1ο καιφαλαιο

1.Πρώτη ματιά


Αυτή ήταν η περίοδος της ημέρας κατά την οποία ευχόμουν να μπορούσα να κοιμηθώ.
Λύκειο.
Ή μήπως καθαρτήριο ήταν η σωστή λέξη; Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να επανορθώσω για τις αμαρτίες μου, τότε μάλλον αυτός ο τρόπος θα ήταν να πηγαίνω στο Λύκειο. Η πλήξη δεν ήταν κάτι το όποιο το συνήθιζα. Κάθε μέρα φαινόταν ακόμη πιο μονότονη από την προηγούμενη.
Υποθέτω πως αυτή ήταν μια μορφή ύπνου-αν ο ύπνος προσδιοριζόταν ως η αδράνεια ανάμεσα σε άλλες ενέργειες.
Παρατηρούσα τις ρωγμές του απέναντι γωνιακού τοίχου της καφετέριας και φανταζόμουν σχεδία που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα εκεί. Ήταν απλά ένας τρόπος να σβήνω τις φωνές που μουρμούριζαν σαν ορμητικό ποτάμι μέσα στο κεφάλι μου.
Αρκετές εκατοντάδες φωνές τις έδιωχνα από βαρεμάρα.
Όταν είχε να κάνει με το ανθρώπινο μυαλό, τα είχα ακούσει όλα πολλές φορές. Σήμερα, όλες οι σκέψεις είχαν επικεντρωθεί σε μια προσθήκη στον μικρό αριθμό του μαθητικού σώματος εδώ. Με το παραμικρό ενθουσιάζονταν όλοι. Το είχα δει το καινούριο πρόσωπο σε τόσες σκέψεις, από τόσες πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Απλά ένα κανονικό ανθρώπινο κορίτσι. Ο ενθουσιασμός για την νεόφερτη ήταν προβλέψιμος και κουραστικός, σαν να κουνάς ένα γυαλιστερό αντικείμενο σε ένα παιδί. Τα μισά αγόρια του σχολείου ήδη φαντάζονταν τους εαυτούς τους ερωτευμένους μαζί της, απλά επειδή όταν κάτι καινούριο. Προσπάθησα σκληρότερα να διώξω τις σκέψεις τους.
Μόνο τέσσερις φωνές έδιωχνα από ευγένεια παρά αποστροφή : της οικογένειάς μου, των αδελφών μου, οι οποίοι είχαν συνηθίσει την έλλειψη ιδιωτικότητας με την δική μου παρουσία, που συνήθως δεν το σκέφτονταν καν. Τους έδινα όση ιδιωτικότητα μπορούσα. Προσπαθούσα να μην τους ακούω.
Όμως όσο και αν προσπαθούσα, παλιήξερα.
Η Ρόζαλι σκεφτόταν, ως συνήθως, για τον εαυτό της. Πέτυχε στην αντανάκλαση των γυαλιών κάποιου, το προφίλ της, και συλλογιζόταν για την τελειότητά της. Το μυαλό της Ρόζαλι ήταν σαν μια ρηχή πισίνα με ελάχιστες εκπλήξεις.
Ο Έμετ ήταν ακόμα νευριασμένος για έναν αγώνα πάλης, στον οποίο τον νίκησε ο Τζάσπερ το προηγούμενο βράδυ. Θα χρειαζόταν όλη του την υπομονή για να περιμένει να τελειώσει η σχολική μέρα για απαιτήσει επανάληψη του αγώνα. Βασικά, ποτέ δεν νιώθω ότι καταπατάω την ιδιωτικότητα του Έμετ όταν ακούω τις σκέψεις του επειδή ποτέ δεν σκέφτεται κάτι που δεν λέει. Ίσως να ένιωθα ενοχές όταν διάβαζα τις σκέψεις των άλλων επειδή ήξερα ότι υπήρχαν πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξέρω. Αν το μυαλό της Ρόζαλι ήταν μια ρηχή πισίνα, τότε το μυαλό του Έμετ ήταν μια κρυστάλλινη λίμνη, χωρίς σκιές, πεντακάθαρη.
Και ο Τζάσπερ... υπέφερε. Καταπίεσα έναν αναστεναγμό.
Έντουαρντ. Με φώναξε η Άλις στις σκέψεις της, και αμέσως είχε την προσοχή μου.
Ήταν ακριβώς σαν να φώναζε το όνομα μου δυνατά. Χαιρόμουν που το όνομά μου ήταν πια εκτός μόδας. Ήταν σπαστικό. Κάθε φορά που κάποιος σκεφτόταν για οποιονδήποτε Έντουαρντ, το κεφάλι μου γυρνούσε αυτόματα.
Το κεφάλι μου όμως δεν γύρισε αυτή τη φορά. Η Άλις και εγώ είχαμε γίνει καλοί στις ιδιωτικές μας συζητήσεις. Σπανίως μας έπιανε κανείς. Το βλέμμα μου παρέμεινε στις ρωγμές του τοίχου.
Πως κρατιέται; Με ρώτησε.
Συνοφρυώθηκα, ελάχιστη όμως η αλλαγή στην έκφρασή μου. Τίποτα που θα με φανέρωνε στους άλλους. Θα μπορούσα κάλλιστα να έπαιρνα τέτοια έκφραση από βαρεμάρα.
Οι σκέψεις της Άλις τωρα ήταν αναστατωμένες, είδα στο μυαλό της πως εψαχνε να δει για το κοντινο μελλον του Τζάσπερ στα οράματά της.

Υπάρχει κίνδυνος; Συνεχισε να ψαχνει στα μονοτονα οράματά της, τον λογο που συνοφρυώθηκα.
Γύρισα το κεφάλι μου αργά προς τα αριστερά, σαν να κοιτάω τα τούβλα στον τοίχο, αναστέναξα, και γυρισα το κεφάλι μου προς τα δεξιά, κοιτώντας παλι τις ρωγμες. Μόνο η Άλις ήξερε ότι κουνούσα το κεφαλι μου, απαντώντας στην ερώτησή της.
Τότε ηρέμησε λιγο. Να μου πεις αν χειροτερέψει.
Κούνησα μονο τα μάτια μου, πρωτα πάνω στο ταβάνι, και ξανά κατω.
Σʼευχαριστω που το κανεις αυτό.
Χαίρομουν που δεν μπορούσα να της απαντήσω φωναχτά. Τι θα της έλεγα;

«Ευχαρίστησή μου;» Ήταν κάθε άλλο παρά αυτό. Δεν χαιρόμουν να ακούω τις προσπάθειες του Τζάσπερ. Ήταν πραγματικα απαραίτητο να πειραματίζεται έτσι; Δεν θα ηταν πιο ασφαλές να παραδεχτούμε ότι μπορει να μην μπορέσει ποτέ να ελεγξει την δίψα του όπως εμείς οι υπόλοιποι, και να μην τον σπρώχνουμε στα όρια του;
Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από το τελευταίο μας κυνήγι. Αυτό δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο για εμάς τους υπόλοιπους, ηταν ένα υποφερτο χρονικό διάστημα. Ίσως να γινόταν λίγο άβολο καμιά φορά-αν ενας άνθρωπος ερχόταν πολύ κοντά, αν ο άνεμος φυσούσε από την λαθος κατεύθυνση. Όμως οι άνθρωποι σπανίως περπατούσαν κοντά μας. Το έντστικτό τους τους έλεγε αυτό που το συνειδητό τους μυαλο δεν μπορούσε να καταλάβει: ήμασταν επικίνδυνοι.
Τώρα, ο Τζάσπερ ήταν πολύ επικίνδυνος .
Εκείνη τη στιγμή, ένα μικρό κορίτσι σταμάτησε στο τέλος του κοντινότερου τραπεζιου, για να μιλήσει σε κάποιους φίλους της. Τίναξε τα κοντα ξανθά μαλλια της χτενίζοντας τα με τα δαχτυλα της. Οι θερμαντήρες εστειλαν την μυρωδιά της προς εμάς.Είχα συνηθίσει το πως με έκανε να νιωθω αυτή η οσμη- ο στεγνός πόνος στον λαιμο, η κοιλή λαχτάρα στο στομάχι μου, το αυτόματο σφίξιμο των μυών μου, η ροη του δηλητηρίου στο στόμα μου...
Αυτό ήταν κάτι το φυσιολογικό, συνήθως εύκολο να αγνοηθεί. Τώρα όμως ήταν δυσκολότερο, μιας και όλα ήταν δυνατότερα, αφου τα έβλεπα και μέσω του Τζάσπερ.Οχι μόνο η δικη μου δίψα, αλλα διπλή.

