12. Επιπλοκές

Η Μπέλλα προχωρούσε σιωπηλά προς την Βιολογία. Προσπαθούσα
εκείνη τη στιγμή να επικεντρωθώ στο κορίτσι δίπλα μου, σε αυτό που ήταν
αληθινό, σε οτιδήποτε που θα κρατούσε τα λανθασμένα και άσκοπα οράματα της
Άλις, από τις σκέψεις μου,Περάσαμε την Άντζελα Γουέμπερ, ήταν στο πεζοδρόμιο και συζητούσε με ένα αγόρι από την τριγωνομετρία για μια εργασία. Σκάναρα τις
σκέψεις της περιμένοντας πάλι να απογοητευτώ, αλλά ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι
ευχόταν για κάτι. Α, ώστε υπήρχε κάτι που ήθελε η Άντζελα. Δυστυχώς δεν ήταν κάτι που μπορούσα να τυλίξω και να της δώσω.
Ένιωσα περιέργως παρηγορημένος για μια στιγμή, ακούγοντας την απελπισία για αυτό που ήθελε. Ένιωσα συμπόνια-για την οποία η Άντζελα δεν θα μάθαινε ποτέ-να με διαπερνάει, και εκείνη τη στιγμή ήμουν συγχρονισμένος με το ανθρώπινο κορίτσι. Με παρηγορούσε η γνώση ότι δεν ήμουν ο μόνος που ζούσε μια τραγική ιστορία αγάπης. Πληγωμένες καρδιές υπήρχαν παντού.Το επόμενο δευτερόλεπτο, ένιωσα ξαφνικά ενοχλημένος. Επειδή η ιστορία της Άντζελα δεν χρειαζόταν
να ήταν τραγική. Ήταν άνθρωπος και εκείνος ήταν άνθρωπος και η διαφορά που
φαινόταν να κυριεύει τις σκέψεις της ήταν γελοία, πραγματικά γελοία σε σχέση με
την δική μου περίπτωση. Δεν υπήρχε λόγος για πληγωμένη καρδιά. Τι σπαταλημένη
λύπη, όταν δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για να μην είναι με εκείνον που ήθελε.
Γιατί να μην είχε αυτό που ήθελε? Γιατί να μην είχε ευτυχισμένο τέλος αυτή η
ιστορία?
Ήθελα να της κάνω ένα δώρο… Βασικά, να της δώσω αυτό που θέλει. Γνωρίζοντας τι μπορούσα να κάνω με την ανθρώπινη φύση, μάλλον δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Πέρασα και τις σκέψεις του αγοριού δίπλα της,το αντικείμενο των συναισθημάτων της, και εκείνος δεν φαινόταν απρόθυμος, απλά σκεφτόταν την ίδια δυσκολία με εκείνη. Απελπισμένος, όπως και εκείνη.Το μόνο που θα έπρεπε να κάνω θα ήταν να προτείνω κάτι…
Το σχέδιο διαμορφώθηκε εύκολα, το σενάριο γράφτηκε μόνο του από μέρους μου. Θα χρειαζόμουν την βοήθεια του Έμετ-η μόνη πραγματική δυσκολία
ήταν να τον κάνω να συμφωνήσει. Η ανθρώπινη φύση ήταν πιο εύκολο να την χειριστώ από εκείνη των βρικολάκων.
Ήμουν ευχαριστημένος με την λύση μου, με το δώρο μου για την Άντζελα. Ήταν καλό που με αποσπούσε και από τα δικά μου προβλήματα. Μακάρι να λύνονταν τόσο γρήγορα και τα δικά μου.
Τα κέφια μου είχαν βελτιωθεί καθώς εγώ και η Μπέλλα πήραμε τις θέσεις μας. Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο αισιόδοξος. Ίσως να υπήρχε κάποια λύση εκεί έξω για εμάς που μου ξέφευγε, όπως και για την Άντζελα η προφανή λύση της ήταν αόρατη. Αρκετά απίθανο… Αλλά γιατί να σπαταλάω χρόνο ανώφελα? Δεν είχα χρόνο για ξόδεμα όταν είχε να κάνει με την Μπέλλα. Κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε.
Ο κύριος Μπάνερ μπήκε στην αίθουσα σέρνοντας μια αρχαία τηλεόραση και βίντεο. Περνούσε ένα κεφάλαιο το οποίο δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα-γενετικές διαταραχές-δείχνωντας μας μια ταινία τις επόμενες τρεις μέρες. «Ο Λορέντζο» δεν ήταν ότι πιο έυχαρο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον ενθουσιασμό στην αίθουσα. Ούτε σημειώσεις, ούτε υλη για πιθανό τεστ. Τρεις ελεύθερες μέρες. Για εμένα δεν είχε σημασία. Δεν σκόπευα να προσέχω αλλού, παρά μόνο στην Μπέλλα.
Δεν τράβηξα την καρέκλα μου μακριά από την δική της αυτή τη
φορά, για να δώσω χώρο στον εαυτό μου να αναπνεύσει. Κάθισα κοντά της όπως θα έκανε οποιοσδήποτε κανονικός άνθρωπος. Πιο κοντά από ότι ήμασταν στο
αυτοκίνητο, τόσο κοντά ώστε ένιωθα στην αριστερή πλευρά του σώματός μου, την
θερμότητα του δέρματος της. Ήταν παράξενο αίσθημα, συγχρόνως ευχάριστο και αγχωτικό.
Αλλά το προτιμούσα από το να κάθομαι απέναντι της. Ήταν περισσότερο από αυτό
που είχα συνηθίσει, κι όμως γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αρκετό. Δεν
ήμουν ικανοποιημένος. Το ότι ήμουν τόσο κοντά της με έκανε να θέλω να είμαι
ακόμα πιο κοντά της. Η έλξη δυνάμωνε όσο εγώ πλησίαζα.Την είχα κατηγορήσει ότι ήταν μαγνήτης για κινδύνους. Αυτή τη στιγμή ένιωθα σαν να ήταν αλήθεια. Ήμουν κίνδυνος και με κάθε εκατοστό που άφηνα τον εαυτό μου να την πλησιάσει, η έλξη δυνάμωνε.Και τότε ο κύριος Μπάνερ έσβησε τα φώτα. Ήταν παράξενο το πόση διαφορά έκανε αυτό-έχοντας υπόψη το ότι η έλλειψη φωτός δεν είχε και μεγάλη
επίδραση στην όραση μου. Μπορούσα να βλέπω όσο καλά έβλεπα και πριν. Η κάθε
λεπτομέρεια του δωματίου ήταν ξεκάθαρη.
