπάθησα να διώξω τα οράματα που μου έδειχνε. «Δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσω αυτήν την πορεία. Θα φύγω. Θα αλλάξω το μέλλον.»
«Μπορείς να προσπαθήσεις,» είπε με σκεπτική φωνή.
«Αμάν πια!» Παραπονέθηκε ο Έμετ.
«Πρόσεχε Έμετ,» του είπε η Ρόζαλι. «Η Άλις τον βλέπει να ερωτεύεται άνθρωπο! Κλασσικός Έντουαρντ!» Έκανε έναν ήχο σαν να πνιγόταν.
Ούτε που την πρόσεξα.
«Τι?» Είπε ξαφνιασμένος ο Έμετ. Ακολούθησε το βροντερό του γέλιο που ηχούσε στο δωμάτιο. «Αυτό συμβαίνει?» Ξαναγέλασε. «Δύσκολο, Έντουαρντ.»
Ένιωσα το χέρι του στον ώμο μου και το έδιωξα. Δεν μπορούσα να τον προσέξω.
«Να ερωτευτεί άνθρωπο?» είπε με έκπληκτη η Εσμέ. «Το κορίτσι που έσωσε σήμερα? Να την ερωτευτεί?»
«Τι βλέπεις Άλις? Ακριβώς,» απαίτησε ο Τζάσπερ.
Γύρισε να τον κοιτάξει. Εγώ συνέχισα να κοιτάω μουδιασμένος το προφίλ της.
«Εξαρτάται από το αν θα είναι αρκετά δυνατός. Ή θα την σκοτώσει ο ίδιος»-γυρισε να με κοιτάξει-«πράγμα που θα με ενοχλούσε πολύ, Έντουαρντ, μην πω πως θα ένιωθες εσύ-» ξανακοίταξε τον Τζάσπερ, «ή θα γίνει μια από εμάς μια μέρα.»
Κάποιος αναφώνησε, δεν κοίταξα να δώ ποιος.
«Αυτό δεν θα συμβεί!» Φώναξα πάλι. «Κανένα από τα δύο!»
Η Άλις δεν φαινόταν να με ακούει. «Όλα εξαρτώνται,» επανέλαβε. «Μπορεί να είναι αρκετά δυνατός για να μην την σκοτώσει-αλλά θα είναι κοντά. Θα χρειαστεί πολύ έλεγχο,» συνέχισε. «Περισσότερο και από τον Καρλάιλ. Μπορεί να είναι αρκετά δυνατός… Το μόνο πράγμα που δεν είναι αρκετά δυνατός να κάνει, είναι να μείνει μακριά της. Αυτό είναι χαμένη υπόθεση.»
Δεν έβρισκα την φωνή μου-όπως και κανένας από τους υπόλοιπους. Το δωμάτιο ήταν παγωμένο.
Κοίταξα την Άλις και όλοι κοίταξαν εμένα, Έβλεπα την έντρομη μου έκφραση από πέντε διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Μετά από μια μεγάλη στιγμή, ο Καρλάιλ αναστέναξε.
«Αυτό… περιπλέκει λίγο τα πράγματα.»
«Μόνο?» Συμφώνησε ο Έμετ. Άκουγα στην φωνή του πως ήταν ακόμα έτοιμος να γελάσει. Μόνο ο Έμετ θα μπορούσε να βρει αστεία την καταστροφή της ζωής μου.
«Υποθέτω πως τα σχέδια μας, όμως, δεν αλλάζουν,» είπε σκεφτικά ο Καρλάιλ. «Θα μείνουμε και θα παρακολουθήσουμε. Προφανώς κανείς δεν θα… βλάψει το κορίτσι.»
Σφίχτηκα.
«Όχι,» είπε χαμηλόφωνα ο Τζάσπερ. «Μπορώ να συμφωνήσω σε αυτό, αφού η Άλις βλέπει μόνο δύο εκδοχές-«
«Όχι!» Η φωνή μου δεν ήταν ούτε κραυγή, ούτε, γρύλισμα, ούτε και φωνή απελπισίας αλλά ένας συνδυασμός των τριών. «Όχι!»
Έπρεπε να φύγω, να απομακρυνθώ από τον θόρυβο των σκέψεών τους-τον αηδιαστικό εγωισμό της Ρόζαλι, το χιούμορ του Έμετ, την ατελείωτη υπομονή του Καρλάιλ…
Χειρότερα: την αυτοπεποίθηση της Άλις. Την αυτοπεποίθηση του Τζάσπερ σε αυτήν την αυτοπεποίθηση.
Χειρότερα από όλα: της Εσμέ την…. χαρά?