Ο Τζάσπερ άφηνε την φαντασία του να καλπάζει. Φανταζόταν τον εαυτό του να σηκώνεται από την θεση του δίπλα στην Άλις και να πηγαίνει να στέκεται διπλα στο κορίτσι. Σκεφτόταν να εσκυβε σαν να ήθελε να της ψιθυρίσει κάτι, και να άφηνε τα χείλη του να ακουμπησουν τον λαιμό της. Φανταζόταν πως θα ένιωθε, το ζεστό της αιμα που έρεε κατω από το απαλό της δερμα, στο στομα του.
Κλώτσησα την καρέκλα του.
Συνάντησε το βλέμμα μου για μια στιγμή και μετά κοίταξε κάτω. Άκουγα ντροπή και επαναστατική μάχη στις σκέψεις του.
«Συγνώμη», μουρμούρησε ο Τζάσπερ.
Σήκωσα τους ώμους μου.
«Δεν σκόπευες να κάνεις τίποτα,» του μουρμούρισε η Άλις, προσπαθώντας να τον καθυσηχάσει. «Θα το έβλεπα.»
Προσπάθησα να κρύψω την έκφρασή μου ,που θα ξεσκέπαζε το ψέμα της Άλις. Έπρεπε οι δυό μας να μένουμε ενωμένοι. Δεν ήταν εύκολο, να ακούς φωνές ή να βλέπεις οράματα για το μελλον. Και οι δύο φρικιά ανάμεσα σε αυτούς που ήδη ήταν φρικια. Προστατεύαμε τα μυστικά ο ενας του άλλου.
«Βοηθάει λιγο αν τους σκέφτεσαι σαν άτομα,» πρότεινε η Άλις, η ψιλή μουσική φωνή της ήταν πολύ γρήγορη για να καταλάβει καποιος άνθρωπος τι έλεγε, οσο κοντα κι αν στεκόταν. «Την λένε Γουίτνει. Εχει μια αδερφη μωρό που λατρεύει. Η μαμά της προσκάλεσε την ʽΕσμε σε εκεινο το πάρτυ κήπου, θυμάσαι;»
«Ξέρω ποια είναι,» είπε κοφτα ο Τζάσπερ. Γύρισε αλλου και κοίταζε εξω από ένα από τα μικρα παράθυρα. Ο τόνος της φωνής του ειχε λήξει την συζήτηση.
Θα έπρεπε να πάει για κυνήγι σήμερα. Ήταν γελοίο που έπαιρνε τέτοια ρισκα, προσπαθώντας να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να δυναμώσει την αντοχή του. Ο Τζάσπερ έπρεπε απλά να αποδεχτεί ποια ήταν τα όριά του και να δουλέψει μέσα σε αυτά. Ο προηγούμενος τρόπος ζωής του δεν ήταν σαν τον δικό μας. Δεν θα έπρεπε να πιέζει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο.
Η Άλις αναστέναξε σιωπηλά και σηκώθηκε, παίρνοντας τον δισκο με το φαγητό της-το αξεσουάρ της, όπως ήταν- μαζι της και έφυγε αφήνοντάς τον μόνο του. Ήξερε πότε δεν χρειαζόταν άλλη ενθάρρυνση. Αν και η Ρόζαλι και ο Έμετ ήταν πιο επιδεικτικοί με την σχέση τους, η Άλις και ο Τζάσπερ ήταν αυτοί που ήξεραν τα κέφια και την συμπεριφορά ο ενας του αλλου σαν να ήταν δικα τους. Σαν να διάβαζαν και αυτοι μυαλά-αλλα μονο ο ενός του άλλου.
Έντουαρντ Κάλεν.
Αυτόματη αντίδραση. Γύρισα στο άκουσμα του ονόματός μου, αν και δεν το φώναξε κανείς, απλα το σκέφτηκε.
Το βλέμμα μου δασταυρώθηκε για ένα κλασμα του δευτερολέπτου με ένα ζευγάρι μεγαλα, σοκολατί ανθρωπινα μάτια πανω σε ένα χλωμό -σχημα καρδιας- πρόσωπο. Το ήξερα αυτό το πρόσωπο, αν και ποτε δεν το είχα δει ο ίδιος πριν από αυτή τη στιγμή. Το ειχα δει σε κάθε ανθρωπινο μυαλό σημερα. Η καινούρια μαθήτρια, Ιζαμπέλλα Σουάν. Κόρη του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας, που ήρθε να μεινει εδώ λόγω μιας καταστασης. Μπέλλα. Διόρθωνε οσους χρησιμοποιούσαν ολόκληρο το όνομά της…
Έστρεψα αλλού το βλεμμα μου πλήττωντας. Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν αυτή που σκέφτηκε το όνομά μου.
Φυσικά και είναι ήδη τσιμπημένη με τους Κάλεν, ακουσα την ιδια σκέψη να συνεχίζει.
Τώρα μόλις αναγνώρισα την ʽφωνή.ʼ Τζέσικα Στάνλι- είχε καιρό να με ενοχλήσει με την εσωτερική της φλυαρία. Τι ανακουφιση που είχα νιωσει όταν ξεπέρασε το παρατεταμένο της κόλλημα για μενα. Ήταν σχεδόν αδύνατο να αποδράσω από τις συνεχείς γελοιες της φαντασιώσεις. Ευχόμουν ,τοτε, να μπορούσα να της εξηγήσω ακριβώς τι θα γινόταν αν τα χείλη μου, μαζι με τα δοντια πισω τους, βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από αυτήν. Αυτό θα σώπαζε τις ενοχλητικές φαντασιώσεις της. Η σκέψη και μονη της αντίδρασής της με έκανε σχεδον να χαμογελάσω.
Σιγά το καλό που θα της κάνει, συνέχισε η Τζεσικα. Δεν είναι καν όμορφη.Δεν ξερω γιατι ο Έρικ την κοιταει τόσο επίμονα….ή ο Μάικ.
Αντέδρασε μεσα της στην σκέψη του τελευταίου ονόματος. Το νέο της κόλλημα, ο σχετικα δημοφιλής Μάικ Νιούτον,ο οποιος της ήταν απόλυτα αδιάφορος. Προφανώς όμως δεν ήταν αδιάφορος οσον αφορούσε την καινούρια. Πάλι σαν το παιδι με το καινούριο γυαλιστερό αντικείμενο. Αν και η Τζέσσικα μιλουσε ευγενικα στην Μπελλα, υπηρχε μια κακια στις σκέψεις της, καθως εξηγούσε στην καινούρια για την οικογένειά μας. Μάλλον θα ρωτησε.
Και εμένα με κοιτάζουν όλοι σήμερα,σκέφτηκε η Τζέσικα με περηφάνια. Δεν είναι τύχη που η Μπέλλα έχει δύο μαθήματα μαζί μου? Βάζω στοιχημα ότι ο Μάικ θα θέλει να με ρωτήσει τι-
Προσπάθησα να μπλοκάρω την φλυαρία της πριν με τρέλαινε.
«Η Τζέσικα Στάνλει λεει στην καινούρια για μας.» Μουρμουρησα στον Εμετ για να ξεχαστω.
Χαχάνησε σιωπηλα.Ελπίζω να τα πεί καλά.σκέφτηκε.
«Μπα, τα λέει χωρις φαντασία. Μόνο λιγο σκάνδαλο. Ούτε καν λιγο τρόμο. Είμαι πολύ απογοητευμένος.»
Και η καινούρια?Είναι και αυτή απογοητευμένη με το κουτσομπολιό?
Περίμενα για να ακούσω τι σκεφτόταν η καινούρια για την ιστορία της Τζέσικα. Τι έβλεπε όταν κοιτουσε τα πρόσωπα της χλωμής μας οικογένειας που όλοι απέφευγαν;
Κατά κάποιον τρόπο ήταν δική μου η ευθύνη να ξέρω την αντίδραση της. Για να μας προστατέψω. Αν κάποιος υποπτευόταν τίποτα, χαρη στην ικονοτητα μου είχαμε μια προειδοποίηση και μπορουσαμε εύκολα να φύγουμε. Ειχε συμβει καμιά φορα στο παρελθόν- καποιοι άνθρωποι με μεγάλη φαντασία, μας έβλεπαν σαν χαρακτήρες σε βιβλια ή ταινίες. Συνήθως δεν το πετυχαιναν σωστα, αλλα μετακομίζαμε για να μην το ρισκάρουμε.
Πολύ σπάνια μαντευαν σωστα. Δεν τους δίναμε την ευκαιρία όμως να επιβεβαιώσουν την υπόθεσή τους. Απλά εξαφανιζόμασταν και γινόμασταν απλα μια τρομακτική ανάμνηση.
Δεν άκουγα τίποτα, αν και ακουγα προσεκτικα για σκεψεις κοντά στον βαρετό εσωτερικό μονόλογο της Τζέσικα. Τι παράξενο, μετακινήθηκε μήπως το κορίτσι; Μπα...Η Τζέσικα ακόμα της μιλούσε. Σήκωσα το κεφάλι μου για να τσεκάρω, νιώθωντας εκτός ισορροπίας. Το να τσεκάρω κατι που μπρουσε να μου πει η «δευτερη ακοή» μου ήταν κατι που δεν χρειάστηκε ποτε να κάνω.
Για δεύτερη φορα το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με εκείνα τα ζεστά σοκολατί μάτια. Καθόταν ακριβώς εκει που καθόταν και πριν, και μας κοιτούσε ,κατι φυσιολογικό, αφου η Τζέσικα ακομα για τους Κάλεν της μιλούσε.
Το να σκεφτόταν για μας θα ήταν επίσης κατι φυσιολογικό.
Όμως δεν άκουγα ούτε ψίθυρο.
Ένα ελκυστικο κόκκινο χρωμα, σημάδεψε τα μάγουλά της και κοίταξε κάτω, μακρια από την ντροπη του νασε πιάνουν να κοιτάς έναν ξένο. Ευτυχώς που ο Τζάσπερ κοιτούσε ακόμα εξω από το παράθυρο. Δεν ήθελα να φανταστω τι θα έκαναν στον ελεγχό του οι μικρες λίμνες αίματος στα μάγουλα του κοριτσιού.
Τα συναισθήματα στο πρόσωπό της ήταν ξεκάθαρα σαν να συλλαβίζονταν στο πρόσωπό της : έκπληξη, καθως εβλεπε τις μικρές διαφορές αναμεσα στο είδος της και στο δικό μου, περιέργεια καθως άκουγε την ιστορία της Τζέσικα και κατι ακομα...θαυμασμος? Δεν θα ήταν η πρώτη φορα. Ήμσταν όμορφοι σε αυτούς, στα θηράματά μας. Και τέλος, ντροπη που την είδα να με κοιτάζει.
Αν και τα συναισθήματα φαίνονταν τοσο καθαρα στα παράξενα της ματια-παράξενα γιατί ειχαν τοσο βάθος, αφου τα καφέ ματια είναι συνήθως βαρετα- ακουγα μόνο σιώπη εκει που θα έπρεπε να υπήρχαν σκέψεις. Τίποτα απολύτως.
Ένιωσα άβολα
Δεν είχα ξανασυναντήσει τίποτα τετοιο. Μήπως είχα πάθει τίποτα; Δεν ενιωθα όμως διαφορετικά. Ανήσυχος, προσπαθησα σκληρότερα να ακούσω.
Όλες οι φωνες που μπλόκαρα ξαφνικα άρχισαν να φωναζουν μέσα στο κεφάλι μου.
...αναρωτιεμαι τι μουσικη να της αρέσει...ισως αν ανέφερα εκεινο το καινούριο cd...σκεφτόταν ο Μάικ Νιούτον, δυο τραπεζια μακρια-κολλημενος με την Μπέλλα Σουάν.
Δες πως την κοιτάει. Δεν του είναι αρκετό που τα μισα κοριτσια στο σχολείο περιμενουν αυτός να-...Ο Έρικ σκεφτοταν, κι αυτος για το κορίτσι.
...αηδιαστικό. Θα νόμιζες ότι είναι και καμία διάσημη!Ακόμα και ο Έντουαρντ Κάλεν την κοιτάει... H Λόρεν Μάλορυ ζήλευε τόσο πολύ που το πρόσωπο της θα έπρεπε να είχε γίνει μπλε. Ακόμη και η Τζεσικα χαίρεται για την καινούρια της φίλη. Τι γελοιο...συνεχιζαν οι σκέψεις της, στάζοντας φαρμάκι.
...πάω στοιχημα πως όλοι της το έχουν ήδη ρωτήσει αυτό. Αλλα θελω να της μιλήσω. Πρέπει να σκεφτω μια πιο αυθεντική ερώτηση...σκεφτόταν η Άσλι Ντάουλινγκ.
...Ισως να ειμαστε μαζί στα Ισπανικά....Έλπιζε η Τζούν Ρίτσαρντσον.
...έχω τόσα να κάνω για απόψε! Γεωμετρια και το τέστ Αγγλικων. Ελπίζω η μαμά μου...η Άντζελλα Γουέμπερ σκεφτόταν. Ήταν ένα ησυχο κοριτσι και οι σκέψεις της ήταν πάντα ασυνήθιστα ευγενικες. Ήταν επίσης η μόνη που δεν είχε εμμονή με αυτή την καινούρια την Μπέλλα.
Μπορούσα να τους ακούσω όλους. Κάθε ασήμαντη σκέψη που περνούσε από το μυαλό του καθενός. Αλλα τίποτα απολύτως από την