Τότε γιατί υπήρχε ξαφνικά ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα, στο
σκοτάδι που δεν ήταν σκοτεινό για εμένα? Ήταν επειδή ήξερα ότι μόνο εγώ έβλεπα
καθαρά? Επειδή εγώ και η Μπέλλα ήμασταν αόρατοι στους υπόλοιπους? Σαν να
ήμασταν μόνοι, οι δυο μας, κρυμμένοι στην σκοτεινή αίθουσα, καθισμένοι κοντά ο
ένας στον άλλον…
Το χέρι μου κουνήθηκα προς το μέρος της χωρίς την άδεια μου.
Απλά για να ακουμπήσει το χέρι της, να το κρατάει στο σκοτάδι. Αυτό θα ήταν
τρομερό λάθος? Αν το δέρμα μου την ενοχλούσε, θα μπορούσε απλά να αποφύγει το άγγιγμα μου…
Τράβηξα το χέρι μου και δίπλωσα τα χέρια μου στο στερνό μου,
με σφιγμένες γροθιές. Όχι λάθη. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα έκανα
λάθη, όσο ασήμαντα κι αν φαίνονταν. Αν κρατούσα το χέρι της θα ήθελα
περισσότερα-άλλο ένα ασήμαντο άγγιγμα, άλλη μια κίνηση πιο κοντά της. Το
ένιωθα. Μέσα μου μεγάλωνε ένα νέο είδος επιθυμία, που πάλευε να νικήσει τον
αυτοέλεγχο μου.
Όχι λάθη.
Η Μπέλλα δίπλωσε τα χέρια της μπροστά της και τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές, όπως και τα δικά μου.
Τι σκέφτεσαι? Πέθαινα να της ψιθυρίσω τις λέξεις, αλλά η αίθουσα ήταν πολύ ήσυχη και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καν μια ψιθυριστή συζήτηση χωρίς να ακουστούμε.
Η ταινία ξεκίνησε, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι. Η Μπέλλα με κοίταξε. Πρόσεξε την σφιγμένη στάση μου-που ήταν ίδια με την δική της-και χαμογέλασε. Τα χείλη της άνοιξαν λίγο και τα μάτια της φαίνονταν γεμάτα ζεστές προσκλήσεις.
Ή μπορεί να έβλεπα ότι ήθελα να δω.
Επέστρεψα το χαμόγελο. Η αναπνοή της επιτάχυνε λίγο και κοίταξε γρήγορα αλλού.
Αυτό το έκανε χειρότερο. Δεν γνώριζα τις σκέψεις της, αλλά ξαφνικά ήμουν σίγουρος ότι είχα δίκιο πριν και ότι ήθελε να την αγγίξω. Ένιωθε αυτήν την επικίνδυνη επιθυμία ακριβώς όπως κι εγώ.
Ανάμεσα μας, ο ηλεκτρισμός χόρευε.
Δεν κουνήθηκε κατά την διάρκεια της ώρας, κρατώντας την ελεγχόμενη και σφιγμένη στάση της, όπως κι εγώ. Κάθε τόσο με κοιτούσε και ο ηλεκτρισμός που χόρευε με διαπερνούσε και με σόκαρε.

Η ώρα πέρασε-αργά, αλλά συγχρόνως όχι αρκετά αργά. Αυτό ήταν τόσο καινούριο. Θα μπορούσα να κάθομαι έτσι μαζί της για μέρες, απλά για να νιώσω το συναίσθημα πλήρως. Είχα δεκάδες διαφορετικές διαφωνίες με τον εαυτό ,μου καθώς
περνούσαν τα λεπτά, παλεύοντας με την επιθυμία μου.
Στο τέλος, ο κύριος Μπάνερ άναψε πάλι τα φώτα.
Με την φωτεινότητα του δωματίου, η ατμόσφαιρα επανήλθε στο
φυσιολογικό. Η Μπέλλα αναστέναξε και τεντώθηκε. Θα έπρεπε να ήταν άβολο για
εκείνη να κρατάει την ίδια στάση για τόση ώρα. Ήταν πιο εύκολο για εμένα-η
ακινησία ήταν κάτι που μου ερχόταν φυσικά. Χαχάνισα με την ανακουφισμένη έκφραση της. «Λοιπόν, αυτό ήταν ενδιαφέρον.»
«Μμ,» μουρμούρισε, προφανώς χωρίς να έχει καταλάβει σε πιο
πράγμα αναφερόμουν, αλλά χωρίς να σχολιάζει. Και τι δεν θα έδινα για να άκουγα
τι σκάφτεται αυτή τη στιγμή.
Αναστέναξα. Όσο και να ευχόμουν δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.
«Πάμε?» ρώτησα, περιμένοντας.
Έκανε έναν μορφασμό και σηκώθηκε με αστάθεια στα πόδια της. Είχε απλωμένα τα χέρια της σαν να φοβόταν πως θα έπεφτε. Θα μπορούσα να της προσφέρω το χέρι μου. Ή θα μπορούσα να την κρατήσω από τον αγκώνα-ελαφρά-και να την σταθεροποιήσω. Δεν θα ήταν και τόσο τρομερή η αντίδραση της…
Όχι λάθη.
Ήταν σιωπηλή καθώς προχωρούσαμε προς το γυμναστήριο. Η ρυτίδα στο μέτωπο της, ήταν απόδειξη ότι ήταν χαμένη στις σκέψεις της. Κι εγώ σκεφτόμουν.
Ένα απλό άγγιγμα δεν θα την πλήγωνα, πρόσθεσε η εγωιστική πλευρά μου.
Μπορούσα εύκολα να ελέγξω την δύναμη του χεριού μου. Δεν ήταν κάτι το δύσκολο αρκεί να είχα σίγουρο αυτοέλεγχο. Οι αισθήσεις μου ήταν πολύ καλύτερα ανεπτυγμένες από αυτές των ανθρώπων. Μπορούσα να κάνω τον ζογκλέρ με δώδεκα κρυστάλλινες μπάλες χωρίς να σπάσω καμία. Μπορούσα να αγγίξω μια σαπουνόφουσκα χωρίς να σκάσει. Αρκεί να είχα σίγουρο έλεγχο…
Η Μπέλλα ήταν σαν σαπουνόφουσκα-εύθραυστη. Προσωρινή.
Για πόσο καιρό θα μπορούσα να δικαιολογώ την ύπαρξη μου στην ζωή της? Πόσο καιρό είχα ακόμη? Θα είχα κι άλλες ευκαιρίες, όπως αυτή η στιγμή, όπως αυτό το
δευτερόλεπτο? Δεν θα ήταν πάντα αρκετά κοντά μου ώστε να την αγγίξω…
Η Μπέλλα γύρισε να με κοιτάξει όταν φτάσαμε στην πόρτα του γυμναστηρίου, και τα μάτια της γούρλωσαν όταν είδε το πρόσωπό μου. Δεν μίλησε. Είδα τον εαυτό μου στην αντανάκλαση των ματιών της και είδα τον διχασμό να φαίνεται στα δικά μου. Είδα την αλλαγή καθώς η καλύτερη πλευρά μου έχασε στην διαφωνία.