Έφυγα από το δωμάτιο. Η Εσμέ με ακούμπησε καθώς έφευγα αλλά δεν ανταπέδωσα την χειρονομία.
Έτρεχα πριν καν είχα βγει από το σπίτι. Πέρασα το ποτάμι με ένα άλμα και συνέχισα να τρέχω στο δάσος. Η βροχή είχε επιστρέψει, τόσο δυνατή, που σε λίγες στιγμές είχα γίνει μούσκεμα. Μου άρεσε η δυνατή βροχή-δημιουργούσε έναν τοίχο ανάμεσα σε εμένα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με περικύκλωνε, με άφηνε μόνο μου.
Έτρεχα ανατολικά, περά από τα βουνά χωρίς να αλλάξω πορεία από την ευθεία που έτρεχα, μέχρι που άρχισα να βλέπω τα φώτα του Σηάτλ. Σταμάτησα λίγο πριν τα όρια του ανθρώπινου πολιτισμού.
Απομονωμένος από την βροχή, επιτέλους έκανα τον εαυτό μου να δει τι είχα κάνει-το πώς είχα αλλάξει το μέλλον.
Πρώτα, το όραμα της Άλις που ήταν αγκαλιασμένη με το κορίτσι-η εμπιστοσύνη και η φιλία ήταν τόσο προφανή που στην ουσία το φώναζε η εικόνα από μόνη της. Τα μεγάλα σοκολατί μάτια της Μπέλλα, δεν ήταν μπερδεμένα σε αυτό το όραμα αλλά και πάλι έκρυβαν πολλά μυστικά-την συγκεκριμένη στιγμή φαίνονταν σαν χαρούμενα μυστικά. Δεν την απωθούσε το κρύο χέρι της Άλις.
Αυτό τι σήμαινε? Πόσα ήξερε? Εκείνη την στιγμή στο μέλλον τι πίστευε για εμένα?
Και μετά το άλλο όραμα, τόσο όμοιο, αλλά χρωματισμένο με τρόμο. Η Άλις και η Μπέλλα, πάλι αγκαλιασμένες και υπήρχε εμπιστοσύνη και φιλία. Όμως τώρα δεν υπήρχε διαφορά στα χέρια τους- και των δύο ήταν άσπρα, λεία σαν μάρμαρο, σκληρά σαν ατσάλι. Τα μεγάλα μάτια της Μπέλλα δεν ήταν πια σοκολατί. Η ίριδές της ήταν ένα τρομακτικό, έντονο κόκκινο. Τα μυστικά που έκρυβαν ήταν δυσδιάκριτα-αποδοχιή ή απομόνωση. Ήταν αδύνατον να καταλάβω. Το πρόσωπό της ήταν κρύο και αθάνατο.
Ανατρίχιασα. Δεν μπόρεσα να καταπιέσω τις ερωτήσεις μου, παρόμοιες, αλλά διαφορετικές. Αυτό τι σήμαινε-και πως έγινε? Και τι πίστευε για έμενα εκείνη τη στιγμή?
Την τελευταία μπορούσα να την απαντήσω. Αν την είχα πιέσει σε αυτήν την άδεια μισή-ζωή μέσα από την αδυναμία και τον εγωισμό μου, σίγουρα θα με μισούσε.
Αλλά υπήρχε άλλο ένα πιο τρομακτικό όραμα-χειρότερο από κάθε άλλο που είχα ποτέ στο μυαλό μου.
Τα δικά μου μάτια ήταν κόκκινα από το ανθρώπινο αίμα, τα μάτια του τέρατος. Το σώμα της Μπέλλα στα χέρια μου, χλωμό, στραγγισμένο, άψυχο.
Δεν μπορούσα να το βλέπω. Δεν το άντεχα. Προσπάθησα να διώξω τη εικόνα από το μυαλό μου, προσπάθησα να δω κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο. Προσπάθησα να δω τις εκφράσεις του ζωντανού της προσώπου που μπλόκαραν την όραση μου για ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Αλλά μάταια.
Το κρύο όραμα της Άλις γέμιζε το μυαλό μου, και σπαρτάριζα εσωτερικά από τον πόνο που μου προκαλούσε. Εντωμεταξύ, το τέρας ξεχείλιζε από χαρά, ενθουσιασμένο από την πιθανότητα της επιτυχίας του. Με αρρώσταινε.
Αυτό δεν θα το επέτρεπα. Θα υπήρχε τρόπος να αλλάξω το μέλλον. Δεν θα άφηνα τα οράματα της Άλις να με καθοδηγήσουν. Μπορούσα να διαλέξω διαφορετικό μονοπάτι. Πάντα υπήρχε επιλογή.
Θα έπρεπε να υπάρχει.