μαθήτρια με τα βαθια ξεκάθαρα ματια.
Αλλά φυσικα, μπορούσα να ακούσω τα λόγια της κοπέλας όταν μιλούσε στην Τζέσικα. Δεν χρειαζόταν να διαβάζω σκέψεις για να μπορεσω να ακούσω την χαμηλή καθαρή φωνή της από την άλλη άκρη της καφετέριας.
«Ποιό είναι το αγόρι με τα καστανοκόκκινα μαλλιά;»,την άκουσα να ρωταει κοιταζοντας προς το μέρος μου, μονο για να κοιταξει κατω όταν ειδε ότι την κοιτούσα ακόμα.
Έλπιζα ότι αν άκουγα την φωνή της θα με βοηθούσε να προσδιορίσω τον τόνο των σκέψεών της, αλλα αμέσως απογοητεύτηκα. Συνήθως οι σκέψεις των ατόμων ακούγονταν στον ιδιο τόνο με την φωνή τους. Άλλα αυτή η χαμηλή ντροπαλή φωνη μου ήταν τελείως άγνωστη και δεν ήταν ανάμεσα στις φωνες που χοροπηδούσαν στο μυαλό μου. Ήμουν σιγουρος. Ήταν μια τελείως καινούρια φωνη.
Α, Καλή τυχη, χαζη!, σκέφτηκε η Τζέσικα πριν απαντήσει στην ερώτηση της κοπέλας. «Αυτός είναι ο Έντουαρντ. Είναι κούκλος, φυσικα, αλλα μην σπαταλάς τον χρόνο σου.

Δεν βγαινει ραντεβού. Προφανώς καμία από τις κοπέλες εδώ δεν είναι αρκετά όμορφες γιʼαυτόν.»,ειπε.
Γύρισα το κεφάλι μου για να κρύψω το χαμόγελο μου. Η Τζέσικα και οι συμμαθητριες της δεν είχαν ιδέα πόσο τυχερες ήταν που δεν τις εβρισκα ιδιαιτερα ελκυστικες.
Πέρα από το χιούμορ ενιωσα και μια παράξενη ορμη που δεν καταλαβαινα πλήρως. Είχε να κάνει με την κακία , στις σκεψεις της Τζέσικα, προς την καινούρια,η οποία ήταν ανυποψίαστη.Ενίωσα μια θέληση να επέμβω και να προστατέψω την Μπέλλα Σουάν από την Τζέσικα. Τι παράξενο συναίσθημα. Προσπαθώντας νακαταλάβω τα κίνητρα πισω από αυτή την ορμη, παρατήρησα το κορίτσι για άλλη μια φορά.
Ίσως να ήταν ένα θαμμένο προστατευτικό ένστικτο-δυνατος για τον αδύναμο. Αυτό το κορίτσι έδειχνε ακόμα πιο ευθραυστο και από τους συμμαθητές της.
Το δέρμα της, τοσο απαλο, δεν φαινόταν να την προστατεύει και πολύ από τον έξω κόσμο. Μπορούσα να δω τον ρυθμικό παλμό της μέσα από τις φλέβες της κάτω από την καθαρή απαλή μεμβράνη… Αλλά δεν έπρεπε να συγκεντρώνομαι σε αυτό. Ήμουν καλός σε αυτήν την ζωή που είχα επιλέξει, αλλα ήμουν όσο διψασμένος ήταν και ο Τζάσπερ και δεν έπρεπε να προσκαλω τους πειρασμούς.
Ειχε μια μικρη ρυτίδα ανησυχίας στο μέτωπό της, για την οποία φαινόταν να αγνοεί.
Ήταν τόσο ενοχλητικό! Ήταν ξεκάθαρο το ότι της ήταν δύσκολο να κάθεται εκει και να συζητάει με τόσους άγνωστους, να είναι το κέντρο της προσοχής. Αισθανόμουν το πόσο ντροπαλή ήταν από τον τρόπο που κρατούσε τους ώμους της, ελαφρως καμπουριασμενα, σαν να ήταν έτοιμη να απορρίψει οτιδήποτε. Αλλα το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να αισθανομαι, να βλέπω, να φαντάζομαι.Μόνο σιώπή ερχόταν από το κορίτσι. Δεν άκουγα τίποτα. Γιατι;
«Πάμε;», μουρμούρισε η Ρόζαλι, αποσπώντας την προσοχή μου. Τράβηξα το βλέμμα μου από το κορίτσι με ένα αίσθημα ανακούφισης. Δεν ήθελα να συνεχίσω να αποτυγχαίνω σε αυτό-με τσάτιζε. Και δεν ήθελα να μου δημιουργηθεί κάποιο ενδιαφέρον για τις κρυμμένες της σκέψεις απλα επειδή μου ήταν κρυφές. Και χωρίς αμφιβολία όταν θα κατάφερνα να διαβάσω τις σκέψεις της-θα έβρισκα καποιον τρόπο-θα ήταν όσο συνηθισμένες και ρηχές ήταν και των υπόλοιπων ανρθρώπων. Δεν θα άξιζαν την προσπάθεια να τις φτάσω.


«Λοιπόν, η καινούρια μας φαβάται;», ρώτησε ο Έμετ περιμένωντας ακόμα για την απάντηση μου στην προηγούμενη του ερώτηση.
Σήκωσα τους ώμους μου. Δεν ενδιαφερόταν αρκετα για να ρωτήσει παραπάνω. Ούτε εγω θα έπρεπε να ενδιαφερομαι.
Σηκωθήκαμε από το τραπέζι και βγήκαμε από την καφετέρια.
Ο Έμετ, η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ προσποιούνταν τους τελειόφοιτους και έφυγαν για τα μαθήματά τους. Εγω έπαιζα νεότερο ρόλο απʼαυτούς. Ξεκίνησα για το μάθημα Βιολογίας των πρωτοετών, προετοιμασμένος για την πλήξη. Το έβλεπα χλωμό, ενας ανθρωπος σαν τον Κο. Μπάνερ που ήταν μέσης νοημοσύνης, να κατάφερνε να βρεί κάτι στην διάλεξή του που θα ξάφνιαζε κάποιον με δυο πτυχία αποφοίτησης στην Ιατρικη.