Το χέρι μου σηκώθηκε χωρίς συνειδητή διαταγή. Και σαν να ήταν φτιαγμένη από το πιο λεπτό γυαλί, σαν ήταν όσο εύθραυστη ήταν μια σαπουνόφουσκα, τα δάχτυλά μου άγγιξαν απαλά το ζεστό δέρμα που κάλυπτε τα ζυγωματικά της. Ζεστάθηκε κι άλλο κάτω από το άγγιγμα μου και μπορούσα να νιώσω τον σφυγμό της καθώς το αίμα ταξίδευε γρηγορότερα κάτω από το ημιδιαφανές της δέρμα.
Αρκετά, διέταξα, αν και το χέρι μου ήθελε πολύ να νιώσει το σχήμα του προσώπου της. Αρκετά.
Ήταν δύσκολο να τραβήξω το χέρι μου, να σταματήσω τον εαυτό από το να την πλησιάσει ακόμη περισσότερο. Χιλιάδες διαφορετικές πιθανότητες γέμισαν το μυαλό μου σε μια στιγμή-χιλιάδες διαφορετικοί τρόποι να την αγγίξω.Τα ακροδάχτυλα μου να αγγίζουν το σχήμα των χειλιών της. Η παλάμη μου να αγκαλιάζει το πηγούνι της. Να βγάζω το κοκαλάκι από τα μαλλιά της και να τα άφηνα να πέσουν.Τα χέρια μου να τυλίγουν την μέση της, κρατώντας την κοντά στο σώμα μου.
Αρκετά.
Ανάγκασα τον εαυτό μου να γυρίσει, αν απομακρυνθεί από εκείνη.Το σώμα μου κινήθηκε άκαμπτα-χωρίς θέληση. Άφησα το μυαλό μου να μείνει πίσω να την βλέπει καθώς απομακρυνόμουν, σχεδόν τρέχοντας από τον πειρασμό. Βρήκα τις σκέψεις του Μάικ Νιούτον-ήταν οι πιο δυνατές-καθώς έβλεπε την Μπέλλα να περνάει δίπλα του αδιάφορη, τα μάτια της δεν εστίαζαν κάπου και τα μάγουλα της ήταν κόκκινα. Γρύλισε και ξαφνικά το όνομα μου μπερδεύτηκε με διάφορες βρισιές στο μυαλό του. Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω ως απάντηση.
Το χέρι μου με γαργαλούσε. Το τέντωσα και το έσφιξα σε γροθιά, αλλά συνέχιζε να με ενοχλεί χωρίς πόνο.
Όχι, δεν την πλήγωσα-αλλά το ότι την άγγιξα ήταν και πάλι
λάθος.Ένιωθα φωτιά-σαν να είχε απλωθεί το κάψιμο της δίψας από τον
λαιμό μου, σε όλο μου το σώμα.
Την επόμενη φορά που θα ήμουν κοντά της, θα μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να την αγγίξει πάλι? Και αν την άγγιζα μια φορά θα μπορούσα να σταματήσω εκεί?
Όχι άλλα λάθη. Αυτό ήταν. Κράτα την ανάμνηση Έντουαρντ, είπα στον εαυτό μου. Και κράτα τα χέρια σου στον εαυτό σου.
Ήταν αυτό, ή θα έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να φύγει… κάπως. Επειδή δεν θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να μείνει κοντά της αν επέμενα στο να κάνω λάθη.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να σταθεροποιήσω τις σκέψεις μου.
Ο Έμετ με συνάντησε έξω από το κτίριο των Αγγλικών.
«Γεια, Έντουαρντ.» Φαίνεται καλύτερα. Περίεργα, αλλά καλύτερα. Ευτυχισμένος.
«Γεια, Έμ.» Φαινόμουν ευτυχισμένος? Υποθέτω ότι παρά το χάος που επικρατούσε στο κεφάλι μου, έτσι ένιωθα.
Έπρεπε να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό μικρέ. Η Ρόζαλι θέλει να σου ξεριζώσει τη γλώσσα.
Αναστέναξα. «Συγνώμη μου σε άφησα να το αντιμετωπίσεις. Είσαι θυμωμένος μαζί μου?»
«Μπα. Η Ρόουζ θα το ξεπεράσει. Θα γινόταν κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς.» Με αυτά που προβλέπει και η Άλις…
Τα οράματα της Άλις δεν ήταν αυτό που ήθελα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα μπροστά μου με σφιγμένα δόντια.
Καθώς έψαχνα για κάτι να με αποσπάσει, είδα τον Μπεν Τσένει να μπαίνει στην αίθουσα Ισπανικών μπροστά μας. Α-να η ευκαιρία μου να δώσω στην Άντζελα το δώρο μου.
Σταμάτησα να προχωράω και τράβηξα τον Έμετ από τον ώμο. «Περίμενε μια στιγμή.»
Τι τρέχει?
«Ξέρω ότι δεν το αξίζω, αλλά θα μου κάνεις μια χάρη, έτσι κι αλλιώς?»
«Τι είναι?» ρώτησε με περιέργεια.
Μέσα από τα δόντια-και με ταχύτητα που έκανε τις λέξεις δυσνόητες για κάποιον άνθρωπο όσο δυνατά και να τις έλεγα-του εξήγησα τι ήθελα.
Με κοίταξε με κενό βλέμμα όταν τελείωσα. Οι σκέψεις του ήταν το ίδιο κενές με την έκφραση του.
«Λοιπόν?» ώθησα. «Θα με βοηθήσεις να το κάνω?»
Του πήρε ένα λεπτό να απαντήσει. «Αλλά, γιατί?»
«Έλα τώρα Έμετ. Γιατί όχι?»
Ποιος είσαι και τι έκανες στον αδερφό μου?
«Εσύ δεν είσαι που παραπονιέσαι ότι το σχολείο είναι μονότονο? Αυτό είναι κάτι λίγο διαφορετικό, δεν είναι? Πες ότι είναι ένα πείραμα-ένα πείραμα για την ανθρώπινη φύση.»
Με κοίταξε για άλλη μια στιγμή πριν απαντήσει. «Λοιπόν, είναι διαφορετικό, αυτό το παραδέχομαι… Εντάξει, καλά.» Ρουθούνισε και μετά ανασήκωσε τους ώμους του. «Θα σε βοηθήσω.»
