8.Φάντασμα

Δεν είδα και πολύ τους καλεσμένους του Τζάσπερ τις δυο ηλιόλουστες μέρες που βρίσκονταν στο Φόρκς. Και στο σπίτι πήγαινα μόνο για να μην ανησυχήσει η Εσμέ. Αλλιώς, η ζωή μου έμοιαζε περισσότερο με αυτήν ενός θεατή παρά ενός βρικόλακα. Περιπλανιόμουν αόρατος στις σκιές, όπου μπορούσα να ακολουθήσω το αντικείμενο της αγάπης και εμμονής μου-όπου μπορούσα να την δω και να την ακούσω στις σκέψεις των τυχερών ανθρώπων που μπορούσαν και περπατούσαν στον ήλιο δίπλα της, κάποιες φορές ακουμπούσαν καταλάθος τα χέρια τους με το δικό της. Ποτέ δεν αντιδρούσε σε τέτοια επαφή. Τα χέρια τους ήταν όσο ζεστά και τα δικά της.

Η αναγκαία απουσία από το σχολείο δεν υπήρξε ποτέ τόσο βασανιστική. Αλλά ο ήλιος φαινόταν να την χαροποιεί, οπότε δεν μπορούσα να τον μισήσω και πολύ. Οτιδήποτε της ήταν ευχάριστο, δεν μπορούσα να το μισήσω.

Την Δευτέρα το πρωί, κρυφάκουσα μια συζήτηση που είχε την πιθανότητα να μου καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και να κάνει τις ώρες μακριά της, ακόμα πιο αβάσταχτες. Όπως κατέληξε όμως, μου έφτιαξε την μέρα.

Έπρεπε να παραδεχτώ τον Μάικ Νιούτον, δεν είχε παραδώσει τα όπλα για να φροντίσει τα τραύματα του. Είχε περισσότερο θάρρος από ότι πίστευα. Θα δοκίμαζε ξανά.

Η Μπέλλα έφτασε στο σχολείο σχετικά νωρίς και ,έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να χορτάσει τον ήλιο όσο κρατούσε, κάθισε σε ένα από τα παγκάκια καθώς περίμενε να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Ο ήλιος έλαμπε στα μαλλιά της με ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντας τα μια κοκκινωπή λάμψη που δεν περίμενα.

Ο Μάικ την βρήκε εκεί να σχεδιάζει αδιάφορα, και ήταν ενθουσιασμένος με την τύχη του.

Ήταν αγωνιώδες που μπορούσα μόνο να βλέπω, ανίσχυρος, δεμένος με τις σκιές του δάσους από τον ήλιο.

Τον χαιρέτησε με αρκετό ενθουσιασμό ώστε να τον ενθαρρύνει, κι εμένα το αντίθετο.

Ορίστε, της αρέσω. Δεν θα χαμογελούσε έτσι αν δεν ήταν έτσι. Βάζω στοίχημα πως ήθελε να πάει μαζί μου στον χορό. Αναρωτιέμαι τι το ιδιαίτερο υπάρχει στο Σηάτλ…

Παρατήρησε την αλλαγή στα μαλλιά της. «Δεν το είχα προσέξει-τα μαλλιά σου έχουν και κόκκινο.»

Καταλάθος ξερίζωσα ένα μικρό δέντρο πάνω στο οποίο είχα αφήσει το χέρι μου, καθώς αυτός έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά της ανάμεσα στα δάχτυλά του.

«Μόνο στον ήλιο,» είπε. Προς ικανοποίηση μου, τραβήχτηκε ελαφρώς όταν έβαλε την τούφα πίσω από το αυτί της.

Πήρε ένα λεπτό περίπου ώστε να χτίσει ο Μάικ πάλι το θάρρος του, σπαταλώντας τον χρόνο του σε ασήμαντα θέματα.