Στην τάξη, βολευτηκα στην καρέκλα μου και άφησα τα βιβλία μου-τα αξεσουάρ μου, μιας και δεν έλεγαν κατι που δεν ήξερα-απλωμένα στο τραπέζι μου. Ήμουν ο μόνος μαθητής που είχε ένα τραπέζι για τον εαυτό του. Οι άνθρωποι δεν ήταν αρκετά έξυπνοι να ξέρουν ότι με φοβούνταν, αλλα το ένστικτο επιβίωσής τους ήταν αρκετό για να τους κρατάει σε απόσταση.
Η αίθουσα άρχισε σιγα-σιγα να γεμίζει καθώς έρχονταν ολοι από την καφετέρια. Κάθισα πισω στην καρέκλα μου και περίμενα για τον χρόνο να κυλήσει. Και πάλι ευχόμουν να μπορούσα να κοιμηθω.
Έπειδή την σκεφτόμουν, όταν η Αντζελα συνόδευε την καινούρια μεσα στην τάξη, το όνομα της μου τράβηξε την προσοχη.
...Η Μπέλλα φαίνεται και αυτή ντροπαλή σαν εμένα. Μακάρι να μπορούσα να της πώ κάτιαλλα μάλλον θα ακουγόταν χαζό...


Ναι! Σκέφτηκε ο Μάικ Νιούτον, στριφογυρίζοντας στην καρέκλα του καθώς έβλεπε τα κορίτσια να μπαίνουν.
Και πάλι από εκει που στεκόταν η Μπέλλα δεν άκουγα τίποτα. Το κένο όπου θα έπρεπε να βρίσκονται οι σκέψεις της , με ενοχλούσε.
Πλησίασε, προχωρώντας στον διάδρομο δίπλα μου για να φτάσει στην έδρα του καθηγητή. Καημένη...η θεση δίπλα μου ήταν η μόνη κενή. Αυτόματα έκανα χώρο στην πλευρά του θρανιού που θα ήταν δικιά της, βάζοντας τα βιβλια μου σε μια στίβα. Αμφέβαλλα πως θα ένιωθε άνετα εκεί. Την περιμενε ένα μεγάλο εξάμηνο-σε αυτην την τάξη τουλαχιστον. Ίσως όμως να μάθαινα περισσοτερα για αυτήν ετσι-οχι ότι χρειζόμουν ποτε στενή επαφη,όχι ότι θα μάθαινα τιποτα που θα άξιζε...
Η Μπέλλα Σουάν πέρασε μπροστα από το ρεύμα ζεστού αέρα που έφτανε σε εμένα..
Η μυρωδιά της με χτύπησε σαν ρόπαλο, σαν σφυρι. Δεν υπήρχε αρκετα βίαιη εικόνα για να περιγράψω την δύναμη αυτού που μου συνέβη εκείνη τη στιγμη.
Εκείνη την στιγμή, τα κομμάτια ανθρωπότητας που ειχα καταφέρει τόσο καιρό να διατηρησω, δεν υπήρχαν.
Εγώ ήμουν κυνηγός. Αυτή ήταν το θήραμά μου. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο στον κόσμο, παρα αυτή η αλήθεια.
Δεν υπήρχε αίθουσα γεμάτη με μάρτυρες-ήταν ήδη δευτερέυοντα θύματα στο μυαλό μου. Το μυστήριο των σκέψεών της ήταν ήδη ξεχασμένο. Οι σκέψεις δεν σήμαιναν τίποτα, μιας και δεν θα σκεφτόταν για πολύ ακόμα...
Ήμουν βρυκόλακας, και αυτή είχε το πιο γλυκό αίμα που είχα μυρίσει σε ογδόντα χρονια.
Δεν ειχα φανταστει ποτέ ότι υπήρχε καν τέτοια μυρωδιά. Αν το ήξερα, θα είχα πάει να την ψάξω πριν χρόνια. Θα χτένιζα τον πλανήτη για να την βρώ. Μπορούσα να φανταστώ την γέυση...
Η δίψα έκαιγε τον λαιμό μου σαν φωτιά. Το στόμα μου ήταν ξερό και έκαιγε. Η ροή δηλητηρίου δεν βοήθουσε καθόλου για να μειώσει αυτό το αίσθημα. Το στομάχι μου διπλώθηκε από την πείνα. Οι μύς μου σφύχτηκαν, ετοιμοι για να ορμήξω.
Δεν είχε πέρασει καν ένα δευτερόλεπτο. Η κοπέλα ήταν ακόμα ήταν στο ίδιο βήμα που την έβαλε στο ρέυμα αέρα.
Καθώς το πόδι της ακούμπησε στο έδαφος, τα μάτια της γλύστρησαν σʼεμένα προσπαθώντας να είναι διακρητική. Το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου και είδα τον έαυτο μου καθρευτισμένο στα μάτια της.
Το σόκ του προσώπου που είδα, έσωσε την ζωή της για λίγες στιγμές.


Αυτή όμως δεν με διευκόλυνε κι όλας. Μόλις επεξεργάστηκε την έκφραση στο πρόσωπό μου, αίμα πλυμμύρησε στα μάγουλά της, κάνοντας το δέρμα της το πιο εύγευστο χρώμα που είχα δεί ποτέ. Η μυρωδιά της ήταν σαν πυκνή ομίχλη στο μυαλό μου. Με το ζόρι μπορούσα να σκεφτώ μέσα σε αυτην. Οι σκέψεις μου οργίαζαν, αντιστέκονταν στον έλεγχο, ασυνάρτητες.
Η κοπέλα προχωρούσε πιο γρήγορα τωρα, σαν να ήξερε ότι έπρεπε να αποδράσει. Η βιασύνη της την έκανε αδέξια-σκόνταψε και παραπάτησε, σχεδόν πέφτωντας πάνω στο κορίτσι που καθόταν μπροστά μου. Ευάλωτη, αδύναμη. Ακόμα περισσότερο από το συνηθισμένο για άνθρωπο.
Προσπάθησα να συγκεντρωθω στο πρόσωπο που είδα στα μάτια της, το πρόσωπο που αναγνώριζα με αποστροφή.Το πόσωπο του τέρατος μέσα μου-το πρόσωπο που που πάλεψα με δεκαετίες προσπάθειας και ασυμβίβαστης πειθαρχείας. Πόσο έυκολα βγήκε τώρα στην επιφάνεια!
Η μυρωδιά της στριφογύρισε γύρω μου πάλι, σκορπίζωντας τις σκέψεις μου και σχεδόν ωθόντας με να σηκωθώ από την καρέκλα μου.


Όχι.
Το χέρι μου γράπωσε το τραπέζι από την κάτω άκρη του, σαν να προσπαθούσα να κρατηθώ στην θέση μου. Το ξύλο όμως δεν άντεξε. Το χέρι μου το συνέθλιψε και έμεινα με μία χουφτα σκλήθρες. Το

αποτύπωμα των δάχτυλων μου εμεινε στα απομεινάρια του ξύλου.
Κατέστρεψε τις αποδείξεις. Δευτερέυοντα θύματα.
Ήξερα τι έπρεπε να γινει τώρα. Το κορίτσι θα έπρεπε να έρθει να κάτσει δίπλα μου και εγώ θα έπρεπε να τη σκοτώσω.
Τους αθώους παριστάμενους, δεκαοχτώ παιδιά και έναν άντρα, δεν θα τους επέτρεπα να φύγουν από αυτην την αίθουσα, έχωντας δει αυταν που θα έβλεπαν σύντομα.
Απέφυγα την σκέψη του τι θα έπρεπε να κάνω. Ακόμα και στα χειρότερα μου δεν είχα πράξει τέτοιου είδους κτηνωδία. Εδώ και δεκαετίες δεν είχα σκοτώσει αθώους. Και τώρα σκόπευα να σκοτώσω είκοσι με την μια.
Το πρόσωπο του τέρατος στον καθρεύτη με περιγελούσε.
Καθώς ένα μέρος μου έτρεμε το τέρας, ένα άλλο μερος μου σχεδίαζε.
Αν σκότωνα πρώτα το κορίτσι, θα είχα μόνο δεκαπέντε ή είκοσι δευτερόλεπτα μαζί της πρωτού οι υπόλουποι θα αντιδρούσαν.Ίσως και λίγο περισσότερο, αν δεν καταλάβαιναν στην αρχή τι έκανα. Αυτή δεν θα προλάβαινε ούτε καν να τσιρίξει ή να νιώσει πόνο. Δεν θα την σκότωνα απάνθρωπα. Μόνο αυτό μπορούσα να δώσω σε αυτήν την άγνωστη με το ελκυστικό αίμα.