Του χαμογέλασα, νιώθοντας περισσότερο ενθουσιασμό για το
σχέδιο μου τώρα που συμμετείχε κι εκείνος. Η Ρόζαλι ήταν ενοχλητική αλλά πάντα
θα της χρωστούσα που διάλεξε τον Έμετ. Κανείς δεν είχε καλύτερο αδερφό από τον δικό μου.

Ο Έμετ δεν χρειάστηκε εξάσκηση. Του ψιθύρισα τις ατάκες του μια φορά, καθώς μπαίναμε στην αίθουσα.
Ο Μπεν είχε ήδη καθίσει στην θέση πίσω από την δικιά μου, ετοιμάζοντας την εργασία που θα παρέδιδε. Εγώ κι ο Έμετ καθίσαμε, και κάναμε το ίδιο. Η αίθουσα δεν ήταν ακόμα ήσυχη. Τα μουρμουρητά θα σταματούσαν όταν η κυρία Γκόφ θα ζητούσε την προσοχή της τάξης. Δεν βιαζόταν, κοιτούσε τα τεστ της προηγούμενης τάξης.
«Λοιπόν,» είπε ο Έμετ με φωνή πιο δυνατή από ότι χρειαζόταν-αν μιλούσε κανονικά μόνο σε εμένα. «Ζήτησες από την Άντζελα Γουέμπερ ακόμα να βγείτε?»
Ο ήχος των χαρτιών που τακτοποιούσε ο Μπεν, σταμάτησε ξαφνικά καθώς πάγωσε, η προσοχή του ξαφνικά στράφηκε στην συζήτηση μας.
Άντζελα? Μιλάνε για την Άντζελα?
Ωραία. Είχαμε την προσοχή του.
«Όχι,» είπα, κουνώντας το κεφάλι μου για να φανώ μετανιωμένος.
«Γιατί όχι?» αυτοσχεδίασε ο Έμετ. «Είσαι κότα?»
Μόρφασα. «Όχι. Άκουσα ότι ενδιαφέρεται για κάποιον άλλον.»
Ο Έντουαρντ Κάλεν θα ζητούσε απ την Άντζελα να βγουν? Μα… Όχι. Δεν μου αρέσει αυτό. Δεν τον θέλω κοντά της. Δεν είναι… κατάλληλος για εκείνη. Όχι… ασφαλής.
Δεν περίμενα τον ιπποτισμό, το προστατευτικό ένστικτο.Περίμενα ζήλια. Αλλά κι αυτό με βόλευε.
«Και θα το αφήσεις αυτό να σε σταματήσει? Ρώτησε ο Έμετ, αυτοσχεδιάζοντας πάλι. «Δεν θέλεις λίγο ανταγωνισμό?» Του έριξα ένα βλέμμα, αλλά χρησιμοποίησα ότι μου έδωσε. «Κοίτα, υποθέτω ότι της αρέσει πολύ αυτός ο Μπεν. Δεν μπορώ να την πείσω για το αντίθετο. Υπάρχουν κι άλλα κορίτσια.»
Η αντίδραση στην καρέκλα πίσω μου ήταν ηλεκτρική.
«Ποιος?» ρώτησε ο Έμετ, επιστρέφοντας στο σενάριο.
«Ο συνεργάτης μου στο εργαστήριο είπε ότι ήταν ένα παιδί που τον λένε Τσένει. Δεν νομίζω πως ξέρω ποιος είναι.»
Πάλεψα ένα χαμόγελο. Μόνο οι Κάλεν θα μπορούσαν να είναι πιστευτοί όταν λένε ότι δεν γνωρίζουν κάθε μαθητή σε αυτό το μικροσκοπικό σχολείο.
Το κεφάλι του Μπεν στριφογύριζε από έκπληξη. Εμένα? Αντί για τον Έντουαρντ Κάλεν? Αλλά γιατί να της αρέσω εγώ?
«Έντουαρντ,» μουρμούρισε ο Έμετ με χαμηλότερο τόνο, κάνοντας νόημα προς το αγόρι. «Είναι ακριβώς πίσω σου,» είπε χωρίς να βγάλει φωνή, αλλά το έκανε τόσο προφανές ώστε να καταλάβαινε και ένας άνθρωπος.
«Α,» μουρμούρισα.
Γύρισα πίσω και έριξα μια ματιά στο αγόρι πίσω μου. Για μια στιγμή τα μαύρα μάτια πίσω από τα γυαλιά ήταν τρομαγμένα, αλλά μετά ίσιωσε τους ώμους του, αντιμέτωπος με την αξιολόγηση μου. Το σαγόνι του έσφιξε και κοκκίνισε λίγο από θυμό.
«Χμ,» είπα αλαζονικά καθώς γύρισα στον Έμετ.
Νομίζει ότι είναι καλύτερος από εμένα. Αλλά η Άντζελα δεν το νομίζει. Θα του δείξω εγώ…
Τέλεια.
«Δεν είπες όμως ότι θα πήγαινε με τον Γιόρκι στον χορό?» Ρώτησε ο Έμετ, ρουθουνίζοντας καθώς έλεγε το όνομα του αγοριού που ήταν γνωστό για την αδεξιότητα του.
«Αυτό ήταν προφανώς ομαδική απόφαση.» Ήθελα να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα για τον Μπεν. «Η Άντζελα είναι ντροπαλή. Αν ο Μπ-, αν κάποιος δεν έχει το κουράγιο να την ρωτήσει, δεν θα το έκανε ποτέ πρώτη εκείνη.»
«Σου αρέσουν οι ντροπαλές,» είπε ο Έμετ επιστρέφοντας στον αυτοσχεδιασμό. Ήσυχα κορίτσια. Κορίτσια όπως… Χμ, δεν ξέρω. Ίσως την Μπέλλα Σουάν?
Του χαμογέλασα. «Ακριβώς.» Τότε γύρισα στο σενάριο. «Ίσως η Άντζελα βαρεθεί να περιμένει. Ίσως να την ζητήσω να πάει μαζί μου στον τελικό χορό.»
Όχι, δεν θα το κάνεις,
σκέφτηκε ο Μπεν αλλάζοντας θέση στο κάθισμα του. Και τι που είναι αρκετά πιο ψηλή από εμένα? Αν δεν την νοιάζει, τότε ούτε κι εμένα. Είναι το πιο καλό, το πιο έξυπνο, το πιο όμορφο κορίτσι σε αυτό το σχολείο… και θέλει εμένα.
Μου άρεσε αυτός ο Μπεν. Φαινόταν καλόκαρδος. Ίσως και άξιος για ένα κορίτσι σαν την Άντζελα.