Η Μπέλλα του θύμισε μια εργασία που είχαν να παραδώσουν την Τετάρτη. Από την ικανοποιητική της έκφραση, κατάλαβα πως η δική της ήταν ήδη τελειωμένη. Αυτός την είχε ξεχάσει τελείως και αυτό του μείωσε δραματικά τον ελεύθερό του χρόνο.

Φτου-ηλίθια εργασία.

Τελικά κατέληξε στο θέμα-τα δόντια μου ήταν τόσο σφιγμένα που θα μπορούσαν να διαπεράσουν γρανίτη-αλλά και πάλι δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό του να την ρωτήσει στα ίσια.

«Θα σε ρωτούσα αν θα ήθελες να βγούμε.»

«Α,» είπε.

Υπήρχε σύντομη σιωπή.

Α? Τι σημαίνει αυτό? Θα πει ναι? Περίμενε-δεν ρώτησα ακριβώς.

Κατάπιε δυνατά.

«θα μπορούσαμε να πάμε για φαγητό ή κάτι τέτοιο… και θα μπορούσα να δουλέψω αργότερα την εργασία.»

Ηλίθιε-ούτε αυτό ήταν ερώτηση.

«Μάικ…»

Η αγωνία και η δύναμη του θυμού μου ήταν όσο δυνατά ήταν και την προηγούμενη εβδομάδα. Έσπασα άλλο ένα δέντρο στην προσπάθειά μου να κρατηθώ εκεί. Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω , πολύ γρήγορα για τα ανθρώπινα μάτια, και να την αρπάξω-να την κλέψω από το αγόρι που μισούσα τόσο πολύ αυτή τη στιγμή και θα μπορούσα να τον σκοτώσω με ευχαρίστηση.

Θα του έλεγε ναι?

«Δεν νομίζω πως θα ήταν και η καλύτερη ιδέα.»

Ανέπνεα και πάλι. Το σφιγμένο μου σώμα χαλάρωσε.

Το Σηάτλ ήταν δικαιολογία ,τελικά. Δεν έπρεπε να ρωτήσω. Τι σκεφτόμουν? Πάω στοίχημα πως έχει να κάνει με το φρικιό τον Κάλεν…

«Γιατί?» Ρώτησε ευθέως.

«Νομίζω…» δίστασε. «και αν επαναλάβεις κάπου αυτό που θα σου πω θα σε σκοτώσω μετά χαράς-»

Γέλασα δυνατά στο άκουσμα της απειλής θανάτου που ξεστόμισε. Μου ξέφυγε μια κραυγή και ξαφνιάστηκα.

«Αλλά νομίζω πως θα πλήγωνε τα συναισθήματα της Τζέσικα.»

«Της Τζέσικα?» Τι? Μα… Α. Εντάξει. Υποθέτω πως… Λοιπόν..Ε?

Οι σκέψεις του δεν έβγαζαν νόημα.

«Ειλικρινά Μάικ, είσαι τυφλός?»

Αντήχησα την υπόθεσή της. Δεν θα έπρεπε να περιμένει από όλους να είναι όσο διορατική ήταν και αυτή, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ήταν περισσότερο από προφανές. Μετά από τόση δυσκολία που είχε για να προετοιμαστεί να ζητήσει από την Μπέλλα να βγούνε, πραγματικά φανταζόταν πως θα ήταν ευκολότερο με την Τζέσικα? Θα πρέπει να ήταν ο εγωισμός του που τον έκανε τυφλό στους άλλους. Και η Μπέλλα ήταν τόσο ανιδιοτελής που έβλεπε τα πάντα.

Η Τζέσικα. Α. Ουάου. Χμ. «Α,» κατάφερε να πει.

Η Μπέλλα χρησιμοποίησε τον συλλογισμό του για να φύγει.

«Είναι ώρα για μάθημα, δεν πρέπει να αργήσω πάλι.»
Από εκείνη τη στιγμή ο Μάικ δεν ήταν και πολύ διαθέσιμος για την θέα μου. Συνειδητοποίησε, καθώς ανέλυε την ιδέα της Τζέσικα στο μυαλό του, πως του άρεζε η σκέψη ότι η Τζέσικα τον έβρισκε ελκυστικό. Ήταν η δεύτερη καλύτερη επιλογή, όχι όσο καλή του φαινόταν η ιδέα της Μπέλλα.