Τότε όμως θα έπρεπε να τους σταματήσω πρίν δραπετεύσουν. Δεν θα χρειαζόταν να ανησυχήσω για τα παράθυρα, ήταν πολύ ψηλά και μικρα για να προσφέρουν αποφυγή σε κανέναν. Μόνο η πόρτα-αν την μπλόκαρα, ήταν παγιδευμένοι.
Θα ήταν πιο αργό και δύσκολο να τους προσπαθώ να τους σκοτώσω όλους καθως θα ήταν πανικοβλημένοι και θα επικρατούσε χάος. Αλλα δεν θα ήταν αδύνατο, απλά θα υπήρχε περισσοτερος θόρυβος. Καιρος για πολλες τσιρίδες. Κάποιος θα άκουγε...Και θα αναγκαζόμουν να σκοτώσω ακόμα περισσότερους αθωους αυτην τη σκοτεινή ωρα.
Και το αίμα της θα κρύωνε καθώς θα σκότωνα τους άλλους.
Η μυρωδιά της με τιμώρησε, κλεινωντας τον λαιμο μου με ξερή δίψα.
Οπότε πρώτα οι μάρτυρες.


Το φαντάστηκα όλο στο μυαλό μου. Βρισκόμουν στην μέση της αίθουσας. Θα έπαιρνα πρώτα την δεξιά πλευρά.Θα μπορούσα να σπάσω τέσσερις με πεντε αυχένες το δευτερόλεπτο, υπολογισα. Η δεξιά πλευρά θα ήταν τυχερή, δεν θα ήξεραν τι γινόταν. Το να παω στη αριστερή πλευρα και να τους σκοτώσω όλους θα μου έπαιρνε αλλα πεντε δευτερόλεπτα. Αρκετά για να δεί η Μπέλλα Σουάν τι την περίμενε. Αρκετά για να νιώσει φόβο. Αρκετα ισως-αν δεν πάγωνε από τον φόβο-για να τσιρίξει. Μια απαλή τσιρίδα που δεν θα έφερνε κανέναν τρέχοντας.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, και η μυρωδιά της ήταν πάλι σαν φωτιά.
Τώρα γύριζε. Σε λιγα δευτερόλεπτα θα καθόταν λιγα εκατοστά μακριά μου.
Το τέρας μέσα στο μυαλό μου χαμογέλασε με προσδοκία.
Κοντα μου, κάποιος έκλεισε με δύναμη έναν φακελο. Δεν γύρισα να κοιτάξω ποίος άνθρωπος ήταν. Αλλα αυτή η κίνηση έστειλε προς το μέρος μου ένα κύμα κανονικου καθαρού αέρα.
Για ένα συντομο δευτερόλεπτο, μπορουσα να σκεφτώ καθαρά. Σε εκείνο το πολύτιμο δευτερόλεπτο είδα δυο πρόσωπα στο μυαλό μου, διπλα-δίπλα.
Το ένα ήταν το δικο μου, ή μαλλον ήταν: το τέρας με τα κόκκινα μάτια που είχε σκοτώσει τόσους ανθρώπους που είχα χάσει το μετρημα. Λογικοι, δικαιολογημένοι φόνοι. Δολοφόνος των δολοφόνων, δολοφόνος αλλων, λιγότερα δυνατων τεράτων. Ήταν ένας συμβιβασμός με τον εαυτό μου. Έπινα ανθρώπινο αίμα αλλα δεν ήταν ακριβής ο ορισμος. Τα θύματά μου ήταν ελάχιστα πιο ανθρώπινα από εμένα.
Το άλλο πρόσωπο ήταν του Καρλάιλ.
Δεν υπήρχε καμία ομοιότητα ανάμεσα στα δύο πρόσωπα. Ήταν σαν την μέρα με την νύχτα.
Δεν υπήρχε και λόγος να μοιάζουμε. Ο Καρλάιλ δεν ήταν ο πατέρας μου με την βιολογική έννοια. Δεν μοιράζαμε κοινά χαρακτηριστικά. Η ομοιότητα στο χρώμα ήταν αποτέλεσμα αυτού που ήμασταν. Κάθε βρυκόλακας είχε το ιδιο χλωμό παγωμένο δέρμα. Η ομοιότητα στο χρώμα των ματιών ήταν άλλο θέμα-αντανάκλαση κοινών αποφάσεων.
Και όμως, ενώ δεν υπήρχε λόγος για ομοιότητα, είχα φανταστεί οτι το πρόσωπό μου είχε αρχίσει να αντανακλά το δικό του,ως ένα σημείο, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια που είχα ακολουθήσει τα βήματά του. Τα χαρακτηριστικά μου δεν είχαν αλλάξει, αλλα μου φαινόταν πως λιγη από την σοφία του υπήρχε στο πρόσωπό μου, πως λίγη από την ευσπλαχνία του μπορούσε να φανεί στο σχήμα του στόματός μου και ιχνη από την υπομονή του ήταν προφανή στο μέτωπό μου.


Όλες αυτές οι μικρές βελτιώσεις είχαν χαθεί στο πρόσωπο του τέρατος. Σε λιγες στιγμές, δεν θα έμενε τίποτα που θα αντανακλούσε τα χρόνια που πέρασα με τον δημιουργό μου, τον μέντορά μου, τον πατέρα μου-με όλες τις ένοιες που μετρούσαν. Τα μάτια μου θα γυάλιζαν κοκκινα σαν του διαβόλου, κάθε ομοιότητα θα χανόταν για πάντα.
Στο μυαλό μου, τα ευγενικά μάτια του Καρλάιλ δεν με έκριναν. Ήξερα πως θα με συγχωρούσε για την απαισια πράξη που σκόπευα να κάνω. Επειδή με αγαπούσε. Επειδή νόμιζεε ότι ήμουν καλύτερος απʼότι ήμουν. Και θα συνεχιζε να με αγαπάει, ακόμα και τώρα που θα του αποδείκνυα ότι έκανε λάθος για μένα.
Η Μπέλλα Σουάν κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου, οι κινήσεις της ήταν άκαμπτες και αμήχανες-από φοβο?- και η μυρωδιά του αίματός της δημιούργησε ένα άτεγκτο σύννεφο γύρω μου.
Θα απογοήτευα τον πατέρα μου. Η στεναχώρια και μόνο αυτης της σκέψης, με πονουσε σχεδόν όσο και η φωτιά στον λαιμό μου.
Έγειρα μακριά της με αποστροφή-αηδιασμένος από την θέληση του τέρατος να την σκοτώσει.


Γιατι έπρεπε να έρθει εδώ; Γιατι έπρεπε να υπάρχει; Γιατί έπρεπε να καταστρέψει την λίγη γαλήνη που είχα σε αυτή τη ʼζωήʼ; Γιατί επρεπέ αυτή η ενοχλητική ανθρώπινη κοπέλα να ειχε γεννηθει; Θα με κατέστρεφε.
Γύρισα το πρόσωπό μου μακριά της, καθώς με διαπέρασε ένα παράλογο κύμα μίσους.
Τι ήταν αυτό το πλάσμα; Γιατί σε εμένα, γιατι τώρα; Γιάτι έπρεπε να χάσω τα πάντα απλά επέιδη αυτή η κοπέλα αποφασισε να έρθει να μεινει σε αυτήν την πόλη;
Γιατι ήρθε εδώ?;
Δεν ήθελα να είμαι τέρας! Δεν ήθελα να σκοτωσω να σκοτώσω αυτην την αίθουσα, γεμάτη με ακίνδυνα παιδιά! Δεν ήθελα να χάσω όλα όσα κέρδισα όλη μου την ζωη με θυσιες και άρνηση!
Δεν θα το έκανα.


H οσμή ήταν το πρόβλημα, η αηδιαστικά ελκυστική μυρωδιά του αίματός της. Μόνο αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αντισταθώ...αν ερχόταν ένα ρεύμα φρέσκου αέρα για να καθαρίσει το μυαλό μου.
Η Μπέλλα Σουάν ανακάτεψε τα μαλλιά της, στέλνωντας την οσμή της προς το μέρος μου.
Ήταν τρελη; Λες και ενθάρρυνε το τέρας! Το έβαζε σε πειρασμό.
Δεν υπήρχε κανένα φιλικό αεράκι για να διωξει την μυρωδια της. Συντομα όλα θα χάνονταν.
Όχι, δεν υπήρχε κάποιο φιλικό αεράκι. Αλλα δεν χρειαζόμουν να αναπνέω.
Σταμάτησα την κυκλοφορία αέρα στα πνευμόνια μου. Η ανακούφιση ήταν στιγμιαία, αλλα ελειπής. Είχα ακόμα την ανάμνηση της μυρωδιάς στο κεφάλι μου, την γέυση της στο πίσω μέρος της γλώσσας μου. Δεν θα κατάφερνα να αντισταθώ καν αυτό για πολύ. Αλλα ίσως να άντεχα για μια ώρα. Μια ώρα. Αρκετός χρόνος για να φύγω από την αίθουσα γεμάτη με θύματα που δεν χρειαζόταν να είναι θυματα. Μόνο να άντεχα για μια ώρα...
Ήταν άβολο, να μην αναπνέω. Το σώμα μου δεν χρειαζόταν οξυγόνο, αλλα ήταν ενάντια στο ένστικτό μου. Βασιζόμουν στην όσφρηση περισσότερο από τις υπόλοιπες αισθήσεις μου σε στιγμες στρες. Με οδηγόυσε στο κυνήγι, ήταν η πρώτη προειδοποίηση σε περίπτωση κινδύνου. Δεν συναντούσα συχνα τίποτε που να ήταν πιο επικίνδυνο από εμένα, αλλα η αυτοσυντήρηση ήταν εξίσου δυνατή για το είδος μου όσο και για τους ανθρώπους.
Άβολο, αλλα υποφερτό. Πιο υποφερτό από το να μυρίζω αυτην και να μην βυθίζω τα δόντια μου σε αυτό το λειο, απαλό,διαφανές δέρμα στο ζεστο, υγρό-
Μια ώρα! Μόνο μια ώρα. Δεν έπρεπε να σκέφτομαι την οσμή, την γεύση.
Το σιωπηλό κορίτσι ειχε ρίξει τα μαλλιά του ανάμεσα μας, σκύβοντας μπροστα ετσι ώστε απλώνονταν στον φάκελό της. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό της, για να προσπαθήσω να διαβάζω τα συναισθήματα στα καθαρα,βαθιά της μάτια. Γιʼαυτό είχε αφήσει τούφες των μαλλιών της ανάμεσά μας; Για να μου κρύψει εκείνα τα μάτια; Απο φόβο? Απο ντροπή; Για να κρατήσει τα μυστικά της από εμένα; Η ενόχληση που ένιωθα προηγουμένως για την κοπέλα, από την ανικανότητά μου να την ακούσω, τώρα ήταν αδύναμη και χλωμή σε σύγκριση με την ανάγκη-και το μίσος- που ένιωθα τώρα. Γιατί μισούσα αυτην την γυναικα-παιδί δίπλα μου, την μισούσα με τόση ζέση,όση και η θέληση μου να κρατηθω στον παλιό μου εαυτο, οση και η αγάπη μου για την οικογένεια μου, τα