Έκανα σήμα στον Έμετ κάτω από το θρανίο. ότι όλα ήταν καλά, καθώς η κυρία Γκόφ σηκώθηκε και χαιρέτησε την τάξη.
Εντάξει, το παραδέχομαι-αυτό είχε λίγη πλάκα, σκέφτηκε ο Έμετ.
Χαμογέλασα στον εαυτό μου, ευχαριστημένος μου μπόρεσα να δώσω ένα ευτυχισμένο τέλος σε μια ιστορία αγάπης. Ήμουν σίγουρος ότι ο Μπεν θα έκανε αυτό που έπρεπε και η Άντζελα θα έπαιρνε το ανώνυμο δώρο μου. Το χρέος μου πληρώθηκε..
Τι χαζοί που ήταν οι άνθρωποι, να αφήνουν διαφορά δέκα πόντων να χαλάσει την ευτυχία τους.
Η επιτυχία μου, μου ανέβασε το κέφι. Χαμογέλασα πάλι καθώς βολεύτηκα στην καρέκλα και περίμενα να διασκεδάσω. Έτσι κι αλλιώς η Μπέλλα είχε τονίσει στην καφετέρια ότι δεν την είχα δει ποτέ στην γυμναστική.
Οι σκέψεις του Μάικ ήταν πιο εύκολες να εντοπίσω μέσα στο μουρμουρητό από φωνές που τριγύριζαν στο γυμναστήριο. Το μυαλό του μου είχε γίνει πολύ
οικείο τις τελευταίες εβδομάδες. Με έναν αναστεναγμό έβαλα τον εαυτό μου να τον ακούσει. Τουλάχιστον μπορούσα να είμαι σίγουρος ότι θα πρόσεχε την Μπέλλα.
Έφτασα όταν πρόσφερε να είναι συμπαίκτης της στο Μπάντμιτον.
Καθώς έκανε την προσφορά άλλου είδους σκέψεις μπήκαν στο μυαλό του. Το χαμόγελο μου έσβησε, έσφιξα τα δόντια μου και πρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι το να δολοφονήσω τον Μάικ Νιούτον δεν ήταν επιτρεπτή επιλογή.
«Ευχαριστώ Μάικ-δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, ξέρεις.»
«Μην ανησυχείς, δεν θασε εμποδίζω.»
Αντάλλαξαν χαμόγελα και εικόνες από διάφορα ατυχήματα-πάνατα συνδεδεμένα με την Μπέλλα κατά κάποιον τρόπο-πέρασαν από το μυαλό του.
Ο Μάικ έπαιζε μόνος του στην αρχή καθώς η Μπέλλα δίσταζε στο
άλλο μισό του γηπέδου, κρατώντας την ρακέτα της σαν να ήταν κάποιου είδους όπλο. Τότε ο προπονητής Κλαπ πέρασε και διέταξε τον Μάικ να αφήσει και την Μπέλλα να παίξει.
Ωχ όχι, σκέφτηκε καθώς η Μπέλλα κινήθηκε προς τα μπροστά με έναν αναστεναγμό, κρατώντας άβολα την ρακέτα της.
Η Τζένιφερ Φορντ έκανε το σερβίς στέλνοντας το φτερό κατευθείαν στην Μπέλλα με έναν περήφανο τόνο στις σκέψεις της. Ο Μάικ είδε την Μπέλλα να κάνει κίνηση να το χτυπήσει, κουνώντας την ρακέτα τελείως εκτός στόχου και πήγε κατά εκεί για να βοηθήσει την κατάσταση. Είδα την πορεία της ρακέτας με ανησυχία. Και όπως περίμενα, χτύπησε το δίχτυ και πετάχτηκε πίσω προς εκείνη, χτυπώντας την στο μέτωπο πριν γυρίσει για να χτυπήσει το χέρι του Μάικ με έναν δυνατό ήχο.
Αου, άου. Αχ. Αυτό θα κάνει μελανιά.
Η Μπέλλα κρατούσε το μέτωπο της. Μου ήταν δύσκολο να παραμείνω στην θέση που καθόμουν, γνωρίζοντας ότι εκείνη είχε χτυπήσει. Αλλά τι θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν εκεί? Και δεν φαινόταν πολύ σοβαρό… Δίστασα, παρακολουθώντας. Αν επέμενε να συνεχίζει να παίζει, θα έβρισκα κάποια δικαιολογία να την βγάλω από το μάθημα.
Ο προπονητής γέλασε. «Συγνώμη Νιούτον.» Αυτό το κορίτσι είναι τόσο κακότυχο. Δεν θα έπρεπε να εκθέτω τους άλλους σε τέτοια κακοτυχία…
Γύρισε την πλάτη του επίτηδες και πήγε να παρακολουθήσει άλλο παιχνίδι, αφήνοντας την Μπέλλα να επιστρέψει στην θέση του παρατηρητή.
Άου, σκέφτηκε πάλι ο Μάικ, τρίβοντας το χέρι του. Γύρισε στην Μπέλλα. «Είσαι καλά?»
«Ναι, εσύ?» ρώτησε διστακτικά κοκκινίζοντας.
«Νομίζω ότι θα επιζήσω.» Δεν θέλω να φανώ και σαν μωρό. Αλλά αυτό πόνεσε!

Ο Μάικ το τέντωσε και το έκανε έναν κύκλο.
«Απλά θα μείνω εδώ πίσω,» είπε η Μπέλλα, η έκφραση της ήταν πιο πολύ ντροπής παρά πόνου. Ίσως ο Μάικ να ήταν χειρότερα. Τουλάχιστον έλπιζα να ήταν έτσι. Τουλάχιστον δεν θα έπαιζε άλλο. Κρατούσε την ρακέτα πίσω από την πλάτη της , τα μάτια της γεμάτα από μετάνοια… Έπρεπε να κρύψω το γέλιο μου ένα βήξιμο.
Τι είναι αστείο? Ήθελε να μάθει ο Έμετ.
«Θα σου πω αργότερα,» μουρμούρισα.
Η Μπέλλα δεν εμπλάκηκε στο παιχνίδι. Ο προπονητής την αγνόησε και άφησε τον Μάικ να παίξει μόνο του.
Τελείωσα το τεστ γρήγορα και η κυρία Γκόφ με άφησε να φύγω νωρίς. Άκουγα με προσοχή τον Μάικ καθώς προχωρούσα. Είχε αποφασίσει να ρωτήσει την Μπέλλα για εμένα.
Η Τζέσικα ορκίζεται ότι είναι μαζί. Γιατί? Γιατί έπρεπε να διαλέξει εκείνη?
Δεν είχε καταλάβει το πραγματικό φαινόμενο-ότι εκείνη είχε διαλέξει εμένα.
«Λοιπόν.»