Είναι χαριτωμένη, υποθέτω. Καλό σώμα….

Τότε ξεκίνησε καινούριες φαντασιώσεις που ήταν όσο γραφικές ήταν κι αυτές με την Μπέλλα, μόνο που απλά με ενοχλούσαν, δεν με νευρίαζαν. Δεν άξιζε κανένα από τα κορίτσια. Έμεινα μακριά από το μυαλό του μετά από αυτό.

Όταν η Μπέλλα ήταν εκτός θέας, κούρνιασα στις ρίζες ενός τεράστιου δέντρου και περνούσα από διάφορα μυαλά, ακολουθώντας την, και ήμουν ευγνώμων όποτε η οπτική γωνία της Άντζελα Γουέμπερ ήταν διαθέσιμη. Ευχόμουν να υπήρχε κάποιος τρόπος να την ευχαριστήσω απλά επειδή ήταν καλός άνθρωπος. Με έκανε να νιώθω καλύτερα που η Μπέλλα είχε μια φίλη που άξιζε.

Έβλεπα το πρόσωπο της Μπέλλα από οποιαδήποτε οπτική γωνία ήταν διαθέσιμη και μπορούσα να δω πως ήταν πάλι λυπημένη. Αυτό με εξέπληξε-πίστευα πως ο ήλιος θα ήταν αρκετός ώστε να την κρατήσει χαμογελαστή. Στην καφετέρια, την είδα να ρίχνει συνεχώς ματιές στο άδειο τραπέζι των Κάλεν και αυτό με κατενθουσίασε. Μου έδωσε ελπίδες. Ίσως να της έλειπα κι εγώ .Είχε σχέδια να βγει με τα άλλα κορίτσια-αυτόματα σχεδίασα και την δική μου παρακολούθηση- αλλά τα σχέδια τους αναβλήθηκαν όταν ο Μάικ ζήτησε την Τζέσικα σε εκείνο τα ραντεβού το οποίο είχε σχεδιάσει για την Μπέλλα.

Οπότε πήγα κατευθείαν στο σπίτι της, ελέγχοντας πρώτα το δάσος , για να σιγουρευτώ πως κανένας επικίνδυνος δεν βρισκόταν κοντά. Ήξερα πως ο Τζάσπερ είχε προειδοποιήσει τον κάποτε αδερφό του να αποφύγει την πόλη-δικαιολογόντας την παράκληση του στην δική μου τρέλα- αλλά δεν θα έπαιρνα ρίσκα. Ο Πήτερ και η Σάρλοτ δεν είχαν σκοπό να προκαλέσουν οτιδήποτε άσχημο στην οικογένειά μας, αλλά οι σκοποί ήταν κάτι που μπορούσα να αλλάξουν εύκολα. Εντάξει, το παράκανα, το ήξερα αυτό.

Σαν να ήξερε πως την παρακολουθούσα, σαν να λυπόταν την αγωνία που ένιωθα όταν δεν την έβλεπα, η Μπέλλα βγήκε στον πίσω κήπο με μια κουβέρτα κάτω από την μασχάλη της.

Σιωπηλά, σκαρφάλωσα στα ψηλά κλαδιά του κοντινότερου δέντρου.

Άπλωσε την κουβέρτα στο γρασίδι και ξάπλωσε μπρούμυτα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό βιβλίο, σαν να προσπαθούσε να βρει που ήταν. Διάβασα πάνω από τον ώμο της.

Α-κι άλλα κλασσικά. Ήταν φαν της Όστεν.