ονειρά μου για να είμαι κατι καλύτερο απʼαυτό που ήμουν…Την μισούσα, μισουσα το πώς με έκανε να νιώθω-βοηθούσε λιγο. Ναι, η ενόχληση που ένιωθα πριν ήταν αδύναμη, αλλα βοηθούσε και λιγο. Προσπαθούσα να κρατηθώ από κάθε συναίσθημα που με αποσπούσε από το να φαντάζομαι τι γευση θα είχε...
Μίσος και ενόχληση. Ανυπομόνησία. Θα περνούσε ποτέ αυτή η ώρα?
Και όταν θα περνούσε; Αυτή θα έφευγε από αυτό το δωμάτιο. Και εγώ τι θα έκανα;
Θα μπορούσα να συστηθώ.Γειά, το όνομά μου είναι Εντουαρντ Κάλεν. Να σε συνοδέψω στο επόμενό σου μάθημα;


Θα συμφωνούσε. Θα ήταν ευγενικό. Και ήδη θα με φοβόταν όπως ήδη υποπτευόμουν πως ένιωθε, θα με ακολουθουσε. Θα ήταν σχετικά εύκολο να την οδηγήσω στην λάθος κατεύθυνση. Ένα κομμάτι του δάσους έφτανε μεχρι και το πάρκινγκ. Θα μπορούσα να της πώ ότι ξέχασα ένα βιβλίο στο αυτοκίνητό μου...
Θα πρόσεχε κανείς ότι έγω θα ήμουν το τελευταίο άτομο που ήταν μαζί της; Έβρεχε, ως συνήθως, δύο σκούρα αδιάβροχα να πηγαίνουν προς την λάθος κατεύθυνση δεν θα κινούσε και το ενδιαφέρον κανενός, ούτε θα με πρόδιδε.
Όμως δεν ήμουν ο μόνος που την παρατηρούσε-αν και κανείς δεν ήταν τόσο παρατηρητικός όσο εγώ. Ο Μάικ Νιούτον, ειδικα,πρόσεχε κάθε κίνησή της στην καρέκλα της-ήταν άβολα τόσο κοντά σε εμένα, όπως θα ήταν ο οποιοσδήποτε, όπως περίμενα ότι θα ένιωθε, πριν η μυρωδιά της καταστρέψει αυτές τις γενναιοδωρες σκέψεις. Ο Μάικ Νιούτον θα το πρόσεχε αν έφευγε από την τάξη μαζί μου.
Αν άντεχα μία ώρα, θα άντεχα και δεύτερη;
Προσπαθησα να αποφύγω τον πόνο της φωτιάς.
Θα επέστρεφε σε ένα άδειο σπίτι. Ο αρχηγος της αστυνομίας, Τσαρλυ Σουάν δούλευε όλη τη μέρα. Ήξερα το σπίτι του, όπως ήξερα κάθε σπίτι σε αυτήν την πόλη. Το σπίτι του ήταν χαντακωμένο δίπλα σε δάσος, χωρίς γείτονες. Ακόμη και να είχε χρόνο η κοπέλα να τσιρίξει,που δεν θα ειχε, δεν θα υπήρχε κανεις να την ακούσει.
Αυτός θα ήταν ο λογικός τρόπος να το χειριστώ. Εφτά δεκαετιες άντεξα χωρίς να πιώ ανθρώπινο αίμα. Αν κρατούσα την αναπνοή μου, θα άντεχα για δύο ώρες. Και όταν θα ήταν μόνη της δεν θα χρειαζόταν να μπλεχτούν και αλλοι. Και δεν υπάρχει λόγος να βιαστεις σε αυτην την εμπειρία, συμφώνησε το τέρας.


Ήταν παρανόηση να νομίζω ότι σώζοντας τις δεκαεννέα ζωές σε αυτό το δωμάτιο με προσπάθεια και υπομονή, θα ήμουν λιγότερο τέρας όταν θα σκότωνα αυτό το αθώο κορίτσι.
Αν και την μισούσα, ήξερα πως το μίσος μου δεν ήταν δίκαιο. Ήξερα ότι στην πραγματικότητα μισούσα τον εαυτό μου. Και θα μας μισούσα και τους δύο περισσότερο, όταν αυτή θα ήταν νεκρή.
Κατάφερα να αντέξω μια ώρα ετσι-σκέφτοντας τους καλύτερους τρόπους να την σκοτώσω. Προσπάθησουσα να αποφεύγω την ίδια τηνπράξη όμως. Αυτό μπορει να ήταν πολύ για μενα, μπορει να έχανα την μάχη και να κατέληγα σκοτώνοντας όσους βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα. Οπότε σχεδίαζα στρατηγικες και τίποτα παραπάνω. Ετσι αντεξα.
Μια φόρα πολύ κοντά στο τέλος, η κοπέλα με κοίταξε μέσα από τα μαλλιά της. Ένιωθα το άδικο μίσος που ένιωθα να καίγεται μέσα μου καθώς συνάντησα το βλέμμα της-έβλεπα την αντανάκλαση του στα τρομαγμένα της μάτια. Αίμα πλυμμήρησε τα μάγουλά της πριν ξανακρυφτεί πίσω από τα μαλλιά της, και με είχε σχεδόν αποτελειώσει.
Αλλα χτύπησε το κουδούνι. Την έσωσε το κουδούνι-κλισέ. Είχαμε σωθει και οι δύο. Αυτή σωθηκε από τον θάνατο, και εγω σώθηκα για λίγο από το να γίνω το εφιαλτικο τέρας που φοβόμουν και μισούσα.
Δεν μπορούσα να περπατήσω όσο αργά θα έπρεπε και έφυγα βολίδα από την αίθουσα.Αν με έβλεπε κανείς ίσως να υποπτεύονταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον τρόπο που κινούμουν. Αλλα κάνείς δεν μου έδινε σημασία. Όλες οι ανθρώπινες σκέψεις στριφογύριζαν γύρω από το κορίτσι που ήταν καταδικασμένο να πεθάνει σε λιγότερο από μια ωρα.


Κρύφτηκα στο αυτοκίνητό μου.
Δεν ήθελα να σκέφτομαι τον εαυτό μου να κρύβεται. Ακουγόταν πολύ δειλό. Αλλα ήταν αναμφισβήτητα αύτη η περίπτωση τώρα.
Δεν είχα αρκετή πειθαρχεία για να βρίσκομαι αναμεσα σε ανθρώπους αυτή τη στιγμή. Το να συγκεντρώνω όλες μου τις δυνάμεις στο να μην σκοτώσω μια απο αυτούς, δεν μου άφηνε και πολλά για να αντισταθώ στους άλλους. Θα ήταν σπατάλη. Αν ήταν να ενδώσω στο τέρας, τούλάχιστον να έξιζε η ήττα.
Έβαλα να παίξει ένα CD με μουσική που συνήθως με χαλάρωνε, αλλα αυτή τη φορά δεν έκανε και πολλά. Όχι. Αυτό που με βοηθούσε περισσότερο ήταν ο δροσερός, υγρός, καθαρός αέρας που έμπαινε από τα ανοιχτά μου παράθυρα. Αν και θυμόμουν τη μυρωδιά του αίματος της Μπέλλα Σουάν πολύ καθαρά, το να εισπνέω καθαρό αέρα ήταν σαν να καθαρίζω το σώμα μου από την μόλυνσή της.
Ήμουν και πάλι λογικός. Μπορούσα να σκεφτώ. Και μπορούσα να παλέψω πάλι. Μπορούσα να παλέψω με αυτό που δεν ήθελα να είμαι.
Δεν χρειαζόταν να πάω στο σπίτι της. Δεν χρειαζόταν να την σκοτώσω. Προφανώς ήμουν ένα λογικό, σκεπτόμενο πλάσμα και έιχα επιλογή. Παντα υπήρχε επιλογή.
Δεν ένιωθα έτσι μέσα στην τάξη,αλλα ήμουν μακριά της τώρα. Ίσως αν την απέφευγα πολύ, πολύ προσεκτικά δεν υπήρχε λόγος να αλλάξει η ζωή μου. Ειχα τα πράγματα όπως μου άρεζαν.Γιατι να άφηνα μια ενοχλητική άγνωστη να τα καταστρέψει όλα;