«Λοιπόν, τι?» αναρωτήθηκε.
«Εσύ και ο Κάλεν, έ?»Εσύ και εκείνο το φρικιό. Υποθέτω, αν το ότι είναι πλούσιος είναι τόσο σημαντικό…
Έτριξα τα δόντια μου στην υποτιμητική του υπόθεση.
«Δεν σε αφορά Μάικ.»
Επιθετική. Άρα είναι αλήθεια. Γαμώτο.»Δεν μου αρέσει.»
«Δεν είναι ανάγκη να σου αρέσει,» είπε κοφτά.
Γιατί δεν μπορεί να δεί ότι είναι για το τσίρκο? Όπως όλοι τους. Ο τρόπος που την κοιτάζει. Ανατριχιάζω όταν το βλέπω. «Σε κοιτάζει σαν… σαν να θέλει να σε φάει.»
Πάγωσα περιμένοντας την απάντηση της.
Το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο και έσμιξε τα χείλη της σαν να κρατούσε την αναπνοή της. Τότε ξαφνικά ένα χαχανητό ξέφυγε από τα χείλη της.
Τώρα γελάει μαζί μου. Τέλεια.
Ο Μάικ γύρισε, σκυθρωπός, και πήγε να αλλάξει.
Έγειρα στον τοίχο του γυμναστηρίου και προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου.
Πως μπόρεσε να γελάσει στην υπόθεση του Μάικ-που ήταν τόσο ακριβής που άρχισα να ανησυχώ ότι το Φόρκς μάθαινε πολλά… Γιατί να γελούσε στην υπόθεση ότι θα μπορούσα να την σκοτώσω, όταν ήξερε ότι ήταν απολύτως αλήθεια? Υπήρχε χιούμορ σε αυτό?
Τι έτρεχε με εκείνη?
Είχε μακάβρια αίσθηση του χιούμορ? Αυτό δεν κολλούσε με τον χαρακτήρα της, αλλά πως θα μπορούσα να είμαι σίγουρος? Ή ίσως το όνειρό μου για τον άγγελο να ήταν από μια άποψη αληθινό, στο ότι δεν είχε αίσθηση του φόβου. Θαρραλέα-αυτή ήταν μια έννοια. Άλλοι θα έλεγαν χαζή, αλλά εγώ ήξερα πόσο έξυπνη ήταν. Όποιος και να ήταν ο λόγος, αυτή η έλλειψη φόβου ή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, δεν της έκανε καλό. Ήταν αυτή η περίεργη έλλειψη που την έβαζε σε κίνδυνο τόσο συχνά? Ίσως να με χρειαζόταν πάντα εδώ…
Και έτσι απλά τα κέφια μου βελτιώθηκαν.
Αν μπορούσα απλά να βάλω σε τάξη τον εαυτό μου, να είμαι ασφαλής, τότε ίσως να ήταν σωστό να είμαι μαζί της.
Όταν βγήκε από το γυμναστήριο, οι ώμοι της ήταν καμπουριασμένοι και δάγκωνε πάλι το κάτω χείλος της-σημάδι άγχους. Όμως μόλις το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου, οι ώμοι της χαλάρωσαν και ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της. Ήταν κατά έναν περίεργο τρόπο μια γαλήνια έκφραση. Προχώρησε προς το μέρος μου χωρίς δισταγμό, σταματώντας μόνο όταν ήταν τόσο κοντά ώστε η θερμότητα του σώματος της με χτύπησε σαν κύμα.
«Γεια,» ψιθύρισε.
Η χαρά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν ,πάλι, απερίγραπτη.
«Γεια,» είπα, και τότε-επείδη με τα ξαφνικά μου κέφια δεν άντεχα να μην την πειράξω-πρόσθεσα, «Πως ήταν η γυμναστική?»
Το χαμόγελο της μίκρυνε. «Καλά.»
Δεν ήταν καλή στα ψέματα.
«Αλήθεια?,» ρώτησα, έτοιμος να ρωτήσω περεταίρω –ανησυχούσα ακόμα για το κεφάλι της. Πονούσε?- αλλά τότε οι σκέψεις του Μάικ Νιούτον ήταν τόσο δυνατές που με απέσπασαν.
Τον μισώ. Μακάρι να πέθαινε. Εύχομαι ,με εκείνο το γυαλιστερό αυτοκίνητο του, να πέσει από έναν γκρεμό. Γιατί δεν μπορεί απλά να την αφήσει ήσυχη? Να μείνει με το είδος του-τα φρικιά.
«Τι?» απαίτησε η Μπέλλα.
Τα μάτια μου αφοσιώθηκαν στο πρόσωπό της. Κοίταξε τον Μάικ που έφευγε με γυρισμένη την πλάτη και μετά πάλι εμένα.
«Ο Νιούτον μου την σπάει,» παραδέχτηκα.
Το στόμα της άνοιξε και το χαμόγελό της εξαφανίστηκε. Θα έπρεπε να είχε ξεχάσει την ικανότητα μου να την παρακολουθώ και ας μην βρισκόμουν εκεί, ή απλά έλπιζε να μην την είχα χρησιμοποιήσει. «Κρυφάκουγες πάλι?»
«Πως είναι το κεφάλι σου?»
«Είσαι απίστευτος!» είπε μέσα από τα δόντια της και γυρνώντας την πλάτη της άρχισε να περπατάει προς το παρκινγκ. Το δέρμα της ήταν κατακόκκινο ντρεπόταν.
Περπατούσα στον ρυθμό της, ελπίζοντας πως ο θυμός της θα περνούσε σύντομα. Συνήθως με συγχωρούσε γρήγορα.
«Εσύ ήσουν αυτή που είπε ότι δεν σε είχα δει ποτέ στην γυμναστική,» εξήγησα. «Είχα περιέργεια.»
Δεν απάντησε, έσμιξε τα φρύδια της.
Σταμάτησε ξαφνικά όταν συνειδητοποίησε ότι ο δρόμος για το αυτοκίνητό μου ήταν μπλοκαρισμένος από πολλούς αρσενικούς μαθητές.
Αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα έχουν πάει με αυτό…
Κοίτα τις ταχύτητες. Μόνο σε περιοδικά έχω δει κάτι τέτοιο…
Τέλειο…
Μακάρι να είχα εξήντα χιλιάδες δολάρια στην άκρη…
Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ήταν καλύτερα η Ρόζαλι να χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητο εκτός πόλης.
Έσπρωξα μέσα από τα αγόρια για να φτάσω στο αυτοκίνητο μου.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο, η Μπέλλα έκανε το ίδιο.
«Ξεχωρίζει,» μουρμούρισα καθώς μπήκε στο αυτοκίνητο.