Διάβαζε γρήγορα, σταυρώνοντας τους αστραγάλους της στον αέρα. Παρατηρούσα τον ήλιο και τον άνεμο να παίζουν με τα μαλλιά της, όταν ξαφνικά το σώμα της έμεινε ακίνητο, το χέρι της πάγωσε πάνω στην σελίδα. Το μόνο που είδα ήταν πως είχε φτάσει στο τρίτο κεφάλαιο όταν έπιασε πολλές σελίδες και τις προσπέρασε.

Έπιασα τον τίτλο της σελίδας, Το πάρκο του Μάνσφιλντ. Ξεκινούσε καινούρια ιστορία-το βιβλίο ήταν από πολλές ιστορίες ενωμένες. Αναρωτιόμουν γιατί να άλλαξε τόσο ξαφνικά ιστορία.



Μετά από μερικές στιγμές, έκλεισε το βιβλίο νευριασμένη, με δύναμη. Με μια γκριμάτσα στο πρόσωπο της, έσπρωξε το βιβλίο στην άκρη και γύρισε ανάσκελα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της, γύρισε τα μανίκια της και έκλεισε τα μάτια της. Θυμόμουν το βιβλίο αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι προσβλητικό που θα την αναστάτωνε. Άλλο ένα μυστήριο. Αναστέναξα.

Έμεινε ακίνητη, και κουνήθηκε μόνο μια φορά για να διώξει τα μαλλιά της από το πρόσωπό της. Τα φυσούσε ο άνεμος πάνω από το κεφάλι της σαν ποτάμι. Και μετά ήταν πάλι ακίνητη.

Η αναπνοή της άρχισε να γίνεται πιο αργή. Μετά από αρκετά λεπτά, τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν. Μουρμούριζε στον ύπνο της.

Αδύνατον να αντισταθώ. Άκουσα όσο πιο μακριά μπορούσα, έπιανα φωνές στα κοντινά σπίτια.

Δυο κουταλάκια του γλυκού αλεύρι… ένα ποτήρι γάλα…

Έλα! Άντε βάλε το καλάθι! Άντε!

Κόκκινο, ή μπλε?... ή να έβαζα κάτι πιο καθημερινό?

Δεν υπήρχε κανείς κοντά. Κατέβηκα στο έδαφος σιωπηλά.

Αυτό που έκανα ήταν λάθος, έπαιρνα ρίσκο. Θυμήθηκα που είχα κατακρίνει τον Έμετ για τους απερίσκεπτους τρόπους του και τον Τζάσπερ για την έλλειψη πειθαρχίας-και εγώ τώρα ,συνειδητά, αθετούσα όλους τους κανόνες με τόση απερισκεψία που έκανε τα δικά τους λάθη να μοιάζουν ασήμαντα. Κάποτε εγώ ήμουν ο υπεύθυνος.

Αναστέναξα αλλά παρόλα αυτά βγήκα στον ήλιο.

Απέφευγα να κοιτάξω τον εαυτό μου στην λάμψη του ήλιου. Δεν έφτανε που το δέρμα μου ήταν σαν πέτρα και απάνθρωπο στην σκιά. Δεν ήθελα να δω τον εαυτό μου δίπλα στην Μπέλλα στον ήλιο. Η διαφορά μεταξύ μας ήταν ήδη αρκετά επώδυνη χωρίς αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου.

Αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τα ουράνια τόξα που λαμπύριζαν στο δέρμα της καθώς την πλησίαζα. Το σαγόνι μου κλείδωσε στο θέαμα. Μπορούσα να είμαι περισσότερο φρικιό? Φαντάστηκα τον τρόμο της εάν άνοιγε τα μάτια της…

Άρχισα να αποχωρώ, αλλά μουρμούρισε ξανά, κρατώντας με εκεί.

«Μμ… Μμ…»

Τίποτα συγκεκριμένο. Θα έπρεπε να περιμένω λίγο.