Δεν χρειαζόταν να απογοητέυσω τον πατέρα μου. Δεν χρειαζόταν να προκαλέσω στην μητέρα μου στρές, ανησυχία και πόνο. Ναι, θα πονούσε και την θετή μου μητέρα. Και η Εσμέ ήταν τόσο καλη, ευγενικη και γλυκιά. Το να προκαλέσει κάποιος πόνο στην Εσμέ ήταν αδικαιολόγητο.
Τι ειρωνικό που ήθελα να προστατέψω αυτό το ανθρωπινο κορίτσι από την απειλή των αιχμηρών, γεμάτων κακία, σκέψεων της Τζέσικα. Ήμουν το τελευταίο άτομο που θα προστάτευε την Ιζαμπέλλα Σουάν. Δεν θα χρειαζόταν ποτε προστασία για τίποτα περισσότερο απʼότι χρειαζόταν προστασία από εμένα.
Που ήταν η Άλις, παραξενεύτηκα ξαφνικα; Δεν με είχε δει να σκοτώνω την Σουάν με τόσους διαφορετικούς τρόπυς? Γιατί δεν είχε έρθει να βοηθήσει- να με σταματήσει ή να με βοηθήσει να ξεφορτωθω τις αποδείξεις? Ήταν τόσο απορροφημένη στο να ψαχνει για μπλεξίματα με τον Τζάσπερ, που έχασε αυτην την πιο τρομακτική πιθανότητα; Ήμουν πιο δυνατός απʼότι νόμιζα? Πραγματικά, δεν θα έκανα τίποτα στο κορίτσι;
Όχι. ήξερα πως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Η Άλις πρεπει να συγκεντρώνεται στον Τζάσπερ πολύ σκληρά. Έψαξα προς την κατεύθυνση που ήξερα ότι θα ήταν, στο μικρό κτίριο στο μάθημα Αγγλικών. Δεν μου πήρε πολύ να εντοπίσω την οικία της «φωνή». Και είχα δίκιο. Η κάθε της σκέψη ήταν στραμένη στον Τζάσπερ και έβλεπε τις παρα μικρές του αποφάσεις με μεγάλη λεπτομέρια.
Μακάρι να μπορούσα να ζητήσω την συμβουλή της, αλλα την ίδια στιγμή, χαιρόμουν που δεν ήξερε για τι ήμουν ικανός. Που αγνοούσε το μακελειό που είχα σκεφτει μέσα στην τελευταία ώρα.
Ένιωσα ένα νέο κάψιμο να διαπερνά το σώμα μου-της ντροπής. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς τους τίποτα.


Αν μπορούσα να αποφύγω την Μπέλλα Σουάν, αν κατάφερνα να μην την σκοτώσω-ακομα και στην σκέψη, το τέρας αντιδρούσε ενοχλημένο-τοτε κανείς δεν θα χρειαζόταν να το μάθει. Αν μπορούσα να κρατηθώ μακριά από την οσμή της...
Δεν υπήρχε λόγος να μην δοκιμάσω τουλάχιστον. Να πάρω μια καλή απόφαση. Να προσπαθήσω να γίνω αυτό που νόμιζε ο Καρλάιλ πως ήμουν.
Η τελευταία σχολική ώρα είχε σχεδόν περάσει. Αποφάσισα να θέσω το σχέδιο μου σε εφαρμογή αμέσως. Καλύτερα από το να κάθομαι στο πάρκινγκ από όπου μπορει αυτή να περάσει και να καταστρέψει την προσπάθειά μου. Και πάλι ένιωσα ένα άδικο μίσος για το κορίτσι. Μισούσα που μου είχε τέτοια επιρροη -και ας μην το γνώριζε-, που μπορούσε να με κάνει κάτι που μισούσα.
Προχώρησα γρήγορα-λιγο υπερβολικά γρήγορα, αλλα δεν υπήρχαν μάρτυρες-προς το μικροσκοπικό γραφείο του σχολειου.
Το γραφείο ήταν άδειο εκτός από την γραμματέα, την οποία ήθελα να δω.
Δεν πρόσεξε την σιωπηλή μου είσοδο.


«Κυρία Κόουπ;»
Η γυναίκα με τα αφύσικα κόκκινα μαλλιά σήκωσε το βλέμμα της γουρλώνοντας τα μάτια της. Πάντα τους ξάφνιαζαμε, τα μικρά σημάδια που δεν καταλάβαιναν. Όσες φορές και να μας είχαν ξαναδεί.
«Α,» αναφώνησε μπερδεμένη. Ίσιαξε την μπλούζα της...Χαζη...,είπε

στον εαυτό της. ...Είναι αρκετά νέος για να είναι γιός μου. Πολύ νέος για να τον βλέπω έτσι...

«Γειά σου Έντουαρντ. Πως μπορώ να σε βοηθήσω?» Τα βλεφαρά της πετάρισαν πίσω από τα γυαλιά της.
Άβολο. Αλλα ήξερα πώς να είμαι γοητευτικός όταν ήθελα. Ήταν εύκολο, μιας και μπορούσα αμέσως να ξέρω πως σκέφτονται την κάθε μου χειρονομία.
Έγυρα μπρος τα μπροστά, συναντώντας το βλέμμα της σαν να κοίταζα μεσα στα ρηχα, μικρά καφέ της μάτια. Οι σκέψεις της ήδη πετούσαν. Αυτό θα ήταν εύκολο.


«Αναρωτιόμουν αν μπορείτε να με βοηθήσετε με το πρόγραμμά μου», είπα με την ζεστή μου φωνη ειδικά για να μην τρομαζω τους ανθρώπους.
Ακουσα τον ρυθμό του παλμού της να αυξάνεται.
«Φυσικά Εντουαρντ, πώς να βοηθήσω;»...Πολύ νέος, πολύ νέος..., έλεγε στον εαυτό της. Λάθος φυσικά. Ήμουν πιο μεγάλος και από τον παππού της. Αλλα σύμφωνα με το δίπλωμα οδήγησής μου, είχε δίκιο.


«Αναρωτιώμουν αν μπορώ να αλλάξω από βιολογία σε επιστήμη τελειοφοίτων? Φυσικη, ας πούμε;»
«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον κύριο Μπάνερ, Εντουαρντ;»
«Όχι, κανένα, απλά τα έχω ήδη μελετήσει αυτά που κάνουμε»
«Σε εκείνο το προσωρημένο σχολείο που είχατε πάει όλοι στην Αλάσκα, ναι» Τα μικρά της χείλη συνοφρυώθηκαν καθώς το σκεφτόταν.

Θα έπρεπε όλοι τους να είναι στο πενεπιστήμιο....Εχω ακούσει τους καθηγητές να παραπονιούνται.Πάντα αποκρίνοντα χωρις δισταγμο, καμια λάθοςαπάντηση σε τεστ-σαν να έχουν βρεί τρόπο να αντιγράφουν σε όλα τα θέματα. Ο κύριος Βάρνερ θα προτιμούσε να πιστεύει ότι ένας μαθητής αντιγράφει, παρά ότι είναι πιο έξυπνος από αυτόν…Σίγουρα η μητέρα τους τους κάνει μαθήματα...


«Βασικα, Έντουαρντν η Φυσική είναι σχετικά γεμάτη τωρα, Ο κύριος Βάρνερ μισεί να έχει περισσότερους από εικοσι-πέντε μαθητές στην τάξη του-»
«Δεν θα ενοχλούσα»
...Φυσικά όχι. Όχι ένας τέλειος Κάλεν... «Το ξέρω αυτό Έντουαρντ. Αλλα δεν υπάρχουν αρκετές θέσει ως έχει»
«Μπόρώ να αφήσω το μάθημα τοτε; Μπορώ να χρησιμοποιήσω τον ελεύθερο χρονο για ανεξάρτητη μελέτη».
«Να αφήσεις την Βιολογία;»το στόμα της έμεινε ανοιχτό.