«Τι είδους αυτοκίνητο είναι εκείνο?» αναρωτήθηκε.
«Ένα Μ3.»
Μόρφασε. «Σε απλά ελληνικά?»
«Είναι BMW.» είπα και συγκεντρώθηκα στο να μην πατήσω κανέναν.
Έπρεπε να ανταλλάξω βλέμματα με κάποιους απρόθυμους να μετακινηθούν Ένα βλέμμα διάρκειας μισού δευτερολέπτου φάνηκε να είναι αρκετό να τους πείσει.
«Είσαι ακόμα θυμωμένη>» την ρώτησα. Ο μορφασμός της είχε εξαφανιστεί.
«Οπωσδήποτε,» είπε κοφτά.
Αναστέναξα. Ίσως δεν έπρεπε να το είχα αναφέρει. Και λοιπόν? Θα προσπαθούσα να το διορθώσω. «Θα με συγχωρέσεις αν ζητήσω συγνώμη?»
Το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Ίσως… αν το εννοείς,» αποφάσισε. «Και αν υποσχεθείς να μην το ξανακάνεις.»
Δεν θα της έλεγα ψέματα, και δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσω σε κάτι τέτοιο. Ίσως αν πρόσφερα διαφορετικό αντάλλαγμα.
«Τι θα έλεγες αν το εννοώ ,και συμφωνήσω να σε αφήσω να οδηγήσεις αυτό το Σάββατο?» Δεν ήθελα καν να το σκέφτομαι.
Η ρυτίδα επέστρεψε στο μέτωπό της καθώς σκαφτόταν την νέα προσφορά. «Σύμφωνοι,» είπε μετά από μια στιγμή σκέψης.
Τώρα για την απολογία μου… Ποτέ δεν προσπάθησα να μαγέψω την Μπέλλα επίτηδες, αλλά τώρα μου φαινόταν καλή στιγμή να προσπαθήσω. Κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια της καθώς οδηγούσα μακριά από το σχολείο, και αναρωτιόμουν αν το έκανα σωστά. Χρησιμοποίησα τον πιο πειστικό μου τόνο.

«Τότε λυπάμαι πολύ που σε αναστάτωσα.»
Η καρδία της χτύπησε πιο δυνατά από πριν, και οι παλμοί αυξήθηκαν. Τα μάτια της γούρλωσα και φαινόταν αποσβολωμένη.
Χαμογέλασα λίγο. Μάλλον το έκανα σωστά. Φυσικά ,είχα λίγη δυσκολία να τραβήξω το βλέμμα μου από τα μάτια της. Ήμουν και εγώ το ίδιο μαγεμένος. Καλά που είχα απομνημονεύσει εκείνον τον δρόμο.
«Και θα είμαι στην πόρτα σου νωρίς το Σάββατο το πρωί,» πρόσθεσα, ολοκληρώνοντας την συμφωνία μας.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και κούνησε το κεφάλι της. «Εμ...» είπε, «Δεν θα βοηθήσει στο να δώσω εξηγήσεις στον Τσάρλυ αν υπάρχει ένα Βόλβο μπροστά από το σπίτι.»
Α, πόσο λίγο με ήξερε ακόμη. «Δεν σκόπευα να φέρω αυτοκίνητο.»
«Πως-« ξεκίνησε να ρωτάει.
Την διέκοψα. Οι απαντήσεις θα ήταν δύσκολο να δοθούν χωρίς αναπαράσταση, και τώρα δεν ήταν η σωστή στιγμή. «Μην ανησυχείς/ Θα είμαι εκεί, χωρίς αυτοκίνητο.»
Έγειρε στο πλάι το κεφάλι της και για μια στιγμή φαινόταν σαν να σκόπευε να ρωτήσει περισσότερα, αλλά φάνηκε να αλλάζει γνώμη.
«Είναι αργότερα?» ρώτησε, θυμίζοντας μου την ανολοκλήρωτη συζήτηση μας στην καφετέρια σήμερα. Άφησε μια δύσκολη ερώτηση στην άκρη για να επιστρέψει σε μια το πιο δύσκολη.
«Υποθέτω πως είναι αργότερα,» συμφώνησα απρόθυμα.
Πάρκαρα μπροστά από το σπίτι της, αγχωμένος για το πώς θα της εξηγούσα… χωρίς να κάνω πολύ προφανή την τερατώδη φύση μου, χωρίς να την τρομάξω πάλι. Ή ήταν λάθος αυτό? Το να μειώσω την σκοτεινότητα μου?
Περίμενε με την ίδια ευγενικά ενδιαφερόμενη έκφραση που είχε και στην καφετέρια. Αν ήμουν λιγότερο αγχωμένος, η ηρεμία της θα με έκανε να γελάσω.
«Και θέλεις ακόμα να μάθεις γιατί δεν μπορείς να με δεις όταν κυνηγάω?» ρώτησα.
«Βασικά, αναρωτιόμουν περισσότερο για την αντίδραση σου,» είπε.
«Σε τρόμαξα?» ρώτησα, σίγουρος ότι θα αρνιόταν.
«Όχι.»
Προσπάθησα να μην χαμογελάσω και απέτυχα. «Συγνώμη που σε τρόμαξα.» και τότε το χαμόγελο μου εξαφανίστηκε. «Ήταν απλά η σκέψη του να βρίσκεσαι εκεί… όταν κυνηγάμε.»
«Αυτό θα ήταν κακό?»
Η εικόνα στο μυαλό μου δεν ήταν ευχάριστη-η Μπέλλα, τόσο ευάλωτη στο άδειο σκοτάδι. Και εγώ, εκτός ελέγχου… προσπάθησα να την διώξω από το μυαλό μου. «Υπερβολικά.»
«Επειδή…?»
Πήρα μια βαθιά αναπνοή, και συγκεντρώθηκα για μια στιγμή στην δίψα που με έκαιγε. Την ένιωθα, την αντιμετώπιζα, αποδείκνυα ότι την υπερνικούσα. Δεν θα με έλεγχε ποτέ ξανά- ήθελα να είναι αλήθεια. Θα ήμουν ασφαλής για εκείνη. Κοίταξα τα σύννεφα χωρίς να τα βλέπω, ευχόμουν να πίστευα ότι η αποφασιστικότητα μου θα έκανε διαφορά αν κυνηγούσα όταν συναντούσα την οσμή της.
«Όταν κυνηγάμε… δίνουμε τους εαυτούς μας στις αισθήσεις μας,»
της είπα, αναλύοντας κάθε λέξη πριν την ξεστομίσω. «Δεν λειτουργούμε τόσο με
την λογική. Πιο πολύ με την όσφρηση. Αν ήσουν κοντά μου όταν έχανα τον έλεγχο…»
Κούνησα το κεφάλι μου με αγωνία στην τι θα συνέβαινε-όχι τι θα μπορούσε, αλλά θα συνέβαινε-σίγουρα τότε.