Προσεκτικά της πήρα το βιβλίο, απλώνοντας το χέρι μου και κρατώντας την αναπνοή μου μιας και βρισκόμουν τόσο κοντά της. Άρχισα να αναπνέω πάλι όταν ήμουν αρκετά μέτρα μακριά της, και δοκίμασα το πώς ο ήλιος και ο φρέσκος αέρας επηρέαζαν την οσμή της. Η ζέστη φαινόταν να γλυκαίνει το άρωμά της. Ο λαιμός μου άρχισε να καίει από τον δελεασμό, η φωτιά ήταν φρέσκια και δυνατή μιας και ήμουν μακριά της για τόσο καιρό .

Για μια στιγμή έλεγξα το συναίσθημα, και τότε –αφού ανάγκασα τον εαυτό μου να αναπνεύσει από την μύτη- άφησα το βιβλίο της να πέσει ανοιχτό στα χέρια μου. Είχε ξεκινήσει με την πρώτη ιστορία… Ξεφύλλισα γρήγορα τις σελίδες μέχρι το τρίτο κεφάλαιο του Λογική και ευαισθησία, ψάχνοντας για κάτι πιθανόν προσβλητικό στον υπερβολικά ευγενικό τόνο της Όστεν.

Όταν το βλέμμα μου σταμάτησε αυτόματα στο όνομά μου-ήταν η εισαγωγή του χαρακτήρα Έντουαρντ Φέραρς –η Μπέλλα μίλησε πάλι.

«Μμ… Έντουαρντ,» αναστέναξε.

Αυτή τη φορά δεν φοβήθηκα πως είχε ξυπνήσει. Η φωνή της ήταν ένας απαλός ψίθυρος. Όχι η κραυγή αγωνίας που θα έβγαζε αν με έβλεπε εκείνη τη στιγμή.

Χαρά μπλέχθηκε με το μίσος για τον εαυτό μου. Ακόμα με ονειρευόταν τουλάχιστον.

«Έντμουντ. Α. Πολύ… κοντά…»

Έντμουντ?

Χα! Δεν ονειρευόταν καν εμένα, συνειδητοποίησα . Το μίσος για τον εαυτό μου επέστρεψε πιο δυνατό. Ονειρευόταν χαρακτήρες βιβλίων.

Έβαλα το βιβλίο στην θέση του και πήγα πίσω στις σκιές-εκεί όπου άνηκα.

Το απόγευμα πέρασε και εγώ παρακολουθούσα, νιώθοντας πάλι ανίκανος καθώς ο ήλιος σιγά-σιγά έδυε και οι σκιές άρχισαν να την πλησιάζουν .Ήθελα να τις σπρώξω μακριά της αλλά το σκοτάδι ήταν αναπόφευκτο. Οι σκιές την πήραν. Χωρίς το φως το δέρμα της φαινόταν τόσο χλωμό-σαν φάντασμα. Τα μαλλιά της ήταν πάλι σκούρα, σχεδόν μαύρα πάνω στο πρόσωπό της.

Ήταν τρομαχτικό-σαν να βλέπω το όραμα της Άλις να πραγματοποιείται. Ο σταθερός χτύπος της καρδιάς της Μπέλλα ήταν η μόνη επιβεβαίωση που έκανε εκείνες τις στιγμές να μην μοιάζουν με εφιάλτη.

Ένιωθα ανακούφιση όταν ήρθε ο πατέρας της.

Τον άκουγα καθώς πλησίαζε στο σπίτι. Κάποια γενική ενόχληση… στο παρελθόν, κάτι από την μέρα στην δουλειά. Προσδοκία μπερδεμένη με πείνα-φαντάστηκα πως θα ανυπομονούσε για το δείπνο. Αλλά οι σκέψεις του ήταν τόσο ήσυχες και συγκρατημένες που δεν ήμουν σίγουρος αν είχα δίκιο. Έπιανα μόνο την ουσία.

Αναρωτήθηκα πως θα άκουγα την μητέρα της-τι είδους γενετικός συνδυασμός την δημιούργησε τόσο μοναδική. Μπέλλα άρχισε να ξυπνάει, σηκώθηκε όταν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του πατέρα της ακούστηκαν να φτάνουν. Κοίταξε γύρω της, φάνηκε μπερδεμένη από το απρόσμενο σκοτάδι. Για μια στιγμή το βλέμμα της ακούμπησε της σκιές όπου βρισκόμουν αλλά γρήγορα κοίταξε αλλού.