Αυτό είναι τρελό Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις σε ένα μάθημα που ήδη ξέρεις; Πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον Κύριο Μπάνερ. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να μιλήσω στον Μπόμπ γιʼαυτό;

«Δεν θα έχεις αρκετα για να αποφοιτήσεις».
«Θα τους προλάβω του χρόνου.»
«Ίσως να μιλήσεις στους γονεις σου γιʼαυτό»


Η πόρτα άνοιξε πίσω μου, αλλα όποιος και αν ήταν δεν σκεφτόταν εμένα, οπότε αγνόησα την άφιξη και συγκεντρώθηκα στην κυρία Κόουπ. Έγειρα λιγάκι πιο κοντά, και γούρλωσα ελαφρώς τα μάτια μου. Θα με βόλευε περισσότερο αν τα μάτια μου ήταν χρυσα και όχι μαύρα. Το μαύρο τρόμαζε τους ανθρώπους, όπως και θα έπρεπε.
«Σας παρακαλώ κυρία Κόουπ». Έκανα την φωνη μου όσο πιο μαλακή και ελκυστική μπορούσα-και μπορούσα να την κάνω αρκετά ελκυστική. «Δεν υπάρχει κάποιο άλλο μάθημα να αλλάξω; Ειμαι σίγουρος ότι όλο και κάτι θα υπάρχει ανοιχτό. Έκτη ώρα Βιολογίας δεν μπορει να είναι η μόνη μου επιλογη...»
Της χαμογέλασα, προσέχωντας να μην φανούν τα δοντια μου πολύ και την τρομάξουν, αφήνοντας την έκφρασή μου να μαλακώσει το πρόσωπό μου.
Οι παλμοί της αυξήθηκαν. Πολύ νέος, θύμισε στον εαυτό της μανιωδώς. «Ίσως να μιλούσα στον Μπομπ-εννοώ τον κύριο Μπάνερ, θα δω αν-»
Σε ένα δευτερόλεπτο όλα άλλαξαν: η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο, η αποστολή μου, ο λόγος που έγερνα στην κοκκινομαλλα.Αυτό που ήταν για ένα σκοπό πριν ήταν τώρα για άλλον.
Ένα δευτερόλεπτο πηρε στην Σαμάνθα Ουέλς για να ανοίξει την πόρτα, να αφήσει ένα σημείωμα στο καλαθι διπλα στην πόρτα και να φυγει ξανα γρήγορα. Πήρε μόνο ένα δευτερόλεπτο το ξαφνικό ρεύμα αέρα να έρθει καταπάνω μου. Μονο ένα δευτερόλεπτο μου πήρε να καταλάβω γιατι το πρώτο άτομο που είχε μπει, δεν με ενόχλησε με τις σκέψεις του.
Γύρισα, αν και δεν χρειαζόταν για να σιγουρευτώ. Γύρισα αργα, πολεμώντας για να ελέγξω τους μύς που έπαναστατούσαν εναντίον μου.
Η Μπέλλα Σουάν στεκόταν με την πλάτη της ακουμπισμένη στον τοιχο, με ένα χαρτι στα χέρια της. Τα μάτια της ήταν πιο γουρλωμένα πο ποτέ καθως παρατηρούσε το αγριο, απάνθρωπο μου βλέμμα.
Η μυρωδιά του αίματός της ήταν πάντου στον αέρα μέσα στο μικρό γραφείο. Ο λαίμος μου πήρε φωτιά.
Το τέρας με κοιτουσε από τον καθρέφτη των ματιών της ξανά, μασκα κακου.
Το χέρι μου δίσταζε στον αέρα πάνω από τον παγκο.Δεν χρειαζόταν να κοιταω για να χτυπήσω το κεφάλι της κυριας Κοουπ στο θρανιο με αρκετη δύναμη ώστε να την σκοτώσω. Δύο ζωες αντι για είκοσι. Μια ανταλλαγή.
Το τέρας περίμενε αγχωμένο, ήθελε να το κάνω.
Αλλα πάντα υπήρχε επιλογη επρεπε να υπάρχει επιλογή.
Σταμάτησα την λειτουργία των πνευμόνων μου και σχημάτισα το πρόσωπο του Καρλάιλ μπροστά μου. Γύρισα να κοιτάξω την κυρία Κόουπ, και άκουσα την εσωτερική της έκπληξη στην αλλαγή της έκφρασής μου. Με απέφυγε, αλλα ο φόβος της δεν σχηματιζοταν με λογικές φράσεις.
Χρησιμοποιόντας όλον τον έλεγχο που είχα καταφέρει να αποκτήσω τις τελευταιες δεκαετίες άρνησης, έκανα την φωνή μου κανονική και λεία. Υπήρχε αρκετός αέρας στα πνευμόνια μου για να μιλήσω μια ακόμα φορα, βιαστικά.


«Δεν πειράζει τότε. Καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον. Σας ευχαρστώ πολύ για την βοήθειά σας.»
Γύρισα και έφυγα από το γραφείο προσπαθώντας να μην νιώσω την ζεστη που έβγαζε το σωμα του κοριτσιου από το αίμα της, καθως την περνούσα.
Δεν σταμάτησα μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητό μου , προχωρόντας πολύ γρήγορα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη φύγει, οπότε δεν υπήρχαν πολλοι μάρτυρες. Άκουσα ένα παιδί, τον Ντι Τζει Γκάρετ που το πρόσεξε, να σκέφτεται.
...Από πού ήρθε ο Κάλεν; Λες και ξεπρόβαλε από το πουθενα…Αντε παλι με την φαντασία μου. Η μαμα μου παντα λεει...
Όταν μπήκα μεσα στο αυτοκίνητο, οι άλλοι ήταν ήδη εκεί. Προσπαθησα να ελέγξω την αναπνοή μου, αλλα εισέπνεα τον καθαρό αέρα σαν να ασφυκτιούσα.


«Έντουαρντ;» ρωτησε η Άλις με ανήσυχη φωνη.
Απλα κούνησα το κεφάλι μου.
«Τι στο διάολο έπαθες εσυ;» απαίτησε ο Έμετ, η προσοχή του ειχε αποσπαστει από την άρνηση του Τζάσπερ για επανάληψη του αγώνα.
Αντι να απαντήσω, έκανα όπισθεν. Έπρεπε να φύγω πριν με ακολουθησει η Μπέλλα Σουάν και εδώ. Ο προσωπικός μου δαίμονας, με στοίχειωνε…Έστριψα το αυτοκίνητο και πατησα το γκάζι. Ειχα ήδη φτασει τα σαραντα μέχρι να φτάσω τον δρόμο. Στον δρόμο έφτασα τα εβδομήντα πριν φτασω καν στην γωνια.
Χωρίς να κοιτάξω, ήξερα ότι ο Έμετ, η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ γυρισαν να κοιτάξουν την Άλς. Αυτή ανασήκωσε τους ώμους της. Δεν μπορούσε να δει τι είχε ήδη γινει, μονο ότι προκειται να συμβει.
Κοιτούσε τώρα στα οράματα της για μενα. Και οι δύο επεξεργαστήκαμε αυτό που είδε και ξαφνιαστήκαμε.
«Φεύγεις;» , ψιθύρισε.


Οι κοίταξαν εμένα τωρα.
«Αλήθεια;»ειπα μεσα από τα δόντια μου.
Τότε ήταν που το είδε, όταν εμφανίστηκε και η άλλη επιλογη στο μέλλον μου, μια πιο σκοτεινή κατεύθυνση.
«Α...»
Η μπέλλα Σουάν νεκρή. Τα μάτια μου γυάλιζαν κατακόκκινα από το φρέσκο αίμα. Η αναζήτηση που θα ακολουθούσε. Το χρονικό διαστημα που θα έπρεπε να περιμένουμε για να ξαναξεκινήσουμε…
«Α...» είπε πάλι. Η εικόνα έγινε πιο ακριβής. Ειδα το εσωτερικο του σπιτιου του Αρχηγου Σουάν για πρώτη φορά, είδα την Μπέλλα σε μια μικρή κουζίνα με κίτρινα ντουλάπια, με την πλάτη της γυρισμένη σε

εμένα καθώς την παρακολουθούσα από τις σκιές.Αφηνα την οσμή της να με τραβάει κοντά της.


«Σταμάτα!» φωναξα, μη μπορώντας να αντέξω άλλο.
«Συγνώμη», ψιθύρισε με ορθάνοιχτα μάτια.
Το τέρας χάρηκε.
Και τα οράματα της Άλις άλλαξαν πάλι. Ένας άδειος δρόμος το βράδυ, τα δέντρα στις άκρες του σκεπασμένα με χιόνι, καθως προχώρούσα με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα.
«Θα μου λείψεις» ειπε, «Ασχετα αν θα είναι έστω για λίγο»
Η Ρόζαλι και ο Εμετ αντάλλαξαν προβληματισμένα βλεμματα.
Ειχαμε σχεδόν φτάσει στον δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι μας.
«Άφησέ μας εδώ», με συμβούλεψε η Άλις «Πες το εσύ ο ίδιος στον Καρλάιλ».


Συμφώνησα, κουνώντας το κεφάλι μου, και το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα.
Ο Έμετ, η Ρόζαλι και ο Τζάσπερ βγήκαν έξω σιωπηλά. Θα ζητούσαν εξηγήσεις από την Άλις μόλις έφευγα. Η Άλις ακούμπησε τον ώμο μου.
«Θα κάνεις το σωστό», μουρμούρισε. Όχι από όραμα αυτή τη φορά-αλλα ήταν εντολή. «Είναι η μόνη οικογένεια του Τσάρλυ Σουάν. Θα σκότωνε και αυτόν»
«Ναι», είπα, συμφωνόντας μόνο με το τελευταίο. Βγήκε από το αυτοκίνητο και τα φρύδια την έσμιξαν από το αγχος. Ειχαν χαθει μεσα στο δάσος πριν γυρισω το αυτοκίνητο.


Επιταγχυνα προς την πόλη. Καθως ανέβασα την ταχύτητα στα ενενηντα, δεν ήμουν σίγουρος που ακριβώς πηγαινα. Για να πω αντίο στον πατέρα μου?Ή για να συμφωνήσω με το τέρας μέσα μου? Ο δρόμος προχωρουσε γρήγορα κάτω από τα λαστιχα μου.