Άκουσα τους αυξημένους παλμούς της και μετά γύρισα να διαβάσω τα μάτια της.
Η έκφραση της ήταν ελεγχόμενη, τα μάτι της σκεφτικά. Τα χείλη της ήταν ελαφρώς σφιγμένα, που έδειχνε ανησυχία. Αλλά για ποιο πράγμα? Για την ασφάλειά της? Ή φια την αγωνία μου? Συνέχισα να την κοιτάζω προσπαθώντας να μεταφράσω την έκφραση της.
Συνάντησε το βλέμμα μου. Τα μάτια της άνοιξαν περισσότερο μετά από μια στιγμή και οι κόρες της διαστάλθηκαν-αν και ο φωτισμός δεν είχε αλλάξει.
Η αναπνοή μου επιτάχυνε και ξαφνικά το σιωπηλό αυτοκίνητο φάνηκε να έχει ηλεκτρισμό όπως και στο μάθημα βιολογίας. Το ρεύμα ανάμεσα μας χόρευε και η επιθυμία μου να την αγγίξω ήταν , για μια στιγμή, πιο δυνατή και από την δίψα μου.
Ο ηλεκτρισμός με έκανε να νιώθω σαν να είχα παλμό πάλι. Το σώμα μου χόρευε μαζί του. Σαν να ήμουν άνθρωπος. Περισσότερο από οτιδήποτε, ήθελα να νιώσω την θερμότητα των χειλιών τις στα δικά μου.
Για ένα δευτερόλεπτο, πάλευα απελπισμένα να βρω την δύναμη, τον έλεγχο, να μπορώ να βάλω τα χείλη μου τόσο κοντά στο δέρμα της…
Πήρε μια ξαφνική ανάσα και τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι όταν είχα αρχίσει να αναπνέω γρηγορότερα, εκείνη σταμάτησε να αναπνέει τελείως.
Έκλεισα τα μάτια μου, προσπαθώντας να διακόψω την σύνδεση μας.
Όχι άλλα λάθη.
Η ύπαρξη της Μπέλλα ήταν δεμένη με χιλιάδες λεπτές χημικές διαδικασίες, όλες τόσο εύκολο να σταματήσουν. Η ρυθμική διαστολή των πνευμόνων της, η ροή οξυγόνου, ήταν ζητήματα ζωής και θανάτου για εκείνη. Το πετάρισμα της εύθραυστης καρδιάς της μπορούσε να σταματήσει από τόσα πολλά χαζά ατυχήματα, ή αρρώστιες ή… από εμένα.
Δεν πίστευα ότι κάποιο μέλος της οικογένειας μου θα δίσταζε αν προσφερόταν σε εκείνο ή εκείνη μια δεύτερη ευκαιρία-αν εκείνος ή εκείνη μπορούσε να ανταλλάξει την αθανασία για την θνητότητα πάλι. Οποιοσδήποτε από εμάς θα έκανε τα πάντα. Θα έκαιγε για όσες μέρες ή αιώνες χρειαζόταν.
Οι περισσότεροι του είδους μας έβαζαν την αθανασία πάνω από όλα.
Υπήρχαν και άνθρωποι που το ζητούσαν αυτό, που έψαχναν σε σκοτεινά μέρη για αυτούς που μπορούσαν να τους δώσουν το πιο σκοτεινό δώρο…
Όχι εμείς. Όχι η οικογένειά μου. Θα ανταλλάζαμε τα πάντα για να ήμασταν άνθρωποι.
Αλλά κανείς μας δεν ήθελε τόσο απεγνωσμένα έναν τρόπο να αλλάξει όσο εγώ εκείνη τη στιγμή.
Κοίταξα τα μικροσκοπικά ελαττώματα στο παράθυρο, σαν να υπήρχε κάποια λύση κρυμμένη στο γυαλί. Ο ηλεκτρισμός δεν είχε φύγει, και έπρεπε να συγκεντρωθώ για να κρατήσω τα χέρια μου στο τιμόνι.Το δεξί μου χέρι άρχισε πάλι να με ενοχλεί χωρίς πόνο πάλι, από τότε που την είχα αγγίξει.
«Μπέλλα, νομίζω πως πρέπει να πας μέσα τώρα.»
Με άκουσε αμέσως, χωρίς σχόλιο, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Ένιωθε την πιθανότητα για καταστροφή όσο καθαρά την ένιωθα εγώ?
Την πονούσε να φεύγει, όπως με πονούσε να την αφήσω να
φύγει? Η μόνη παρηγοριά ήταν ότι θα την έβλεπα σύντομα Πιο σύντομα από ότι θα με έβλεπε εκείνη. Χαμογέλασα, κατέβασα το παράθυρο και έγειρα να της μιλήσω μια ακόμη φορά-ήταν πιο ασφαλές τώρα με την θερμότητα του σώματός της έξω από το αυτοκίνητο.
Γύρισε με περιέργεια να δει τι ήθελα.
Ακόμα περίεργη, αν και μου είχε κάνει τόσες ερωτήσεις σήμερα. Η δική μου περιέργεια ήταν ανικανοποίητη. Όταν απαντούσα στις ερωτήσεις της σήμερα απλά αποκάλυπτα δικά μου μυστικά-πήρα μόνο λίγα ως αντάλλαγμα με δικές μου παρεμβάσεις. Αυτό δεν ήταν δίκαιο.
«Α, Μπέλλα?»
«Ναι?»
«Αύριο είναι σειρά μου.»
Το μέτωπό της ζάρωσε. «Σειρά σου για ποιο πράγμα?»
«Να κάνω ερωτήσεις.» Αύριο, όταν θα ήμασταν σε πιο ασφαλές μέρος, περιτριγυρισμένοι από μάρτυρες, θα έπαιρνα τις απαντήσεις μου. Χαμογέλασα στην σκέψη και γύρισα επειδή δεν έκανε καμία κίνηση να φύγει.

Ακόμα και έξω από το αυτοκίνητο, η ηχώ του ηλεκτρισμού περιπλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ήθελα να βγω έξω, να την πάω μέχρι την πόρτα ως δικαιολογία να είμαι δίπλα της..
Όχι άλλα λάθη. Πάτησα το γκάζι και αναστέναξα καθώς εξαφανίστηκε
πίσω μου. Φαινόταν σαν να έτρεχα συνεχώς προς την Μπέλλα ή μακριά της. Ποτέ δεν έμενα σε ένα μέρος. Θα έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να σταματήσω να τρέχω αν ήθελα να βρω κάποιου είδους ησυχία.