«Τσάρλυ?» Ρώτησε με χαμηλή φωνή.

Η πόρτα του αυτοκινήτου του έκλεισε, και αυτή γύρισε προς τον ήχο. Σηκώθηκε γρήγορα στα πόδια της, μάζεψε τα πράγματα της ρίχνοντας άλλη μια ματιά στο δάσος.

Προχώρησα προς ένα δέντρο πιο κοντά στο πίσω παράθυρο της κουζίνας, και άκουγα το απόγευμά τους.

Ήταν ενδιαφέρον να συγκρίνω τα λόγια του Τσάρλυ με τις θολές του σκέψεις. Η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για την μοναχοκόρη του ξεχείλιζαν από παντού, κι όμως τα λόγια του ήταν συγκρατημένα και καθημερινά. Την περισσότερη ώρα κάθονταν σιωπηλά.

Την άκουσα να συζητάει τα σχέδιά της για το ερχόμενο απόγευμα στο Πορτ Άντζελες, και ετοίμασα συγχρόνως τα δικά μου σχέδια. Ο Τζάσπερ δεν είχε προειδοποιήσει τον Πήτερ και την Σάρλοτ να μείνουν μακριά από το Πορτ Άντζελες. Αν και ήξερα πως κυνήγησαν πρόσφατα και δεν είχαν σκοπό να κυνηγήσουν οπουδήποτε κοντά στο σπίτι μας, θα την παρακολουθούσα για καλό και για κακό. Έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρχαν κι άλλοι του είδους μου εκεί έξω. Και όλοι οι πρόσθετοι ανθρώπινοι κίνδυνοι που δεν υπολόγιζα παλιά.

Την άκουσα να ξεστομίζει την ανησυχία της για το ότι θα άφηνε μόνο του τον πατέρα της να μαγειρέψει και χαμογέλασα που αποδεικνυόταν η θεωρία μου-ναι, φρόντιζε τους άλλους.

Και τότε έφυγα, γνωρίζοντας ότι θα επέστρεφα όταν θα κοιμόταν.

Θα της άφηνα προσωπικό χρόνο. Ήμουν εδώ για την προστασία της, όχι για να την παρακολουθήσω όπως θα έκανε σίγουρα ο Μάικ Νιούτον αν είχε την ικανότητα να σκαρφαλώνει αθόρυβα σε δέντρα όπως εγώ. Δεν θα ήμουν τόσο αδιάκριτος.

Το σπίτι μου ήταν άδειο όταν επέστρεψα, που εμένα με βόλευε. Δεν θα έχανα όμως τις μπερδεμένες σκέψεις που θα αμφισβητούσαν την νοητική μου υγεία. Ο Έμετ είχε αφήσει σημείωμα.

Ποδόσφαιρο στο Ρέινιερ-άντε έλα! Σε παρακαλώ?

Βρήκα ένα στυλό και έγραψα Συγνώμη κάτω από την παράκλησή του. Οι ομάδες ήταν ίσες και χωρίς εμένα, σε κάθε περίπτωση.

Πήγα για το πιο σύντομο κυνήγι μου, ικανοποιώντας τον εαυτό μου με τα μικρότερα πλάσματα που δεν είχαν και τόσο ωραία γεύση, και άλλαξα ρούχα πριν επιστρέψω στο Φόρκς.

Η Μπέλλα δεν κοιμόταν ήσυχη εκείνο το βράδυ. Ήταν μπερδεμένη ανάμεσα στα σκεπάσματά της και το πρόσωπό της άλλαζε από αγχωμένο σε στεναχωρημένο. Αναρωτιόμουν τι εφιάλτης την στοίχειωνε… και μετά συνειδητοποίησα ότι ίσως να μην ήθελα να μάθω.

Όταν μιλούσε, έλεγε περισσότερο γενικές ασυναρτησίες για το Φόρκς με δυσαρέσκεια. Μόνο μια φορά, όταν αναστέναξε τις λέξεις «Γύρνα πίσω» και η παλάμη της άνοιξε-μια σιωπηλή παράκληση- είχα την ευκαιρία να ελπίσω πως με ονειρευόταν.

Η επόμενη μέρα στο σχολείο, η τελευταία μέρα που ο ήλιος θα με κρατούσε φυλακισμένο, ήταν περίπου σαν την προηγούμενη. Η Μπέλλα φαινόταν ακόμα πιο απελπισμένη και αναρωτήθηκα αν θα ακύρωνε τα σχέδιά της-δεν φαινόταν να έχει κέφια.

Αλλά μιας και ήταν η Μπέλλα, μάλλον θα έβαζε την διασκέδαση των φίλων της πάνω από τη δική της.

Φορούσε ένα βαθύ μπλε πουκάμισο, το χρώμα κολάκευε το δέρμα της , το έκανε να μοιάζει κρεμώδης.

Το σχολείο τελείωσε και η Τζέσικα συμφώνησε να πάρει τα άλλα κορίτσια με το αυτοκίνητο-θα πήγαινε και η Άντζελα, πράγμα για το οποίο ήμουν ευγνώμων.

Πήγα πίσω στο σπίτι να πάρω το αυτοκίνητό μου. Όταν βρήκα τον Πήτερ και την Σάρλοτ εκεί, αποφάσισα πως μπορούσα να δώσω μια ώρα προβάδισμα στα κορίτσια. Δεν θα μπορούσα να αντέξω να τους ακολουθώ, να οδηγώ με περιορισμένη ταχύτητα-απαίσια σκέψη.

Μπήκα στην κουζίνα, γνέφοντας στους χαιρετισμούς του Έμετ και της Εσμέ καθώς πέρασα τους πέρασα και πήγα κατευθείαν στο πιάνο.

Α, γύρισε… Σκέψη της Ρόζαλι φυσικά.

Α, Έντουαρντ. Σιχαίνομαι να τον βλέπω να υποφέρει… Η χαρά της Εσμέ άρχισε να στιγματίζεται από ανησυχία Θα έπρεπε να ανησυχεί. Αυτή η ιστορία αγάπης που οραματιζόταν για εμένα οδευόταν προς τραγωδία με την κάθε στιγμή.

Καλά να περάσεις στο Πορτ Άντζελες απόψε, σκέφτηκε χαρούμενα η Άλις. Να μου πεις πότε επιτρέπεται να μιλήσω στην Μπέλλα.

Είσαι αξιολύπητος. Δεν μπορώ να πιστέψω πως έχασες το παιχνίδι χθες το βράδυ απλά για να δεις κάποιον να κοιμάται. Ο Έμετ μούγκρισε.

Ο Τζάσπερ δεν μου έδωσε σημασία, ακόμα και όταν άρχισα να παίζω το τραγούδι με λίγη περισσότερη ένταση από όση σκόπευα. Ήταν ένα παλιό τραγούδι, με ένα οικείο θέμα: την ανυπομονησία. Ο Τζάσπερ αποχαιρετούσε τους φίλους του οι οποίοι με κοιτούσαν περίεργα.

Τι παράξενο πλάσμα, σκεφτόταν η χλωμή, ξανθιά, μεγέθους-Άλις, Σάρλοτ.

Και ήταν τόσο φυσιολογικός και ευχάριστος την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε.

Οι σκέψεις του Πήτερ συμφωνούσαν με τις δικές της, όπως συνήθως.

Θα πρέπει να είναι τα ζώα. Η έλλειψη ανθρώπινου αίματος τους τρελαίνει κάποια στιγμή.

Τα μαλλιά του είχαν σχεδόν την ίδια απόχρωση με τα δικά της, και σχεδόν το ίδιο μάκρος. Έμοιαζαν πολύ-εκτός από το μέγεθος, αυτός ήταν στο ύψος του Τζάσπερ-και στην εμφάνιση και στην σκέψη. Ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι, όπως πάντα πίστευα.

Όλοι εκτός από την Εσμέ σταμάτησαν να με σκέφτονται μετά από μια στιγμή, κι εγώ έπαιζα ένα πιο διακριτικό κομμάτι ώστε να μην τραβήξω την προσοχή.

Δεν τους πρόσεχα για ένα διάστημα, άφηνα την μουσική να με αποσπάσει από τις ανησυχίες μου. Ήταν δύσκολο να μην έχω το κορίτσι στο μυαλό μου και στην θέα μου. Επέστρεψα την προσοχή μου σε αυτούς μόνο όταν τα αντίο τους άρχισαν να γίνονται πιο οριστικά.

«Αν δεις την Μαρία πάλι,» είπε ο Τζάσπερ, λίγο διστακτικά, «πες της πως της εύχομαι τα καλύτερα.»

Η Μαρία ήταν η βρικόλακας που δημιούργησε τον Τζάσπερ και τον Πήτερ-τον Τζάσπερ στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, και τον Πήτερ πιο πρόσφατα, μέσα στην δεκαετία του χίλια εννιακόσια σαράντα. Είχε αναζητήσει τον Τζάσπερ μια φορά όταν ήμασταν στο Καλαγάρι. Ήταν επεισοδιακή επίσκεψη-έπρεπε να μετακομίσουμε αμέσως. Ο Τζάσπερ της είχε ζητήσει να κρατήσει απόσταση μελλοντικά.

«Δεν πιστεύω να συμβεί κάτι τέτοιο σύντομα,» είπε ο Πήτερ με ένα γέλιο- η Μαρία ήταν δυνατή αλλά είχε χαθεί και κάποια σπουδαία αγάπη ανάμεσα σε αυτήν και τον Πήτερ. Ο Πήτερ ήταν ένα αντικείμενο ώστε να ξεπεράσει τον Τζάσπερ. Ο Τζάσπερ ήταν πάντα ο αγαπημένος της Μαρίας . Θεωρούσε μικρό το μειονέκτημα ότι είχε σχεδιάσει να τον σκοτώσει μια φορά. «Αλλά εάν συμβεί κάτι τέτοιο, σίγουρα, θα της το πω.»

Αντάλλαζαν χειραψίες τότε, και ετοιμάζονταν να φύγουν. Άφησα το τραγούδι που έπαιζα, να τελειώσει ικανοποιητικά και σηκώθηκα βιαστικά στα πόδια μου.

«Σάρλοτ, Πήτερ,» είπα γνέφοντας.

«Χάρηκα που σε ξαναείδα Έντουαρντ,» είπε αμφίβολα η Σάρλοτ. Ο Πήτερ έγνεψε συμφωνώντας.

Τρελέ… μου πέταξε ο Έμετ.

Ηλίθιε… σκέφτηκε την ίδια στιγμή η Ρόζαλι.

Καημένο αγόρι. Εσμέ.

Και η Άλις με παιδιάστικο τόνο. Θα πάνε ανατολικά, κατευθείαν στο Σηάτλ. Δεν θα πλησιάσουν καν το Πορτ Άντζελες. Μου το απέδειξε με τα οράματά της.

Έκανα σαν να μην το άκουσα. Οι δικαιολογίες μου άρχισαν να φθείρονται.

Όταν ήμουν στο αυτοκίνητό μου ένιωσα πιο χαλαρός, ο απαλός ήχος της μηχανής-την οποία είχε φτιάξει πέρσι η Ρόζαλι όταν είχε τα κέφια της- με ηρεμούσε. Ήταν ανακούφιση που ήμουν σε κίνηση, που γνώριζα ότι πλησίαζα την Μπέλλα με κάθε μίλι που περνούσε κάτω από τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου.